μια βόλτα στη πόλη
Την πρώτη φορά που γνώρισα δρόμο, στεκόμουν πάνω σε πεζοδρόμιο,
κάτω ακριβώς απ' το παράθυρο της κουζίνας.
Η σκιά της μητέρας έδειχνε απο ψηλά το σημείο της πρώτης μου αμαρτίας, και στο μυαλό μου μέσα, άκουγα μόνο τροχαία δυστυχήματα, απαγωγές ανηλίκων, θάνατο και φόβο. Μόλις αφαιρέθηκα, έκατσα κάτω, έβαλα όλη την δύναμη στα χέρια κι ακούμπησα το άγνωστο με την άκρη του παπουτσιού μου. Ήταν η πρώτη μου βόλτα στη πόλη με τη μητέρα.
Ακολούθησαν μεγαλύτερες και συχνότερες. Κυρίως τα καλοκαίρια,
τα βράδυα,
η μητέρα είχε πολύ άγχος. Κι όταν έχεις άγχος περπατάς να ξεχαστείς. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω. Μου φόραγε λοιπόν τα καλά μου ρούχα και μ' έβγαζε βόλτα σε όλη τη Napoli.
Στη διαδρομή, θέλοντας να μου διηγηθεί την ιστορία της πόλης μιλούσε συνεχώς για την δική της ζωή. Μή γελιέστε! Κι εγώ αυτό κάνω.
Η βόλτα με τη μητέρα έμοιαζε πάντα μ' ένα ασπρόμαυρο φιλμάκι βουτηγμένο σε μιά πολύχρωμη πραγματικότητα. Βλέπετε η μητέρα ήταν ευτυχώς κι αυτή, αφηρημένο παιδί . Και μ' αυτόν τον τρόπο μου γνώρισε δύο πόλεις, ίσως τρείς. Οι πόλεις της, γεννούσαν σε κάθε τους γωνία αλλόκοτες εικόνες, δίχρωμους μασκαράδες, κάρβουνα και ποδιές, κορίτσια που κρατούν καβουρομάνες, ολόκληρα σκοτάδια.
Παιδική ψυχεδέλεια με φιλμ νουάρ μπορείτε να φανταστείτε; Μια φορά, στην άκρη του λιμανιού, ξεμύτησαν μές απ' τα βρώμικα νερά δεκάδες παιδιά που κολυμπούσαν ώρες ανάμεσα στις βάρκες. Μιάν άλλη, πίσω απ' τα κάγκελα του πολυτελούς ξενοδοχείου κρεμιόντουσαν ρακένδυτοι που φωνάζαν δυνατά, μονάχα στις κοπέλες. Άκουσα τον ήχο του δημίου της πόλης κάνοντας κούνια και σέρνοντας πόδια στα χαλίκια. Βρέθηκα σ' ένα μπαλκόνι φυλακή πού κρυβε στα φραγκόσυκα μια σχολική κοπάνα. Πυροβόλησα πλοίο απο πέντε κανόνια κι ένα πρωί, μεταμορφώθηκα σε ηλιακό ρολόι.
Αργότερα, βλέποντας ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Τερζάκη, γυρισμένο περίπου ένα χρόνο πριν γεννηθώ, άκουσα τον λογοτέχνη να λέει πως η Napoli έχει χάσει δυστυχώς, εδώ και καιρό, την καθημερινή δραματουργία της. Ξαφνικά θυμήθηκα τη μάνα μου.
κάτω ακριβώς απ' το παράθυρο της κουζίνας.
Η σκιά της μητέρας έδειχνε απο ψηλά το σημείο της πρώτης μου αμαρτίας, και στο μυαλό μου μέσα, άκουγα μόνο τροχαία δυστυχήματα, απαγωγές ανηλίκων, θάνατο και φόβο. Μόλις αφαιρέθηκα, έκατσα κάτω, έβαλα όλη την δύναμη στα χέρια κι ακούμπησα το άγνωστο με την άκρη του παπουτσιού μου. Ήταν η πρώτη μου βόλτα στη πόλη με τη μητέρα.
Ακολούθησαν μεγαλύτερες και συχνότερες. Κυρίως τα καλοκαίρια,
τα βράδυα,
η μητέρα είχε πολύ άγχος. Κι όταν έχεις άγχος περπατάς να ξεχαστείς. Τουλάχιστον εγώ αυτό κάνω. Μου φόραγε λοιπόν τα καλά μου ρούχα και μ' έβγαζε βόλτα σε όλη τη Napoli.
Στη διαδρομή, θέλοντας να μου διηγηθεί την ιστορία της πόλης μιλούσε συνεχώς για την δική της ζωή. Μή γελιέστε! Κι εγώ αυτό κάνω.
Η βόλτα με τη μητέρα έμοιαζε πάντα μ' ένα ασπρόμαυρο φιλμάκι βουτηγμένο σε μιά πολύχρωμη πραγματικότητα. Βλέπετε η μητέρα ήταν ευτυχώς κι αυτή, αφηρημένο παιδί . Και μ' αυτόν τον τρόπο μου γνώρισε δύο πόλεις, ίσως τρείς. Οι πόλεις της, γεννούσαν σε κάθε τους γωνία αλλόκοτες εικόνες, δίχρωμους μασκαράδες, κάρβουνα και ποδιές, κορίτσια που κρατούν καβουρομάνες, ολόκληρα σκοτάδια.
Παιδική ψυχεδέλεια με φιλμ νουάρ μπορείτε να φανταστείτε; Μια φορά, στην άκρη του λιμανιού, ξεμύτησαν μές απ' τα βρώμικα νερά δεκάδες παιδιά που κολυμπούσαν ώρες ανάμεσα στις βάρκες. Μιάν άλλη, πίσω απ' τα κάγκελα του πολυτελούς ξενοδοχείου κρεμιόντουσαν ρακένδυτοι που φωνάζαν δυνατά, μονάχα στις κοπέλες. Άκουσα τον ήχο του δημίου της πόλης κάνοντας κούνια και σέρνοντας πόδια στα χαλίκια. Βρέθηκα σ' ένα μπαλκόνι φυλακή πού κρυβε στα φραγκόσυκα μια σχολική κοπάνα. Πυροβόλησα πλοίο απο πέντε κανόνια κι ένα πρωί, μεταμορφώθηκα σε ηλιακό ρολόι.
Αργότερα, βλέποντας ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του Τερζάκη, γυρισμένο περίπου ένα χρόνο πριν γεννηθώ, άκουσα τον λογοτέχνη να λέει πως η Napoli έχει χάσει δυστυχώς, εδώ και καιρό, την καθημερινή δραματουργία της. Ξαφνικά θυμήθηκα τη μάνα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια: