Ads Top

Υγρός συνειρμός


του Mario Kolopleni

πέτρινος ελέφαντας ή Βαριά Σκιά

Σε ένα προηγούμενο άρθρο μου ( οι φανατικοί μου αναγνώστες θα το θυμούνται) είχα γράψει πως το να κάνεις βόλτα στη Νapoli μοιάζει με περπάτημα στην άκρη  του κόσμου, μπορεί  και στο τέλος του. Είχα χρησιμοποιήσει τότε περισσότερο λογοτεχνίζον ύφος καθώς και στίχους αλλά το γενικό νόημα, το ρεζουμέ που λένε, το ίδιο παραμένει. Αν έρθεις στη Napoli καλέ μου ξένε και περπατήσεις το λιμάνι της και συ το ίδιο θα αισθανθείς. Ξαφνικά η γη θα γίνει για σένα μια ευθεία γραμμή και συ θα βρίσκεσαι στην άκρη της. Αν τώρα ψάχνεις απάντηση γι αυτό που σου συμβαίνει μην χολοσκάς, θα στη πω εγώ: είναι το νερό.
Όλα ξεκίνησαν πολλά χρόνια πριν όταν το μέρος ήταν απλά μια φλεγόμενη γη. Λάβα έβγαινε απ’ όλα τα σημεία του εδάφους και ο αέρας ήταν αποπνιχτικός και επικίνδυνος. Λίγο αργότερα όλη αυτή η λάβα και η φλεγόμενη γη στερεοποιήθηκαν και έγιναν χώμα. Το χώμα άρχισε να εκπνέει οξυγόνο και γέννησε τα σύννεφα. Τα σύννεφα συγκρούστηκαν μεταξύ τους και ιδού…γεννήθηκε το νερό. Η αρχή του μυστηρίου.
Το νερό ως ρευστό είναι τρομερά διεισδυτικό. Κατάφερε λοιπόν να εισχωρήσει σε κάθε απόκρυφο σημείο γης και να το διαφθείρει. Ταυτόχρονα στη γη, τα υπολείμματα
της εκρηκτικής κατάστασης των πρώτων χρόνων της, έκαναν το χώμα ευάλωτο και τρωτό. Αποτέλεσμα το νερό ν’ αποτελεί μέχρι τις μέρες μας τη μία και μοναδική παγκόσμια αυτοκρατορία.
Πετάω πάνω απ’ τη Napoli εκείνες τις ιστορικές μέρες. Από κάτω μου μόνο γη, να κοχλάζει και  να λυσσά . Ψηλά και άγονα βουνά και πεδιάδες. Στα πέρατα του ματιού μου λαοθάλασσα πολιορκεί το μέρος εδώ και καιρό. Μάχη αδυσώπητη. Φωτιές πετάγονται από παντού σαν φωνές πολέμου. Ξαφνικά το χώμα τρώγοντας την σάρκα του για μέρες υποχωρεί. Στο βάθος ξεκινούν τεράστια κύματα, πομπή θριάμβου. Οι κάπνες της πολιορκίας μου σβήνουν τη θέα και μόλις η βουή εξασθενεί εμφανίζεται στα μάτια μου το μαγευτικό και γαλήνιο ακρωτήρι της Napoli, ακόμη απάτητο.
Ένα ακρωτήρι δίνει από μόνο του την αίσθηση της άκρης και του τέλους αλλά δεν μας είναι αρκετό τόσο για την αίσθηση που θέλουμε να προσεγγίσουμε όσο και για τον λόγο να κάτσω να γράψω ένα ολόκληρο άρθρο. Η ιστορία μας λοιπόν έχει και συνέχεια.
Οι πρώτοι κάτοικοι τούτης της περίεργης γης , πολλά χρόνια αργότερα εννοείται, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο από το να  μετατρέψουν το μέρος σε λιμάνι. Το νερό με την ισχυρή του προσωπικότητα είχε επιβάλλει τους κανόνες του και στο ανθρώπινο είδος. Άλλωστε κατείχε το πλειοψηφικό πακέτο πάνω του. Τα πάντα χόρευαν στις βουλές του όπως και η μοίρα αυτού του τόπου.
Οι κάτοικοι με τον καιρό, τα χρόνια, την εξυπνάδα και την κουλτούρα, έχτισαν τείχη γύρω από το ακρωτήρι. Με αυτό τον τρόπο προστατεύονταν περισσότερο από τις εξωτερικές επιθέσεις. Το μέρος άρχισε να μοιάζει συνεχώς και αδιαλείπτως με σύνορο αυτοκρατορίας και η αίσθηση που κυνηγάμε δεν είναι πλέον και πολύ μακριά.
Τα τείχη, αρχαία γαρ, και λόγω του ότι η ανθρωπότης δεν δείχνει ενίοτε και το καλύτερο της πρόσωπο στα μνημεία και τον πολιτισμό, καταστράφηκαν. Έπρεπε να έρθει ο άγιος μεσαίωνας ( μοιάζει με το «άγιος παπαδόπουλος που λένε κάποιοι) για να μεταμορφωθεί ξανά το μέρος σε κοιτίδα της μοναξιάς και της απομόνωσης.
Οι μεσαιωνικοί κάτοικοι παρατηρώντας τα υπολείμματα των προηγουμένων τειχών και έχοντας οι ίδιοι αναπτύξει την δικιά τους σκοταδιστική αρχιτεκτονική πάντρεψαν το κύμα με το βράχο του. Τα αρχαία τείχη αντικαταστάθηκαν από μεγαλύτερα και περισσότερα. Το μέρος αυτοπερικυκλώθηκε ερμητικά και θύμιζε πια το κλασικά τρομοκρατημένο μεσαιωνικό φρούριο.
Χρόνια αργότερα ο μεσαίωνας αποτελεί αρχαιολογία. Τα απομεινάρια του απλωμένα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, γίνονται από τη μια αντικείμενο μελέτης των επιστημόνων και των ειδικών και απ’ την άλλη στοιχειώνουν τόπους και ανθρώπινες καρδιές. Όπως κι αυτό το ακρωτήρι.
Ένα χορταριασμένο πέτρινο καράβι, πεταμένο στη ξέρα, να το δέρνουν βασανιστικά τα ήρεμα κύματα. Τοπίο συντέλειας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.