ΌΝειρα

Πολύ το ήθελα να κάτσω να σου πω για τούτο το «ον» του ΟΝείρου και το άλλο το «αν» της ΑΝεργίας. Γιατί, βλέπεις, αυτό το «αν» ήρθε λέει και προσγειώθηκε σαν νέα τάξη πραγμάτων πάνω από την «καλημέρα μας». Και κάνει κάτι σαν νάζια σ’ εμάς και στο «ον» των ΟΝείρων μας. Στο «ον» των ΟΝείρων μας, που είναι ον όντως, και κάνει κι εμάς όντα. Γιατί, απ’ όσο με θυμάμαι,  μόνο ΟΝειρά - ένα πράγμα - έκανα. Όχι μόνο τα απατηλά… και τα άλλα, τα ουσιαστικά, αυτά που μετά με κάνανε αυτό που είμαι. Φαντάζομαι το ίδιο και με ‘σένα… Άσε που, μου επέτρεψε μεγαλόπνοα χρονικοϋποθετικά ταξίδια που ανάλογα με τη διάθεση ή το στόχο, κοιτούσαν άλλοτε ίσια μπροστά και άλλοτε ίσια πίσω. Κάτι σαν το «όταν»…

«Όταν ήμουνα μικρούλα κι αγάπησα την ποίηση και μ’ αγάπησε κι εκείνη πίσω. Όταν λίγο πιο μετά, πέρασα το λούκι των πανελλήνιων για να τη διδάξω – και την ποίηση και την αγάπη μου».

Κι επειδή, ξέρεις, το «ον» των ΟΝείρων μας σταματάει μόνο όταν σταματήσει το ντράμινγκ η καρδιά, δεν ξέρει άλλο τι παρά να συνεχίζει το χαβά του:

«Όταν θα αποκτήσω το δικό μου σπίτι – οικογένεια. Όταν θα κάνω το μεταπτυχιακό μου. Όταν θα μάθω και Ισπανικά και Τσέχικα – γιατί όχι. Όταν θα πάω Ινδία, Αργεντινή, Κούβα, μια ακόμα φορά Βερολίνο…»

ΟΝειρο σου λέει τα ΟΝειρα! Όμορφα, τόσο κοντά σου που έχουν γεύση, κάνουν μουσική, πάντα έτοιμα να γεννήσουν τα επόμενα.

Ώσπου …ντριιιιιιιιιιιιιιιιιιιν… το «ον» των ΟΝείρων μας συνάντησε κάπως άτσαλα το «αν» και την ΑΝεργία του.

«ΑΝ δεν κάνουμε απολύσεις φέτος, ευχαρίστως να σας προσλάβουμε. ΑΝ πάρουμε καινούργιους πελάτες, αμέ. ΑΝ πάρεις λιγότερα απ’ όσα αξίζεις, θα το σκεφτούμε. ΑΝ μας κάνεις γενικώς. ΑΝ θα μπορούσες να δουλέψεις τσάμπα, ΑΝ υπάρχει και καμιά θέση ελεύθερη δηλαδή… ΑΝ τελειώσει ο ΟΑΕΔ και δεν έχεις βρει δουλειά ακόμα, ε να πας να πνιγείς τέλος πάντως».

Το «αν» και την ΑΝεργία του, που τα θέτει όλα υπό προϋποθέσεις. Πιο πολλές απ’ όσες και το ίδιο μπορεί να κρατήσει. Πιο σαχλοκούδουνες κι από τη μεγαλύτερη φαντασία. Πουχού…

«ΑΝ δεν έχεις παιδαγωγική κατάρτιση δεν είσαι Φιλόλογος, είσαι για την έρευνα εσύ(;). Άλλο πράγμα βρε παιδί μου, πώς να διδάξεις;»

Ή «ΑΝ», λέει, «θες δουλειά, σου δίνω εγώ: θα πας να πουλάς μπι2μπι και θα παίρνεις προμήθεια 15 τσι 100 επί των πωλήσεων». «Κάτι σε μισθό, οτιδήποτε ρε παιδί μου;», λες εσύ. «ΌΟοοοοχι, προμήθεια για να έχεις το κίνητρο να πουλήσεις. Κατάλαβες; ΑΝ όχι, δεν θα μπορέσουμε».

Ή «ΑΝ περάσεις 3 εβδομάδες δοκιμαστικό και ΑΝ μας κάνεις θα σε προσλάβουμε. Αλλά δεν θα δηλώσουμε όλο το μισθό σου στο ΙΚΑ. Όχι μωρέ, που να τρέχεις τώρα… θα δηλώσουμε τα μισά και τα άλλα μαύρα, στο χέρι». Και λέω εγώ τώρα, ΑΝ – αν ρε παιδί μου… - κλείσω τα μάτια μου και δεν θεωρήσω ότι όλο αυτό που μου προσφέρεις είναι παράνομο και δεχτώ. Και ΑΝ – λέμε τώρα… - μου αρχίσεις τα δεν μπορώ αυτόν το μήνα να σου δώσω τα μαυράκια σου, γιατί έχει πυρετό το φρύδι μου πουχού. Εγώ λέω – ΑΝ γίνουν όλα αυτά - τι θ΄απογίνω;

Με κείνα και με τ’ άλλα, πες ότι όλα τα ΟΝειρα, προγενέστερα και τωρινά, για την ώρα απλά σιωπούν. Και πες ότι για κάποιους – καθόλου λίγους – σιωπούν μετρώντας χρόνια τώρα.

Τόσο που ξυπνάμε το πρωί και βλέπουμε μόνο τον ύπνο μας.

Τόσο που «κοιμόμαστε» πια.

Μόνο.

Και οι μέρες περνάνε ομαλά από τη μια στην άλλη.

Κόπι πέιστ.

Περιμένοντας ΑΝ θα θελήσει η ΑΝεργία, ΑΝ θα μπορέσει...

Και το μόνο ΟΝειρο είναι η επιβίωση, να πλερώσουμε το νοίκι του επόμενου μήνα. Και μετά, χωρίς πια ΟΝειρα, μόνο αναγκαστικές λύσεις. Η επιστροφή στο πατρικό. Η επιστροφή σε μια ιδιόμορφη εφηβεία. Την εφηβεία της συνταξιοδότησης, χωρίς σύνταξη, χωρίς το σωστό ηλικιακό όριο. Η επιστροφή στη φύση του αφύσικου, του αΟΝειρου, του αέναου – ή που μοιάζει έτσι…

Πες, λέω, ότι γι’ αυτούς τους καθόλου λίγους και τους επόμενους που θα ‘ρθούν - γιατί θα ‘ρθουν - το ΟΝειρο δεν λέει να σιωπήσει γιατί, δεν ξέρω, καλύτερα να ονειρευόμαστε παρά να «κοιμόμαστε» λέω εγώ…, εσύ, «αν» της ΑΝεργίας, θα χάσεις τον ύπνο σου; Άραγε;…

Κι αν τελικά και με κάποιο μαγικό τρόπο τα ΟΝειρα μάς κρατήσουν «ξύπνιους» και ζωντανούς, πώς θα μπορέσεις εσύ, «αν» της ΑΝεργίας, να μας τα υλοποιήσεις;

Γιατί κάποια στιγμή, η κρίση θα τελειώσει… και το παραμύθι της μαζί. Θα μείνουν μόνο τα ΟΝειρα σκέτα και ξυπνητά, χωρίς καμιά διάθεση ή ανάγκη από τα ΑΝ σου. Αυτό, λέω, το έχεις υπολογίσει;

Γιατί να ξέρεις, «αν», όσοι ΟΝειρεύονται είναι ΟΝτα πραγματικά, με ποιότητα, ουσία. Όχι σκουπίδια του ΑΝ σου, όχι σκουπίδια. Κι ότΑΝ θα σου κάνουν ε, παίζει πολύ απλά να μην τους κάνεις εσύ… Αυτό, λέω, το έχεις υπολογίσει; 

                                                                              έργο των