Συνάντησα τον εαυτό μου παιδί

του Mario Kolopleni

Με συνάντησα για ψυχαναλυτικούς λόγους στο παιδικό μου δωμάτιο. Καθόμουν ως συνήθως στρουμπουλόκωλος πάνω στη κόκκινη, μισοκαμμένη φλοκάτη και ανάμεσα σε παιχνίδια που απλώνονταν χαοτικά στο χώρο. Μπήκα χωρίς να με χαιρετήσω και κάθισα στη γωνιά του κρεβατιού.

Και να με χαιρετούσα απάντηση δεν θα ‘παιρνα. Δεν μιλούσα ποτέ σε αγνώστους. Στάθηκα  λοιπόν σιωπηλός και σαστισμένος για κάμποσα λεπτά και η  πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο νου  ήταν να μου πω όλη την αλήθεια. Ευτυχώς δεν το έκανα. Φοβήθηκα πως θα φοβηθώ  και μάλλον είχα δίκιο. Αρκέστηκα να με χαζεύω αμήχανα προσπαθώντας για ώρα να μου αρθρώσω μια λέξη επικοινωνίας αλλά μάταια. Οτιδήποτε και να μου έλεγε αυτός ο γιγάντιος και τριχωτός κύριος θα με τρόμαζε και θα έφευγα. Το πήρα κι εγώ  απόφαση και χωρίς άλλους δισταγμούς σιώπησα . Μόνο κοιτούσα.

Το ίδιο έκανα κι εγώ. Σκέφτηκα πως δεν υπάρχω. Πως είμαι ένα μυστήριο παιχνίδι  της φαντασίας μου. Πως λίγος χρόνος ακόμη απομένει  για να εξαφανιστώ οριστικά απ’ τη ζωή μου. Μου είχε ξανασυμβεί άλλωστε.  Το καλύτερο που έχω να κάνω τώρα  είναι να προσποιηθώ πως δεν συμβαίνει τίποτα και να συνεχίσω αμέριμνος να παίζω τα lego μου. Δεν είναι ανάγκη να φτιάξω κάποια εξεζητημένη κατασκευή. Απλά να βάζω το ένα τουβλάκι πάνω στο άλλο για να κερδίσω λίγο χρόνο. Και με τίποτα, με τίποτα δεν πρέπει να κοιτάξω.

Δεν μπορώ να με κοιτάξω με τίποτα στα μάτια. Μου έχω γυρίσει τη πλάτη και περιμένω να φύγω. Να φύγω; Έχω πανικοβληθεί. Καλύτερα να φύγω. Να πιστέψω πως είμαι φάντασμα. Ένας φανταστικός άγνωστος. Μια σκιά.

Μα γιατί δεν φεύγω; Έχω αρχίσει και φοβάμαι πολύ. Μήπως δεν είμαι φάντασμα; Μήπως είμαι ο Σατανάς ο ίδιος; Ο Αντίχριστος; Ή μήπως κάποιος απαγωγέας ανήλικων ψυχών; Ή μήπως κάποιος άγιος; Θα κλείσω τα μάτια μου, θα μετρήσω μέχρι το δέκα και μόλις τ’ ανοίξω δεν θα υπάρχω πια.

.......................................................................