Η Κοιλιά και ο Τροχός.

  του νίκου πάκου

Χθες, αργά το βράδυ, είδα έναν εφιάλτη. Σκοτεινό σκηνικό, αυτοκτονικό το στόρυ. Ανασηκώθηκα ιδρωμένος στο κρεβάτι και κοίταξα στο κενό σκοτάδι, εντελώς αποπροσανατόλιστος  για λίγο. Μια ιστορία δυσοίωνη κι αλλόκοτη. Αν και στο ξεκίνημα, όλα έμοιαζαν παραμυθένια…

Η ομίχλη ανοίγει και ο ήρωας μας κάθεται αραχτός, καπνίζει και πίνει τον πρωινό του καφέ στο μπαλκόνι του σπιτιού του. Το σπίτι του βρίσκεται στο κέντρο μιας από τις πόλεις του ονείρου. Από το εσωτερικό του σπιτιού ακούγεται μουσική, η μέρα είναι ηλιόλουστη, δηλαδή όσο πιο φωτεινή μπορεί να είναι μέσα σ’ ένα όνειρο, στο νου του κυλάνε όμορφες σκέψεις. Η κοπέλα του που μένει λίγο παρακάτω είναι φουλ ερωτευμένη μαζί του, θα γυρνούσε τον κόσμο όλο μαζί του, θα κύκλωνε ολόκληρο το σύμπαν. Είναι σίγουρος γι’ αυτό. Σίγουρα πιο μετά, αφού τελειώσει το καφέ του, θα περάσει από το σπίτι της να τη δει. Εκείνη θα τον υποδεχτεί μ’ ένα φιλί και ένα τεράστιο παιδικό χαμόγελο. Μετά θα βολτάρουν στο αγαπημένο τους λιβάδι λίγο έξω από την πολιτεία. Στρωμένο με γρασίδι, μικρά λουλούδια και ευπρόσδεκτα δέντρα, τους περιμένει να βαδίσουν, να βολτάρουν, να ερωτευτούν ξανά και ξανά. Ο ήρωας μας δεν νιώθει την ξέφρενη κι ίσως επιπόλαια χαρά, που σίγουρα κάποια στιγμή θα πετάξει μακριά, αλλά βιώνει τη βέβαιη και ήρεμη ευτυχία. Θα μπορούσε να ζει για πάντα έτσι…

Ξαφνικά από πάνω του, από τον ουρανό, ακούει έναν πολύ έντονο θόρυβο. Ένας εκκωφαντικός βόμβος, λες και, για κάποιο λόγο, πολλά αεροπλάνα μαζί πετάνε πολύ χαμηλά. Ταυτόχρονα όλα γύρω του σκοτεινιάζουν, τον πλακώνει μια πελώρια σκιά, η σκιά ενός αντικειμένου που ίπταται με τεράστιο μέγεθος. Μηχανικά σηκώνει το κεφάλι του προς τον ουρανό. Γεμάτος έκπληξη βλέπει ένα μοναδικό τεράστιο αεροπλάνο να πετάει πάνω από την πόλη. Όλη η καλή του διάθεση τον εγκαταλείπει. Το τεράστιο αεροπλάνο φτιαγμένο από ένα ψυχρό λευκό μέταλλο, καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι του ουρανού. Και παρόλο που είναι μια πάρα πολύ μεγάλη ιπτάμενη μηχανή, μοιάζει έχει χώρο για έναν άνθρωπο, τον πιλότο της. Αυτό ο ήρωας μας το καταλαβαίνει, επειδή το μεταλλικό σώμα είναι αμείλικτα κλειστό, ούτε παράθυρα, ούτε τίποτα… εκτός από την κορυφή του. Ακριβώς στο κέντρο του πάνω μέρους του σκάφους ίσα που διακρίνει ένα κουβούκλιο με μαύρα φιμέ τζάμια.

Το τερατώδες αεροπλάνο δεν του προκαλεί μονάχα έκπληξη, ούτε καν δέος, άλλα για κάποια ανεξιχνίαστη αιτία, απέχθεια και έντονο φόβο. Εντωμεταξύ, στα γύρω σπίτια και στις ταράτσες άνθρωποι έχουν βγει και κοιτάνε. Με τα κεφάλια ριγμένα πίσω σε μια στάση αφύσικη και το στόμα ορθάνοιχτο οι κάτοικοι της ονειρικής πόλης κοιτούν το αλλόκοτο όχημα με την ίδια έκφραση μίσους και φόβου. Όλοι το νιώθουν, δεν έχει έρθει για καλό.

Τότε το αεροπλάνο ακινητοποιείται στην μέση του ουρανού, ακριβώς κάτω από τον δυνατό φθινοπωρινό ήλιο, σκεπάζοντας με τη σκιά του ένα μεγάλο κομμάτι των σπιτιών και των ανθρώπων. Ταυτόχρονα οι μηχανές του κλείνουν και ο απαίσιος θόρυβος εξαφανίζεται.  Μια φωνή ακούγεται από κει μέσα, μια μπάσα αντρική φωνή, σταθερή και σίγουρη κι απλώνεται σ’ όλη την πόλη:

“Φίλες και φίλοι, αγαπημένοι άνθρωποι, κάτοικοι του ονειρικού αυτού τόπου. Σας έχω τα πιο δυσάρεστα νέα και δε σκοπεύω να μασήσω τα λόγια μου: το όνειρο τελείωσε. Δυστυχώς το όνειρο πέθανε, έληξε, τα τίναξε. Και είναι δύσκολο να ξανάρθει στη ζωή. Να ξέρετε πως σας περιμένουν μέρες εξορίας, μέρες δυστυχίας. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε, είναι να απογοητευτείτε.

Αλλά, γνωρίζετε καλά, πως δεν φταίει κανένας άλλος, φταίτε εσείς! Η ευθύνη για τον θάνατο του ονείρου είναι δικιά σας. Κι αυτό επειδή καλομάθατε: τρέχατε με θράσος στο χλοερό λιβάδι, χουχουλιάζατε στα σύννεφα όλη μέρα, παίζατε σε παιδικές χαρές˙ κούνια μπέλα, κούνια μπέλα… παλιμπαιδίζατε ακατάπαυστα! Και το χειρότερο: εκμεταλλευόσασταν την ώρα του σούρουπου, που στα όνειρα δεν τελειώνει ποτέ, και χαζεύατε παρέα με τους αγαπημένους σας τον ήλιο να δύει αιώνια. Και μετά σοροπιάζατε και πετούσατε και μερικά κουτσούβελα. Αλλά, πάρτε το χαμπάρι: άνθρωποι, το όνειρο τερμάτισε, εσείς το σκοτώσατε”

Η φωνή που έλεγε αυτά τα φρικτά λόγια ήταν αυστηρή, κατηγορηματική, μα τόσο αληθινή. Έλεγε την αλήθεια, όσο εξωφρενική κι αν τυχόν ακουγόταν. Όταν την άκουγες, για κάποιο μαγικό λόγο, δεν έψαχνες για εξήγηση. Στο μυαλό όλων ήρθαν τα αράγματα στα λιβάδια και στα σύννεφα, οι σαχλαμάρες, τα παιχνίδια. Και περισσότερο απ’ όλα, εκείνα τα πανάθλια δειλινά, που όλα μοιάζουν καλυμμένα από μια γκρίζα σκόνη. Τι το ωραίο πια έχουν αυτά τα δειλινά; “και οι έρωτες είναι καλύτεροι;”  συμπλήρωσε μέσα του γεμάτος τύψεις ο ήρωας μας.

Λες το τέλος του ονείρου να τους άξιζε τελικά;

Ξαφνικά η φωνή ακούστηκε και πάλι. Αυτή τη φορά, είχε αλλάξει ελαφρά τόνο:

“Όμως, φίλες και φίλοι, πολίτες της ονειρικής πολιτείας, μπορεί το όνειρο να πέθανε, αλλά όχι για πάντα. Μπορεί να είναι δύσκολο ν’ αναστηθεί, να στυλωθεί ξανά στα πόδια του, αλλά όχι κι ακατόρθωτο. Το όνειρο μπορεί να γυρίσει απ’ τους νεκρούς. Ωστόσο, για να γίνει κάτι τέτοιο, για να αντικρύσετε ξανά την ευτυχία, πρέπει να αναλάβετε της ευθύνες σας. Σας το ανακοινώνω ωμά:  είναι αναγκαίο επιτέλους να εισβάλει και στον κόσμο σας η πραγματικότητα. Και δεν πρέπει απλά να την αφήσετε να εισβάλει και να βασιλέψει˙ θα πρέπει να βοηθήσετε και να έρθει. Για αυτό από δω και πέρα παιχνίδια, δειλινά κι έρωτες κομμένα μαχαίρι! Ας ελπίσουμε βέβαια, πως η κυριαρχία της πραγματικότητας στην όμορφη πολιτεία σας θα είναι προσωρινή.

Το εσωτερικό του στρατιωτικού αεροπλάνου που βλέπετε, ονομάζεται Κοιλιά. Βλέπετε πόσο μεγάλη είναι, μοιάζει να χωράει σχεδόν όλους σας. Είναι η μητρική Κοιλιά που θα διασώσει το όνειρο και θα το ξεγεννήσει. Αλλά κάθε νέα γέννα έρχεται με πόνο…

 Θα μπείτε λοιπόν όλοι σας μέσα στην Κοιλιά, όλοι οι κάτοικοι της πόλης του ονείρου. Και  θα κλειστείτε μέσα στα σκοτάδια. Με το στανιό. Εκεί θα γυρίζετε τον Τροχό της αλλαγής...”

Στο νου του ήρωα μας ήρθαν φρικτές εικόνες, λες και με ακτίνες Χ έβλεπε μέσα απ’ το απόρθητο περίβλημα. Μια αχανής αίθουσα, ψηλοτάβανη, μεταλλική, κάνει κρύο εκεί μέσα, έχει σκοτάδι. Στο κέντρο της ένας τιτάνιος τροχός, κατασκευασμένος από το ίδιο μέταλλο με όλου του σκάφους, είναι έτοιμος να γυρίσει γύρω από έναν άξονα καρφωμένο στο πάτωμα. Ο Τροχός σαν υπερμεγέθης ρόδα κάρου έχει πάρα πολλές ακτίνες, κάθε μια από τις οποίες καταλήγει σε ένα στεφάνι με διάμετρο τον κορμό ενός μέσου σε όγκου ανθρώπου, ενώ ένα πέτσινο λουρί μπορεί να αλλάξει τη διάμετρο του στεφανιού…

Η φωνή συνεχίζει να ακούγεται λες από παντού:

“Εσείς θα γίνετε οι μαίες αυτής της γέννας, οι γεννήτορες της νέας εποχής του ονείρου. Αλλά τα δύσκολα χρόνια θα είναι πολλά. Κι αν είσαστε άτακτοι και τεμπέληδες, θα κρατήσει για δεκαετίες, για εκατονταετίες… Στον νέο σας εφιάλτη ξεχάστε τον χρόνο, όλη σας η ζωή θα είναι η Κοιλιά και ο Τροχός. Η θέλησή σας υποταγμένη, η ευτυχία σας ποδοπατημένη”.