Κύμβαλον αλαλάζον

  του νίκου πάκου

πηγή εικόνας: http://fineartamerica.com/

Μεταλλικά πουλιά χύνονται στον ουρανό, κάτω τους ηφαίστεια ατενίζουν τ’ αστέρια. Ουρανός και έρημος μουντά και γεμάτα σκόνη έχουν γίνει ένα, έχει αιώνες να ξημερώσει. Το ρομπότ προχωρά, μια ατέλειωτη γραμμή από χνάρια σημαδεύει την άμμο πίσω του. Στο τετράγωνό του στήθος λίγο μαβί αίμα κι ένα σπάνιο λουλούδι καρφωμένο στη λαμαρίνα. Ποιός να θυμάται τ’ όνομά του; Το σκουριασμένο πράγμα τρεκλίζει και παραπάτα βουίζοντας, κάνει τόση φασαρία. Τα λαμπάκια των ματιών του ξεχαρβαλωμένα, οι κλειδώσεις του αλάδωτες, οι πύραυλοι στους ώμους του χαλασμένοι. Κι όμως, που και που οι ρουκέτες μ’ έναν υπόκωφο θόρυβο παίρνουν μπρος, φτύνουν κάτι μπλε πράσινες σπίθες και το τελευταίο ζωντανό ρομπότ λίγο εκτοξεύεται, φτερουγίζοντας μέσα στη νύχτα. Κάποτε μια αλλόκοτη δεσποινίδα με φτερά και ουρά λιονταριού, πάνω από ένα βράχο του έθεσε ένα αίνιγμα. Πόσο καιρό πριν, το έχει ξεχάσει, όπως και το αίνιγμα το ίδιο. Το λογισμικό του θυμάται μία και μόνο εντολή: «συνέχισε». Έτσι το ρομπότ μας προχωρά… Γύρω του έρημος και παγωνιά, κρωξίματα και μοναξιά κι αυτά τα θεοσκότεινα ηφαίστεια, σαν νησιά με ξερούς φοίνικες και ναυαγούς σκελετούς. Ένα σπάνιο λουλούδι ανθίζει στα κόκαλά τους, τ’ όνομά του είναι «εσύ».