ένα δείπνο για το τέλος του κόσμου

 του νίκου πάκου

   Έφτασε το τέλος του κόσμου. Δεν χρειάζεται να σας το πούν οι επιστήμονες ή οι διοπτροφόροι κύριοι των ειδήσεων. Το τέλος ήρθε. «Είναι λογικό» σκέφτεται ο ήρωας αυτής εδώ της ιστορίας και αντικρίζει το τέλος με στωικότητα. Τόσα χρόνια μαίνεται ο πόλεμος, ένας αληθινός παγκόσμιος πόλεμος. Στην βία είναι δύσκολο ν’ αντισταθείς, πάει αγκαζέ με τη δίψα για δύναμη. Τουλάχιστον οι βασιλιάδες της γης μαζί με τα κανόνια τους φανέρωσαν το αληθινό τους πρόσωπο. Πόλεις καταστράφηκαν, χώρες λεηλατήθηκαν, οι φωτιές κοιτάνε ίσια στον ουρανό. Το τέλος του κόσμου. Όχι ότι δεν το φωνάζουν οι ειδικοί επιστήμονες, τα λαμπρά μυαλά της καταστροφολογίας, όχι ότι δεν ακούγεται στην τηλεόραση κι ακόμα πιο εκκωφαντικά στο δίκτυο. Αλλά η ιδέα της τελικής καταστροφής φώλιασε αρχοντικά στα μυαλά των ανθρώπων. Τόσο απλό είναι. Ο ήρωας της ιστορίας μας- ας τον ονομάσουμε Χ.Λ.-  φοβάται λίγο, αλλά αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση στην πλάκα. Τον θάνατό του, τον θάνατό μας στην πλάκα; Μάλιστα. Και γιατί όχι; Αφού η επόμενη γενιά είναι καταδικασμένη σε θνησιγένεια, άιντε, στην καλύτερη των περιπτώσεων σε παραμόρφωση από πυρηνικές πιπίλες. Ο Χ.Λ. χασκογελά, κλείνει την τηλεόραση, κλείνει το pc… ηρεμεί και σκέφτεται.

   Μέσα από τα βάθη της νιγηριανής ζούγκλας, όπου έχει εδώ και καιρό χαθεί και πιθανότατα ασκητεύει, ο ανταποκριτής του Σκουληκιού νίκος πάκος, θα σας διηγηθεί μια ιστορία από ένα μέλλον. Είναι ένα μέλλον που φανταζόμαστε, επιλέγουμε και μας γοητεύει. Ένα μέλλον που σημάνει το τέλος του χρόνου, το τέλος του κόσμου. Ο νίκος πάκος λοιπόν θα σας αφηγηθεί το τέλος του κόσμου. Αλλά όχι από τα δικά του μάτια, τα οποία βλέπουν πούμα, τίγρεις, σκούρα παιδάκια με τουρλωμένες κοιλιές, πάντως όχι το πιθανό μέλλον της ανθρωπότητας, αλλά μέσα από την ιστορία ενός ζευγαριού, που είναι πολύ ερωτευμένο, τόσο ερωτευμένο που το τέλος του κόσμου το βλέπουν σαν ένα γιγάντιο πυροτέχνημα της γιορτής του έρωτά τους. Είναι ο Χ.Λ. και η Ραλλού. Μάλιστα, όπως ηρωίδα του κ. Σούτσου, όχι τόσο χάρτινη, αλλά τόσο κλαψιάρα. Τον Χ.Λ. και την Ραλλού ενώνει ένα αίσθημα επικό κι μ’ αυτό αποφασίσουν να βιώσουν το τέλος του κόσμου.

   Το τέλος θα ‘ρθει μετά τα μεσάνυχτα. Αποφασίζουν λοιπόν ν’ ανέβουν στον πιο όμορφο λόφο της περιοχής, στον μόνο λουλουδιασμένο λόφο που απέμεινε από τη σάρωση των όπλων και των χημικών. Ο λόφος έχει θέα όλη την πόλη, μια μαγεμένη φωλιά. Εκεί θα απλώσουν, σαν σε πικ-νικ τα φαγητά τους, το ωραίο τους κρασί- το πιο ακριβό που βρήκαν στην αγορά- και τσιμπώντας φαγητό, απελπισία, ελπίδα και έρωτα, θα απολαύσουν τον κόσμο που τελειώνει.

… και η γλώσσα, φίλες και φίλοι, για μια τέτοια καταπληκτική ιστορία ειρωνείας και δακρύων, είναι ένα φτωχό μέσο. Η μουσική όμως, η μουσική είναι η κούνια που θα μας ταξιδέψει στον ωκεανό κι αυτής της ιστορίας. Η αφήγησή μας θα είναι μουσική και τα λόγια θα είναι ελάχιστα. Ας συνθέσουμε λοιπόν το soundtrack του δείπνου του πιο ερωτευμένου ζευγαριού του κόσμου, λίγο πριν την ολική του καταστροφή. Βάλτε την μουσική να παίζει και ξεκινάμε…

Ο Χ. Λ. και η Ραλλού ανεβαίνουν τον μαγεμένο λόφο

   Βραδιάζει στην πόλη. Μέσα από τα γκρίζα συντρίμμια, οι πρωταγωνιστές μας εμφανίζονται. Διακρίνονται να περπατάνε και γύρω τους οι κρότοι των βομβών, οι φωνές των παιδιών και η μουσική της νύχτας μοιάζουν με ηχώ αγγέλων. Ανεβαίνουν τον τελευταίο λουλουδιασμένο λόφο, μια παρέλαση μέσα στο σούρουπο. Φτάνουν στην κορυφή του, είναι γεμάτος με λευκά λουλούδια, ή μάλλον γκρίζα από την σκόνη. Κάθονται κάτω και απλώνουν το βραδινό τους…

1. Brian Eno & Robert Fripp - Evensong

2. Four Tet - Angel Echoes

3. Kontantinos Vita - Funky Beep #1

4. Max Waves - Nachtmusik III

5. The Album Leaf - Enchanted Hill

Ένα αγριοκοίταγμα και λόγια φόβου

   Αράζουν στα λουλούδια, σταπατσάρουν μερικά (η μανία του ανθρώπου να καταστρέφει θα προσέθετα εγώ). Τα φαγητά απλωμένα μπροστά τους, τι τορτελίνια με μπέικον και τυρί, τι κεφτεδάκια, τι ρολό κοτόπουλο κρατσανιστό κρατσανιστό. Γαμώτο, δεν πάει μπουκιά κάτω. Κοιτούν το φαί λες κι αντικρίζουν ξύλινα στρατιωτάκια και ένα σκοτάδι στο κεφάλι τους. Το είπαμε, ο Χ.Λ. αντιμετωπίζει την κατάσταση σαν ένα μεγάλο αστείο, αλλά μέσα του φοβάται. Το ίδιο και η Ραλλού, θέλει να κλάψει, όμως συγκρατιέται. Ο φόβος τους γίνεται θυμός, θυμός εκρηκτικός και κρύος. Μαλώνουν όπως δυο κουτάβια, ο ένας μακρυά από τον άλλο. Αλλά το τέλος του κόσμου πλησιάζει, άνεμος πιο κρύος από το θυμό τους. Οι φωνές του μια ραψωδία στο επερχόμενο φινάλε, αλλόκοτη μα ταιριαστή.

1. Lunatic Soul - Where The Darkness Is Deepest

2. Etnica - The Beast Man

3. UNKLE - In A State

4. Washed Out - Clap Intro

5. Nujabes - World End's Rhapsody

Έρωτος αποθέωσις

   Αγαπιούνται; Βεβάιως! Αν τώρα π.χ. ήσουν εκεί δίπλα τους, αραγμένος στα σκονισμένα εκείνα λουλούδια, τους υπνώτιζες με ένα… κεφτέ (τι άλλο να βρεις;) και απελευθερωμένους  από τη δεσποτεία του συνειδητού, τους ρωτούσες: ποιο συναίσθημα βασιλεύει μέσα σας; Η αυτόματη απάντηση θα ήταν «Χ.Λ.», θα ήταν «Ραλλού». Τις περισσότερες φορές το συνειδητό σπάει σαν ψευτογυαλί της πλάκας. Τότε τ’ αληθινά αισθήματα ξεχύνονται, ο άντρας και η γυναίκα αυτής της ιστορίας αγκαλιάζονται. Στην αρχή δειλά, αφού έχουν κοιταχτεί επανειλημμένα στα μάτια. Μετά πιο δυνατά, πιο ακαριαία, μέχρι που αναμφίβολα έχουμε μια επανάσταση ψηλάφησης. Δύο οντότητες συγχωνεύονται σε μία, ο έρως δεν λησμονήθηκε τελικά.  Για μια αιώνια στιγμή, ακόμα και η πιο μεγάλη άβυσσος παραμερίστηκε, ο φόβος του τέλους. Είναι κι αυτό κάτι…

1. Hellsongs - Seasons In The Abyss (Slayer cover)

2. Moby - Guitar Flute & Strings

3. Steve Roach - Merge

4. The Fireman - Universal Here, Everlasting Now

5. Giorgio Moroder - Love's Theme

Κρεσέντο και συνέχεια

   Έτσι λοιπόν σφιχτά αγκαλιασμένοι ο Χ.Λ. και η Ραλλού, πότε τρώνε καμιά μπουκιά από το φαγητό τους, πότε δίνουν από κανένα φιλί και χαμογελούν. Το τέλος του κόσμου πλέον τους προκαλεί ένα φόβο που μπορούν να αντιμετωπίσουν, ακόμα και να πλαγιάσουν πλάι του.

   Αλλά, ο θρήνος του κόσμου αφυπνίζει, ο βόμβος του τέλους, το εκρηκτικό φινάλε! «Ωραία», αναλογίζεται το ζευγάρι. Σταματά το φαγητό και κοιτά προς τον ουρανό. Ο ουρανός είναι ένας κιτρινιάρης παππούς με χωμάτινο γένι, τους κοιτά, διαβάζει τα ματιά τους σαν ανοιχτό βιβλίο. Η πορεία του ανθρώπινου κόσμου μας τελειώνει. Ο βόμβος μεγαλώνει, μια θολούρα όλο μαύρο ολοένα πλησιάζει προς το μέρος τους. Ας χαιρετήσουμε αυτόν τον κόσμο που κλείνει τα φτερά του. Το ξέρω, είναι ένας κόσμος-μύγα, αλλά αυτόν καταφέραμε. Αντίο Χ.Λ., αντίο Ραλλού που επιτέλους κλαίς. Όλοι είμαστε ίσοι τώρα, όλοι στάχτες σ’ αυτό το πυροτέχνημα. Καμιά θύμηση στην αστρόμπαλα του σύμπαντος. Δικαιοσύνη; Ίσως…

   Όλα λοιπόν τέλειωσαν… όλα; ο  κεφτές τον οποίο με τόσο φαντασία αξιοποιήσαμε για τον υποθετικό υπνωτισμό των νεκρών  πλέον πρωταγωνιστών της ιστορίας μας, είναι το τελευταίο δείγμα ανθρώπινου πολιτισμού που κάηκε. Κι όμως. Τον έφαγαν οι φλόγες, δεν λέω, αλλά αφού χώνεψαν όλα τ’ άλλα, κατσαρίδες, ανθρώπους… Στο χάος του αντίστροφου μπινγκ μπανγκ ένας κεφτές μόνος του. Τι να συλλογιέται;

1. Scott Lavender - Eddie's Lament

2. Ludovico Einaudi - Nightbook

3. Feed Me! - WWV (That is World War Five)

4. Have A Nice Life - Bloodhail

5. Belong - All Equal Now

6. Ulrich Schnauss - On My Own (Robin Guthrie version)