Όνειρα....όνειρα.

το ξεχασμένο σημείωμα του Νοεμβρίου

Τα όνειρα είναι μια απάτη. Μια αυταπάτη, μια ψευδαίσθηση ότι στο μέλλον όλα θα έρθουν όπως τα θέλουμε και θα είναι ιδανικά. Βλέπεις όνειρα όταν κοιμάσαι και ξυπνάς και προσπαθείς να δεις τι σημαίνουν, αν είναι διορατικά. Σε τρομάζουν, σε συγκινούν, σε κάνουν να χαίρεσαι. Αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά παιχνίδια-εικόνες του μυαλού σου, του υποσυνείδητού σου. Προβολές όσων γεγονότων και συναισθημάτων στριμώχνονται στο κεφάλι σου, που τα βράδια βρίσκουν μια σχισμή και ξεπετάγονται παίζοντας μαζί σου. Και τα άλλα τα όνειρα; Αυτά που κάνεις όταν δεν κοιμάσαι; Αυτά που επιθυμείς να γίνεις και να σου συμβούν; Φαντασία πλασμένη από τα θέλω σου. Ένα τίποτα για να προχωράς, να προσπαθείς και να μην τα παρατήσεις. Και το χειρότερο είδος ονείρων; Αυτά που μοιράζεσαι με κάποιον άλλο. Κοινά όνειρα, κοινές ελπίδες. Γκρεμοτσακίζονται σχεδόν πάντα. Όνειρα για το μέλλον, όνειρα για το κοινό μέλλον, σχέδια και άλλα σχέδια που σε οδηγούν σε ένα κόσμο πολύ διαφορετικό από τον πραγματικό. Που ύπουλα σου ζωγραφίζουν ένα χαμόγελο ικανοποίησης και ευτυχίας στα χείλη αλλά θα σου το πάρουν πίσω αργά ή γρήγορα με τρόπο άσχημο. Όνειρα με τον άλλο, όνειρα για τον άλλο, αυτόν τον άλλο που θέλεις να τα συντροφεύει και που όμως δεν τον ρωτάς. Μόνο φαντασιώνεσαι ένα κόσμο γεμάτο από σένα και κείνον. Κι όταν εκείνος αρνείται να μπει, ο κόσμος σου διαλύεται όπως τα σύννεφα μετά την καταιγίδα. Και τι μένει; Εσύ να προσπαθείς να συνέλθεις και να ξαναπατήσεις στα πόδια σου. Δε θέλω πια να κάνω όνειρα, αλλά η φύση μου δε θα μου το επιτρέψει ποτέ. Γιατί αυτά με τρέφουν και τελικά με κάνουν αυτό που είμαι.