ο Ρούλης

αφήγηση του Dr.Wormhole

Όταν πρωτοανακάλυψα τα ταξίδια στο χρόνο, ήμουν πραγματικά πολύ ανώριμος για να μπορέσω να τα διαχειριστώ. Αρχικά έκανα ότι θα έκανε κάθε άνθρωπος. Ταξίδεψα στην αρχαία Ελλάδα, είδα από κοντά να χτίζονται οι πυραμίδες της Αιγύπτου, κυνήγησα παρέα με τις πρωτόγονες φυλές, συνέβαλα το λιθαράκι μου για να συνταχθεί το ημερολόγιο των Μάγια, και πολλά άλλα. Όλη αυτή η ελευθερία κινήσεων και επιλογών  μου δημιούργησε έπαρση και άγνοια κινδύνου. Αποφάσισα λοιπόν μια μέρα, χωρίς ιδιαίτερη περίσκεψη,  να γνωρίσω τον Διάβολο ή Σατανά ή Εωσφόρο ή Ρούλη όπως αρέσκεται να τον φωνάζω.

Ταξίδεψα πολλά χρόνια πριν τη γέννηση του ανθρώπινου είδους για να τον γνωρίσω, τη στιγμή που  μόλις είχε πέσει απ’ τους ουρανούς και είχε προσγειωθεί με τα μούτρα στη γη. Αν και πρώην άγγελος, ο Ρούλης δεν έμοιαζε και ιδιαίτερα όμορφος. Τα δύο μπροστινά  δόντια του είχανε σπάσει εξαιτίας της πρόσκρουσης, το κεφάλι του είχε ένα τεράστιο καρούμπαλο και τα δήθεν πλουμιστά φτερά του μοιάζαν με ξεπουπουλιασμένα κοτόπουλα.

Όταν με είδε ξαφνιάστηκε. Τον ηρέμησα λέγοντας του πως έρχομαι από το μέλλον και πως δεν χρειάζεται από τώρα να πιάσει δουλειά  καθώς ο άνθρωπος θα γεννηθεί πολλά χρόνια αργότερα. Έπειτα του συστήθηκα για να σπάσω τον πάγο.

-Γειά σου. Λέγομαι Θεμιστοκλής. Καλώς σε βρήκα.

-Γειά θου και θένα. Είμαι ο Εωσφόροθ. Οι φίλοι με φωνάδουν Ρούλη. Από το Εωθφορούλη.

- Έχεις πολύ ενδιαφέρουσα προφορά. Μοιάζει με φίδι.

- Ευχαριθτώ πολύ. Ωραία ιδέα!

Για να μην σας τα πολυλογώ και σας κουράσω, γίναμε αμέσως φίλοι. Άλλωστε ο Διάβολος δεν είχε και κανέναν άλλον να κάνει παρέα. Οπότε αναγκαστικά με αποδέχτηκε. Επίσης χρειαζόταν έναν χριστιανό να του μάθει τα βασικά της επιβίωσης στο καινούριο του περιβάλλον. Φανταστείτε πως του πήρε μέρες να συνηθίσει να κινείται με τα πόδια γιατί δεν μπορούσε πλέον να χρησιμοποιήσει τα φτερά του. Ύστερα του δίδαξα ν’ ανάβει φωτιά για να ζεσταίνεται και να μαγειρεύει τα θηράματα του. Το έμαθε σχετικά γρήγορα. Πιστεύω πως η φωτιά ήταν η κλίση του. Εκτός από θηράματα, του έμαθα να γεύεται και να τρώει τους καρπούς των δέντρων. Οι καρποί των δέντρων είναι δώρο θεού του έλεγα. Στα μέρη μου λένε πως ένα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα.

Αυτά και άλλα πολλά του δίδαξα, και τον βοήθησα όσο μπορούσα στα πρώτα του βήματα πάνω στη γη. Και ο Διάβολος δεν στάθηκε ποτέ αγνώμονας απέναντι μου. Με αντάμειψε με τις πανέμορφες ουράνιες ιστορίες του.

Όταν βράδιαζε, καθόμασταν φαγωμένοι γύρω από τη χαμηλή φωτιά, φορώντας ολόκληρα τομάρια τράγων  για να ζεσταθούμε κι ο Διάβολος μου αφηγούνταν ιστορίες των παιδικών και εφηβικών του χρόνων πάνω στους ουρανούς. Μου μίλαγε ώρες για τα αδέλφια του και πόσο τα αγαπούσε. Θυμόταν τα παιχνίδια και τις σκανδαλιές που σκαρφίζονταν για να εκνευρίσουν τον πατέρα και μετά στεναχωριόταν που τα αδέλφια του έριχναν πάντα το φταίξιμο σ’αυτόν με αποτέλεσμα να θεωρείται το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Μερικές φορές έκλαιγε κιόλας που δεν πήγε κανείς να τον αποχαιρετήσει στις τελευταίες του στιγμές στο υπερπέραν. Παρόλα αυτά, τα παιδικά του χρόνια θα έλεγα πως ήταν χαρούμενα. Ο ίδιος διασκέδαζε την ιδιαιτερότητά του, του άρεσε άλλωστε να ξεχωρίζει και αν κάποια στιγμή ένιωθε πίεση, χανόταν για μέρες πετώντας και κάνοντας όνειρα ελευθερίας.

Όταν τον ρώταγα για τον πατέρα όμως, δεν  έλεγε και πολλά. Αρκούνταν να μου πει απλά πως…όταν η μητέρα έφυγε, ήξερε τι έκανε.