Η Λίμνη Της Σιωπηλής Απώλειας...

έργο του εικών

.Η γεύση του Θανάτου
..τρύπα σαν κεντρί
..και νιώθει την Ανωμαλία
..του "Ζωντανού''

..την μια ξεχνάς τί είσαι....
..κ την άλλη είσαι μόνος..
..κοιτάς τα άνθη..
..ενώ βυζίσονται στα χλωμά νερά της..

..Μόνο το κρύο ήταν αυτό..
..που έλουζε το κενό..
..και σου κρατούσε συντροφιά..

..την ώρα που η Μελαγχολία...
..περίμενε τα δεσμά να σπάσουν...
..Χρωμάτιζε μια μισοάδεια κλίση..
..κατηφορική...
..πεσιμιστική..

..Τα νερά της λίμνης..
..όταν τα γεύεσαι..
..το δηλητήριο.. κυλά..
..μέσα σου...

..δεν μιλάς..
..αρχίζεις να λησμονείς..
..τα πρώτα σου παραμύθια...

..και  όταν τα φύλλα άρχισαν να μαραίνονται...
..στο βυθό της..
..θέλεις να σκεφτείς αν είναι Δειλός ο Χρόνος
..ζητάς από εκείνη..
..το φυλακτό σου..
..για Συγχώρεση

..θες πολύ να μιλήσεις...
..αλλά βιάζεσαι......να Φύγεις

..''Φεύγεις''...
..και δεν ξαναγεννιέσαι...

..Όλα ήταν μια Γλυκιά Ανάμνηση..
..Που Έγινε Μανία.. στο Παράπονο σου