Στη γη του αχανούς εαυτού

του Διάκενου Καλλιπολίτη

ΠΑΡΑλίγο να σβήσουμε απ’ το χάρτη, το τέλος πέρασε ξυστά. Η μνήμη έχει δόντια και ο νους φυλακές. Κι όμως, να που συνεχίζουμε το ταξίδι. Μέσα από τυφλές πορείες, σκουληκότρυπες, σκάφανδρα και ναούς πλημμύρα στο φως. Γαλάζιοι πιλότοι, αδέσποτα σκυλιά, στοχεύουμε τ’ αστέρια. Κοίτα τον ουρανό: η αυγή στην άκρη του ορίζοντα, ένα ελικοφόρο σηκώνεται για κει που μπουσουλάνε οι ΜΥΘΟΙ.