φάτε τα μουστάκια σας

του Mario Kolopleni

Πρίν από κανα δυό χρόνια είχε έρθει στη μικρή μας πόλη ένα τηλεοπτικό συνεργείο εκπομπής με θέμα τα παραδοσιακά εδέσματα κάθε περιοχής. Οί άνθρωποι της εκπομπής έψαχναν μιά νοικοκυρά της πόλης να μαγειρέψει μπροστά στην κάμερα κάτι το ιδιαίτερο, κάτι τοπικό. Μαθαίνοντας το, ενημέρωσα και γώ την μάνα μου, γνωστή μαγείρισσα τής περιοχής, για να σπάσω πλάκα βλεποντάς την στήν τηλεόραση. Η απάντηση όμως της μάνας, όπως πάντα, ήταν αποστομωτική: " Δέν υπάρχει τοπική κουζίνα εδώ παιδί μου!  Όλοι χρησιμοποιούν τους κλασικούς ελληνικούς τσελεμεντέδες. Τί να μαγειρέψω;"  Πώς; Κοτζάμ πρώτη πρωτεύουσα της χώρας και να μήν έχει τοπική κουζίνα; Έμεινα άναυδος. Με τίς γνωστές ερευνητικές μου μεθόδους έψαχνα απεγνωσμένα να βρώ μιάν εξήγηση γι' αυτό το περίεργο γεγονός. Βασανίστηκα όσο δεν πάει. Ρώτησα γιαγιάδες, μαγείρους, έψαχνα μαγαζάκια με τοπική κουζίνα...Δέν βρήκα τίποτα. Αφού δεν υπάρχει, σκέφτηκα, ιστορικός λόγος θα υπάρχει κάτι άλλο. Ανέτρεξα λοιπόν σε βιβλία κοινωνιολογίας, ψυχολογίας, μεταφυσικής...Τίποτα! Η απάντηση ήταν μπροστά στα μάτια μου και δέν την έβλεπα. Η πόλη μου δεν χρειαζόταν τοπική κουζίνα. Μιά μικρή επαρχιακή πόλη του νότου, ξαπλωμένη πάνω στα μεγαλεία ενός ξένου παρελθόντος, δεν ήταν ποτέ δυνατόν να χρειαζόταν τοπική κουζίνα. Μιά χούφτα άνθρωποι μέσα στήν συντήρηση και την παρελθοντολαγνεία δέν θα επιθυμούσαν ποτέ να φάνε κάτι ξεχωριστό. Κάτι δικό τους. Τούς αρκούσε που τρώγαν τα μουστάκια τους και τα σωθικά τους μεταξύ τους. Αυτό ήταν και θα είναι το παραδοσιακό τους έδεσμα. Το ζήσαμε και θα το ζούμε όλοι στο σχολείο, στή βόλτα μας, στο πλάγιο βλέμμα του διπλανού, στούς μικρούς ψιθύρους τής πόλης, στα πισώπλατα μαχαιρώματα φίλων και συγγενών, στα υποκριτικά βλέμματα και στη φαινομενική οικογενειακή γαλήνη και τάξη όλων μας. Τρώμε τα μουστάκια μας λοιπόν και όποιος μας πεί φιλικούς και καλούς δεν ξέρει τί του γίνεται. Άν είσαι ξένος στήν πόλη μου θα γίνεις πλούσιος και θ' αποκτήσεις πολλές παρέες. Δέν είναι η αγάπη και η φιλοξενία που θα το κάνει αυτό. Είναι μιά συνεχής ηλιθιότητα τής πόλης να μή στηρίζει τα μέλη της. Να τα ζηλεύει και να τα ισοπεδώνει. Οι εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Γι' αυτό κι ό ξένος, καλή του ώρα, που ζεί και εργάζεται εδώ γιά καιρό, στέκεται σε μιά γωνιά και κάνοντας πάντα τόν μαλάκα λέει: " φάτε τα μουστάκια σας" κι μετά γελάει.