Οι παρενέργειες των ναρκωτικών
του Κώστα Ταξιθέτη
(μέλους της πνευματικής κίνησης του Ιμπρεσιονιστικού Νεοκβαντισμού)
(μέλους της πνευματικής κίνησης του Ιμπρεσιονιστικού Νεοκβαντισμού)
ο εαυτός είναι μια ψευδαίσθηση και μάλιστα η ισχυρότερη όλων. το στήριγμα της ατομικότητας, η προσωπικότητα που όλοι θέλουν να έχουν μια ισχυρή, η υπέρτατη φυλακή της ύπαρξης, ο νόμος της συνήθειας εκφρασμένος σε ψυχοπνευματικό επίπεδο,
μια ταυτότητα που εξαρτάται από μια συνθήκη (Α = Α, την ίδια χρονική στιγμή) της τυπικής λογικής, μια κενή μορφολογία, η αρχή και το τέλος του δυτικού πολιτισμού.
στην εφηβεία μου έβλεπα ένα όνειρο. ήμουν, λέει, στην παραλία, η θάλασσα βαθιά μπλε και στο κέντρο της ένας ευκάλυπτος πανύψηλος. ένιωθα όμορφα. κάποια στιγμή ένα ελαφρό αεράκι φυσούσε και είχα την αίσθηση ότι αν άνοιγα τα χέρια μου θα πέταγα. και όντως όταν τα άνοιγα πετούσα. «πως γίνεται αυτό αναρωτιόμουν», αλλά η σκέψη γρήγορα έφευγε και έμενε μονάχα η απόλαυση. η απόλαυση. τίποτε δεν έμοιαζε με αυτήν την αίσθηση.
έτσι, μεταξύ ύπνου και ενθουσιασμού άρχισα σαν αφελής έφηβος να ψάχνω σε βιβλία ανατολικής φιλοσοφίας τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα, όχι να πετάξω, αλλά να ζήσω στον ξύπνιο μου αυτήν την αίσθηση. Είχα, όπως λίγο πολύ όλοι μας, ακούσει για δασκάλους πολεμικών τεχνών που κατάφερναν να υπερίπτανται και υπέθετα ότι θα ένιωθαν αυτήν την ασύγκριτη ευδαιμονία. Όντας θεωρητικός τύπος, όμως, προτιμούσα να διαβάζω βιβλία παρά να το ψάξω στην πράξη με σωματική άσκηση. έτσι το ένα βιβλίο έφερε το άλλο, από ανατολική φιλοσοφία πέρασα στη δυτική, μέχρι που ήρθε στα χέρια μου η Ερμηνεία των ονείρων του Freud. Εκεί, ανακάλυψα ότι το όνειρο που έβλεπα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο επιθυμίες του σώματός μου: από τη μια η συνέχιση του ύπνου, από την άλλη μια… πρωινή καύλα. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: η θάλασσα ήταν η μήτρα, ο ευκάλυπτος το πέος και η «πτήση» η στύση. Από τότε που ερμηνεύτηκε το όνειρο δεν το ξαναείδα.
Τα ναρκωτικά τα ξεκίνησα γι’ αυτόν τον λόγο: είχα ακούσει για ψυχική ευφορία, διανοητική ευρύτητα και άλλα που και συ φίλε έχεις ακούσει και τα οποία μέχρι κάποιο βαθμό ισχύουν. (Εκείνο που δεν ξέρει η μάζα, είναι ότι τα ναρκωτικά είναι εργαλεία τα οποία δεν είναι για τον καθένα, όπως τα μαθηματικά δεν είναι για τον καθένα και πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν ταλέντο στη χρήση τους… εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς) Ήθελα να ξεκινήσω με το πιο απλό. τη φούντα. Όμως ο κολλητός μου αντί για φούντα βρήκε… πρεζόφουντα. (Μια άλλη φορά θα σου πω τι είδα-άκουσα-ένιωσα με την πρεζόφουντα.) Αργότερα ήρθε (δεν λέω «πήρα» γιατί δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι έχουμε ελεύθερη βούληση) στα χέρια μου το κουμπί, το έκσταση: η αίσθηση ήταν ακόμα καλύτερη από αυτήν του ονείρου: καμία σκέψη, τρομακτική αυτοπεποίθηση, μαγνητική επιρροή στους άλλους και ειδικά στις γυναίκες, απίστευτη ευδαιμονία. Βάρεσα, όμως μια εξάρτηση και έφτασα ένα βήμα πριν…
Επιθυμώντας, λοιπόν, να «σκοτώσω» τον εξαρτημένο εαυτό μου σκέφτηκα ότι η λύση για τη διαφυγή μου θα έρθει μόνο… ομοιοπαθητικά. Άρχισα να διαβάζω χημεία και μετά από λίγο καιρό (αφού χρησιμοποίησα όλα τα γνωστά ναρκωτικά) έφτιαξα το αντι-εαυτό. Έτσι ονόμασα το ναρκωτικό που κατασκεύασα για να λυτρωθώ από τη συνήθεια, από τη φυλακή που είχα φτιάξει εγώ ο ίδιος για τον… ανύπαρκτο εαυτό μου. Το αντι-εαυτό λειτουργεί πάνω στα 7 τσάκρας (τα 7 ενεργειακά κέντρα του σώματός μας). Αν περιμένεις να δώσω τη χημική σύσταση παλιοπρέζονο, τσάμπα περιμένεις. Γιατί, όπως όλα τα ναρκωτικά, έτσι και αυτό έχει τις παρενέργειές του. Και οι παρενέργειές του θα ήταν καταστροφικές για την ανθρωπότητα. Γιατί επιδρά… παθητικά στα 7 τσάκρας. Δεν κατάλαβες, ε; Να στο πω απλά: σου ανοίγει τόσο τα 7 ενεργειακα κέντρα που σε κάνει αδελφή του ελέους… Έτσι κατάφερα να σκοτώσω τον παλιό μου εαυτό… και να γίνω τραβέλι… Τουλάχιστον ζω.
μια ταυτότητα που εξαρτάται από μια συνθήκη (Α = Α, την ίδια χρονική στιγμή) της τυπικής λογικής, μια κενή μορφολογία, η αρχή και το τέλος του δυτικού πολιτισμού.
στην εφηβεία μου έβλεπα ένα όνειρο. ήμουν, λέει, στην παραλία, η θάλασσα βαθιά μπλε και στο κέντρο της ένας ευκάλυπτος πανύψηλος. ένιωθα όμορφα. κάποια στιγμή ένα ελαφρό αεράκι φυσούσε και είχα την αίσθηση ότι αν άνοιγα τα χέρια μου θα πέταγα. και όντως όταν τα άνοιγα πετούσα. «πως γίνεται αυτό αναρωτιόμουν», αλλά η σκέψη γρήγορα έφευγε και έμενε μονάχα η απόλαυση. η απόλαυση. τίποτε δεν έμοιαζε με αυτήν την αίσθηση.
έτσι, μεταξύ ύπνου και ενθουσιασμού άρχισα σαν αφελής έφηβος να ψάχνω σε βιβλία ανατολικής φιλοσοφίας τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα, όχι να πετάξω, αλλά να ζήσω στον ξύπνιο μου αυτήν την αίσθηση. Είχα, όπως λίγο πολύ όλοι μας, ακούσει για δασκάλους πολεμικών τεχνών που κατάφερναν να υπερίπτανται και υπέθετα ότι θα ένιωθαν αυτήν την ασύγκριτη ευδαιμονία. Όντας θεωρητικός τύπος, όμως, προτιμούσα να διαβάζω βιβλία παρά να το ψάξω στην πράξη με σωματική άσκηση. έτσι το ένα βιβλίο έφερε το άλλο, από ανατολική φιλοσοφία πέρασα στη δυτική, μέχρι που ήρθε στα χέρια μου η Ερμηνεία των ονείρων του Freud. Εκεί, ανακάλυψα ότι το όνειρο που έβλεπα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο επιθυμίες του σώματός μου: από τη μια η συνέχιση του ύπνου, από την άλλη μια… πρωινή καύλα. Τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: η θάλασσα ήταν η μήτρα, ο ευκάλυπτος το πέος και η «πτήση» η στύση. Από τότε που ερμηνεύτηκε το όνειρο δεν το ξαναείδα.
Τα ναρκωτικά τα ξεκίνησα γι’ αυτόν τον λόγο: είχα ακούσει για ψυχική ευφορία, διανοητική ευρύτητα και άλλα που και συ φίλε έχεις ακούσει και τα οποία μέχρι κάποιο βαθμό ισχύουν. (Εκείνο που δεν ξέρει η μάζα, είναι ότι τα ναρκωτικά είναι εργαλεία τα οποία δεν είναι για τον καθένα, όπως τα μαθηματικά δεν είναι για τον καθένα και πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν ταλέντο στη χρήση τους… εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς) Ήθελα να ξεκινήσω με το πιο απλό. τη φούντα. Όμως ο κολλητός μου αντί για φούντα βρήκε… πρεζόφουντα. (Μια άλλη φορά θα σου πω τι είδα-άκουσα-ένιωσα με την πρεζόφουντα.) Αργότερα ήρθε (δεν λέω «πήρα» γιατί δεν είμαι και τόσο σίγουρος ότι έχουμε ελεύθερη βούληση) στα χέρια μου το κουμπί, το έκσταση: η αίσθηση ήταν ακόμα καλύτερη από αυτήν του ονείρου: καμία σκέψη, τρομακτική αυτοπεποίθηση, μαγνητική επιρροή στους άλλους και ειδικά στις γυναίκες, απίστευτη ευδαιμονία. Βάρεσα, όμως μια εξάρτηση και έφτασα ένα βήμα πριν…
Επιθυμώντας, λοιπόν, να «σκοτώσω» τον εξαρτημένο εαυτό μου σκέφτηκα ότι η λύση για τη διαφυγή μου θα έρθει μόνο… ομοιοπαθητικά. Άρχισα να διαβάζω χημεία και μετά από λίγο καιρό (αφού χρησιμοποίησα όλα τα γνωστά ναρκωτικά) έφτιαξα το αντι-εαυτό. Έτσι ονόμασα το ναρκωτικό που κατασκεύασα για να λυτρωθώ από τη συνήθεια, από τη φυλακή που είχα φτιάξει εγώ ο ίδιος για τον… ανύπαρκτο εαυτό μου. Το αντι-εαυτό λειτουργεί πάνω στα 7 τσάκρας (τα 7 ενεργειακά κέντρα του σώματός μας). Αν περιμένεις να δώσω τη χημική σύσταση παλιοπρέζονο, τσάμπα περιμένεις. Γιατί, όπως όλα τα ναρκωτικά, έτσι και αυτό έχει τις παρενέργειές του. Και οι παρενέργειές του θα ήταν καταστροφικές για την ανθρωπότητα. Γιατί επιδρά… παθητικά στα 7 τσάκρας. Δεν κατάλαβες, ε; Να στο πω απλά: σου ανοίγει τόσο τα 7 ενεργειακα κέντρα που σε κάνει αδελφή του ελέους… Έτσι κατάφερα να σκοτώσω τον παλιό μου εαυτό… και να γίνω τραβέλι… Τουλάχιστον ζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια: