φθινοπωρινός κανιβαλισμός

του Daliκερι

όταν η πείνα ανοίξει, σαν πρωινό λουλούδι στον ήλιο, και η ανάγκη παραμερίσει τις νωθρές επιθυμίες, όπως παραμερίζει το φως το σκοτάδι, τότε αφήνω τα φθαρμένα αισθήματα των άλλων και φορώ τη στολή της σάρκας.

ο εκ γενετής πόλεμος που κήρυξα στον εαυτό μου ανατέλλει. στρώνονται κόκκινα μαντήλια στο πεδίο μάχης και τα όπλα παρατάσσονται γύρω από το κυρίως σώμα: κουτάλι κατ' εικόνα ουρανίσκου που στεγάζει τη γευσιγνώστη γλώσσα, πιρούνι καθ' ομοίωση δοντιών που καρφώνουν το σώμα της πίστης και ένα μαχαίρι να διαιρεί όπως η γραμμή κλάσματος με αριθμητή την επιθυμία και παρονομαστή τη σάρκα.

με αριθμητή εμένα και παρονομαστή τον εαυτό μου τελείται το όργιο ηδονής. από τα σπλάχνα της συνείδησης ανεβαίνουν κραυγές υπόκωφες αναστεναγμοί λύτρωσης ξεφεύγουν από τις αλυσίδες του όχι αγκάθια κακίας γδέρνουν το δέρμα της θλίψης  τα δάκρυα του πόνου ξεχειλίζουν με αναφιλητά η χαρά της εκδίκησης κοκκινίζει παίρνοντας το αίμα της πίσω. εγώ και το σιαμαίο μου εγώ, μέσα στην κόλαση του αδιάφορου, αναρωτιόμαστε: σαρκάζει η ειρωνεία σου όπως ειρωνεύεται η σάρκα σου;

το μήλο ουραγός της γεύσης του παράδεισου.