δύο νανουρίσματα
του Διάκενου Καλλιπολίτη
Πούλι μου έλα ξάπλωσε μαζί μου το Χειμώνα
ανέμοι στο κατόπι μας, ανάσες του βορρά
κομμάτια απομείναμε στο παζλ του κόσμου μόνα
τους φόβους νανουρίζουμε σαν άγρια μωρά.
Καρδιά μου δέσε στη καρδιά φτερά πουλιών που φεύγουν
ύπνος και πτήση πνέουνε σε μάτια σφραγιστά
γκρίζους ονείρων πελαργούς οι έρωτες θα ζεύγουν
μακρύ ταξίδι της σιγής σε σύννεφα κλειστά.
Διάκενος Καλλιπολίτης
6-11-2010
ανέμοι στο κατόπι μας, ανάσες του βορρά
κομμάτια απομείναμε στο παζλ του κόσμου μόνα
τους φόβους νανουρίζουμε σαν άγρια μωρά.
Καρδιά μου δέσε στη καρδιά φτερά πουλιών που φεύγουν
ύπνος και πτήση πνέουνε σε μάτια σφραγιστά
γκρίζους ονείρων πελαργούς οι έρωτες θα ζεύγουν
μακρύ ταξίδι της σιγής σε σύννεφα κλειστά.
Διάκενος Καλλιπολίτης
6-11-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια: