Purgatory

διήγημα της Λογοτεχνικής Πιπίτσας

2080. Το μέλλον έφτασε νωρίτερα απ’ ότι το περιμέναμε. Απαχθήκαμε από τη στυγερή φυλή των σκουληκιών και χωριστήκαμε ο καθένας σε έναν τομέα. Στην ομάδα μου ήμασταν εννέα αλλά δεν γνωρίζω σε ποιο τομέα τοποθετήθηκε καθένας. Γνωρίζω μόνο να μιλήσω για τον δικό μου τομέα.

Αναπνέω, τρώω, χέζω και κοιμάμαι σ’ ένα κτίριο που εσωτερικά θα το έλεγες τιρκουάζ. Πολλοί, μικροί θάλαμοι σε πολλούς, μεγάλους ορόφους. Δεξιά ζουν οι φροντιζόμενοι και αριστερά οι φροντιστές όπως εγώ. Κάθε φροντιστής έχει αναλάβει έναν φροντιζόμενο ανά εβδομάδα. Και κάθε εβδομάδα αλλάζουμε. Ξεκίνησα με τον τέρμα δεξιά και έχω φτάσει στη μέση του διαδρόμου, στον θάλαμο 2017. Έτσι μπορώ να υπολογίσω και τον χρόνο. Αλλά ο χρόνος εδώ καθυστερεί. Υπολογίζω ότι μια ώρα διαρκεί πολύ περισσότερο για τα σκουλήκια απ’ ότι για τους γήινους. Αλλά δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για το πόσο περισσότερο αφού ρολόγια δεν υπάρχουν.

Οι φροντιζόμενοι έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τους φροντιστές. Γενικά εμείς οι φροντιστές δεν μιλάμε πολύ. Πέφτουμε από την κούραση σε κρεβάτια με νεροστρώματα και τα όνειρά μας – το ίδιο νομίζω θα πουν κι οι άλλοι – απαρτίζονται από πελώριες μπουρμπουλήθρες, σαπουνάδες και αφρούς. Ίσως είναι σκόπιμο, ίσως δεν είναι.

Οι φροντιζόμενοι είναι όλοι μέρα ξαπλωμένοι και κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει την ηλικία τους. Γύρω από τα κρεβάτια τους κάγκελα, αριστερά τους καθετήρες, δεξιά τους οροί με υγρά διαφορετικών χρωμάτων. Κάποιων οι οροί έχουν υγρό πολύχρωμο αλλά κανείς δεν γνωρίζει γιατί και όλοι είναι πολύ κουρασμένοι για να ρωτήσουν.

Κοιμούνται συνεχώς και ξυπνούν μόνο για μία ώρα την ημέρα. Αν τύχει στη βάρδια του φροντιστή η ώρα αυτή, τότε είναι τυχερός. Γιατί την ώρα αυτή οι φροντιζόμενοι λένε ή κάνουν τα πιο απίθανα πράγματα. Στη δική μου βάρδια για παράδειγμα ο φροντιζόμενος του θαλάμου 254 ανέβαινε ένα φανταστικό σκοινί με τα χέρια του, εκείνος του 1163 ανακάλυψε τον τετραγωνισμό του κύκλου, ενώ αυτός του θαλάμου 2001 συνομίλησε με τον Φρόϋντ και κατέρριψε τη θεωρία του οιδιπόδειου συμπλέγματος.

Από τα λίγα που έχω ακούσει από άλλους φροντιστές, υπήρξε φροντιζόμενος που έφτιαξε τη θεωρία του καπιταλοκομμουνισμού, άλλος γράφοντας ασταμάτητα δημιούργησε συνθήκες για να κατοικήσει κανείς το φεγγάρι, κι ένας τρίτος ακόμα, βρήκε τη φόρμουλα για κάψουλες τροφής λύνοντας το πρόβλημα της πείνας.

Το πρόβλημα είναι ότι κανείς ποτέ δεν τους ξαναείδε. Αλλά και πάλι μπορώ να πιστέψω ακόμα κι ότι κάποιος τους είδε ή τους άκουσε την πρώτη φορά; Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι είδα με τα δικά μου μάτια. Ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι οι φροντιζόμενοι χρειάζονται αλλαγή ορών και καθετήρων με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πολλές φορές δεν προλαβαίνω να ξεκουραστώ ούτε 5 λεπτά. Άλλες φορές ορός και καθετήρας πρέπει να αλλαχθούν ταυτόχρονα και αν οι φροντιζόμενοι μείνουν χωρίς παροχή για παραπάνω από ένα λεπτό, πνίγονται.

Υπήρξαν τρεις τέτοιες περιπτώσεις πνιγμού. Έμαθα ότι οι φροντιστές που είχαν υπηρεσία εκείνη την στιγμή μεταφέρθηκαν σε άλλους ορόφους. Δεν αποκλείω όμως την πιθανότητα να έγιναν τροφή των σκουληκιών.

Από τότε που είμαι εδώ κανένα σκουλήκι δεν εμφανίστηκε να καταγράψει τους φροντιζόμενους ή να πάρει συνέντευξη από κάποιον φροντιστή. Φαντάζομαι ότι δεν είναι απαραίτητο γιατί στην γωνία του ταβανιού κάθε θαλάμου υπάρχει μια αμπούλα στο χρώμα της διάρροιας. Τι άλλο μπορεί να είναι μια τέτοια αμπούλα παρά μια κάμερα; Ίσως έτσι, αν κάνουμε την δουλειά μας όπως πρέπει, να μην χρειαστεί ποτέ η παρουσία κάποιου σκουληκιού για να επιβάλλει την τάξη.

Ξέχασα να αναφέρω την μία ώρα την ημέρα – τόσο πρέπει να είναι – που οι φροντιστές πηγαίνουν βόλτα στους διαδρόμους τους φροντιζόμενους. Τους ανασηκώνουμε, και τους δένουμε ένα λουρί στη μέση. Με το δεξί χέρι δένουμε το λουρί στον καρπό του χεριού μας που κρατάει τον ορό ενώ το άλλο χέρι κρατάει τον καθετήρα. Κάθε ζευγάρι φροντιζόμενου-φροντιστή πίσω από το άλλο ανάλογα με τον αριθμό του θαλάμου, κάνουμε τον γύρο του διαδρόμου που παρεμβάλλεται μεταξύ θαλάμων φροντιζόμενων και θαλάμων φροντιστών.

Είναι η μόνη στιγμή της ημέρας ή της νύχτας που όλοι οι κάτοικοι των θαλάμων συντονίζονται και ψέλνουν. Αυτό που ψέλνουμε μας το έδωσαν τα σκουλήκια πριν μας εισάγουν στους ορόφους. Είναι τρεις λέξεις. ‘Repression-submission-absolution’. Ο διάδρομος γεμίζει φωνές που σπάνια συντονίζονται. Γιατί μπορεί όταν εγώ με τον φροντιζόμενό μου ψέλνουμε το submission, ενώ το μπροστινό μου ζευγάρι να βρίσκεται στο absolution ή τότε να ξεκινάει με το repression.

Μία φορά την εβδομάδα – εβδομάδα πρέπει να είναι – οι φροντιστές απολαμβάνουν την φροντίδα άλλων. Βγάζουμε τις στολές ασορτί με τους τοίχους, και κάποιοι άλλοι σαν εμάς αλλά με ροζ στολές, μας κάνουν μπάνιο, μας λούζουν, μας κόβουν νύχια και μαλλιά και μας δίνουν καινούριες στολές πάντα στο ίδιο χρώμα. Είναι τόσο ξεκούραστα όλα αυτά, που έχω φτάσει στο σημείο να κοιμηθώ όρθιος στα ντουζ.

Αν κάποιος εκεί έξω ακούει τη φωνή στο μυαλό μου θέλω να μου πει αν θα τελειώσει η θητεία μου εδώ ή αν θα πάρω προαγωγή που νομίζω ότι την δικαιούμαι. Κανένας φροντιζόμενος δεν έχει πνιγεί στις βάρδιες μου και είμαι από τους φροντιστές που μιλάνε λιγότερο. Επίσης θα ήταν ωραία να ξέρω αν μπορώ να πάρω άδεια και να ξαναγυρίσω. Όχι μεγάλη άδεια, μερικές μέρες μόνο. Έστω και μετρημένες σε χρόνο σκουληκιών.