η τιμωρία

του Θ.Π

 

Όταν ήμουν παιδάκι μικρό, πολύ μικρό..., φοβάμαι πρέπει να πω όλη την αλήθεια, τη μάνα μου δεν τη φοβόμουν. Αλλά έτρωγα ξύλο. Ήμουν λίγο δύσκολος στο διάβασμα. Που να διαβάσω ο καψερός. Ίσως να χα και κανένα πρόβλημα συγκέντρωσης. Μικρό βέβαια, γιατί καταλάβαινα, είχα αίσθηση, αντίληψη, συνδυαστική σκέψη ρε παιδάκι μου. Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέω; Μου το παίζεις και έξυπνος αναγνώστης. Διαβάζεις τη φυλλάδα τούτη και νομίζεις ότι κάνεις και κάτι το σπουδαίο. Τέλος πάντων, το θέμα μας είναι η «μαμά», ...γιατί...;γιατί αυτή είναι η διαταγή, έτσι λεεί το αφεντικό που είναι και άσχημο σαν τον Πουγιόλ (παίχτης της Μπαρτσελόνα). Θυμάμαι μια φορά, ήμουν στο δημοτικό, με είχε βγάλει ο καθηγητής έξω. Και την κρίσιμη εκείνη ώρα, τη φοβερή, την τρομερή και ντροπιαστική για έναν φλώρο μαθητή σαν εμένα, έρχεται η μητέρα... Δεν έχω να πω τίποτε άλλο. Όπως ακριβώς και στην ποίηση τη συμβολική, την υπερρεαλιστική που οι εικόνες λένε χίλιες λέξεις, σκοτάδι, μαύρο σύγνεφο γύρω από έναν αχαλίνωτο ερωτισμό αυτού που τιμωρεί, γέρνουν τα δέντρα πάνω μου, τα κλαδιά πέφτουν χωρίς κανέναν έλεγχο της καταστροφικής μανίας των χεριών και των ποδιών...! Το κρέμασμα αποφεύγεται λόγω έλλειψης ενδέιξεων και αποδείξεων. Η ζωή συνεχίζει να κυλάει αρμονικά μεχρι που άρχισα το κάπνισμα οπότε άντε πάλι από την αρχή!