Το κουτί της Πανδώρας

   

 Με πλήρη επίγνωση των συνεπειών που ενδέχεται να προκύψουν και με αίσθημα βαθύτατης ευθύνης, αποφάσισα μετά από ώριμη σκέψη και εμβριθείς στοχασμούς, να σπάσω την εδώ και αιώνες σιωπή μου και να σας αποκαλύψω τι εφτασφράγιστο μυστικό που με βαραίνει, ώστε να αποκατασταθεί το δίκαιο και το όνομά μου που διασύρεται στην κοινωνία εδώ και τρεις χιλιετίες κοντά.

    Είναι αλήθεια ότι οι κοινωνίες των ανθρώπων επί γης δε δημιουργούν και τις ιδανικές συνθήκες για την επιβίωσή τους. Και μιλώ για όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες στο πέρασμα των αιώνων. Θα μου πείτε βέβαια, και πώς ορίζουμε το ιδανικό; Εφ όσον ποτέ δεν το γνωρίσαμε, πώς μπορούμε να μιλάμε γι’ αυτό; Και όμως! Όλοι έχουμε στο μυαλό μας μια εικόνα ιδανική κι όχι μόνο για την κοινωνία, αλλά για όλα τα θέματα που μας απασχολούν.

    Η φαντασία μας όχι μόνο συλλαμβάνει, αλλά και δημιουργεί το τέλειο προσπαθώντας αενάως να το προσεγγίσει, έστω και χωρίς αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές.

    Για να εξηγούμαι. Όχι δεν είμαι εγώ αυτή που άνοιξε το κουτί απ’ όπου ξεπήδησαν οι συμφορές του κόσμου. Οι συμφορές ήταν εκεί, παρούσες, από τότε που ο Κρόνος άρχισε να γεννάει παιδιά και να τα τρώει μετά για πρωινό. Ή για βραδινό. Ανάλογα με την ώρα που τον έπιανε η λιγούρα. Κι όμως, υπήρχε πάντα κάτι που του ξέφευγε. Το κουτί! Το κουτί που μου εμπιστεύτηκαν οι θεοί και που ακόμη κρατώ στα χέρια μου, μια που έχω οριστεί αιώνιος θεματοφύλακας και προστάτης του.

    Στην πραγματικότητα το κουτί αυτό ποτέ δεν περιείχε κάτι άλλο, εκτός απ’ την ελπίδα. Ορίστε το είπα! Και όχι μην ανησυχείτε, αυτή δεν πρόκειται να κάνει φτερά με το άνοιγμα του κουτιού, για τον απλούστατο λόγο ότι ήταν πάντα ανοιχτό! Ανοιχτό στους ανθρώπους, ώστε να βλέπουν το περιεχόμενό του και να παρηγοριούνται για τα δεινά τους. Άλλωστε στη γλώσσα μου, δηλαδή στην αρχαιότατη ελληνική με την οποία μεγάλωσα, η παρηγοριά ονομάζεται «παραμυθία».

    Και στο σημείο αυτό είναι νομίζω η κατάλληλη στιγμή, για να σας αποκαλύψω πλήρως το μυστικό μου. Το ίδιο το «κουτί» είναι η «παραμυθία», το παραμύθι μ’ άλλα λόγια που συντηρεί την ανθρώπινη ελπίδα. Γιατί το παραμύθι – όσο κι αν έχει συκοφαντηθεί σα λέξη απ’ τους αδαείς – παραπέμπει στην ελπίδα:

    «Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!»

    Για αυτό, όπως ήδη θα έχει αντιληφθεί ο νοήμων αναγνώστης, το θέμα δεν είναι αν θα παραμείνει ανοιχτό ή κλειστό, το θέμα είναι να μη χαθεί. Γιατί έτσι και χαθεί η ελπίδα, χάνεται οριστικά και το γένος των ανθρώπων.

    Μην ανησυχείτε όμως, δεν πρόκειται να χαθεί, όπως δε χάθηκε ποτέ μέχρι τώρα από τότε που νόμιμα περιήλθε στη δικαιοδοσία μου. Επίζηλα τη συντηρώ και την προστατεύω, καλά φυλαγμένη από τα δόντια του πατέρα μου του Χρόνου, όπως ονομάζετε εσείς οι νεότεροι το σύζυγο της Ρέας και πατέρα όλων των θεών και των ανθρώπων.

    Τελικά το «κουτί» παρά την τρυφερή του σύσταση, αποδείχτηκε πολύ σκληρό για τα δόντια του. Έτσι το παραμύθι ζει και βασιλεύει στους αιώνες των αιώνων κι είναι αυτό που τρέφει την ανθρώπινη φαντασία και συντηρεί την ελπίδα, παρά τις κακουχίες και τα βάσανα του κόσμου τούτου, για τα οποία τα ιστορικά βιβλία μας παρέχουν πρόθυμα ακριβείς πληροφορίες κι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

    Αυτός  είναι ο λόγος που παρά το χάλι των κοινωνιών μας, όλοι έχουμε μια ιδανική εικόνα που προσπαθούμε να προσεγγίσουμε.

    Αυτός είναι ο λόγος που υπονομεύει τα θεμέλια της εξουσίας των ισχυρών κάθε εποχής.

    Αυτός είναι ο λόγος που το παραμύθι είναι στοιχείο ανατρεπτικό.

    Η Φαντασία, ο Λόγος, η Μαγεία είναι τα υλικά του, τα υλικά κάθε ανθρώπινης δημιουργίας. Η τέχνη, οι μεγάλες ανακαλύψεις, τα τεχνολογικά επιτεύγματα δε θα υπήρχαν χωρίς τη φανταστική τους σύλληψη, πριν ακόμη υλοποιηθούν.

    Και τώρα που σας εξομολογήθηκα το μυστικό μου – άκρως εμπιστευτικά εννοείται και υπολογίζοντας στην απόλυτη εχεμύθειά σας – δίκαια θ’ αναρωτηθείτε, γιατί ο μύθος μεταφέρθηκε τόσο διαστρεβλωμένος, αμαυρώνοντας μια για πάντα τ’ όνομά μου στην κοινωνία.

    Η απάντηση είναι: «έτσι το θέλαν οι θεοί». Αυτός ήταν ο Λόγος που έπρεπε να ειπωθεί στους ανθρώπους. Και μην ξεχνάτε ότι στη μητρική μου γλώσσα μύθος σημαίνει λόγος. Κι οι θεοί έπρεπε να δώσουν ένα λόγο στους ανθρώπους για να συνεχίσουν να υπάρχουν. Εγώ ήμουν της γνώμης ότι έπρεπε να πούμε την αλήθεια εξαρχής. Ότι το «κουτί» ποτέ δεν υπήρξε. Τουλάχιστον όχι όπως το φαντάζονται οι πολλοί άνθρωποι.

    Οι παλιοί θεοί όμως είχαν τις αντιρρήσεις τους. Θεωρούσαν ανώριμο το ανθρώπινο γένος να κατανοήσει την ουσία του πράγματος, έτσι του έδωσαν ένα μύθο και μ’ έβαλαν να ορκιστώ ότι θα κρατήσω το μυστικό και θα φυλάξω το παραμύθι με αντίτιμο την ίδια την υπόληψή μου.

    Δεν τους κρατάω κακία. Είχαν τις απόψεις τους. Αν και μεταξύ μας, ήταν κομμάτι αυταρχικοί και ξεροκέφαλοι. Τι να λέμε τώρα; Αυτός ήταν κι ο λόγος που καταδίκασαν  τον αδερφό μου στον Καύκασο για κάμποσα χρονάκια! Ποτέ δε θεωρούσαν το γένος των ανθρώπων άξιο και ικανό για τίποτα.

    Εγώ όμως και τ’ αδέρφια μου πιστέψαμε βαθιά στον Άνθρωπο και προσπαθήσαμε να τον βοηθήσουμε με κάθε τρόπο. Θα μου πεις, λουστήκαμε και τις συνέπειες. Κι εκείνοι όμως τι κατάλαβαν; Τελικά δε γλίτωσαν απ’ τα δόντια του Κρόνου – Χρόνου.

    Εμένα ο Κρόνος με σεβάστηκε. Πιστή στον όρκο μου, κράτησα το κουτί και την ελπίδα των ανθρώπων καλά φυλαγμένα. Και θα συνεχίσω να το κάνω, γιατί αν χαθεί εκείνο θα χαθώ κι εγώ. Όσο ο Κρόνος δεν μπορεί να φάει το κουτί, δεν μπορεί να κολατσίσει κι εμένα.

    Κι όσο για τους παλιούς θεούς που λέγαμε, για να μην τους αδικήσω εντελώς, είχαν κι ένα κάποιο δίκιο όταν έλεγαν ότι χρειάζεται ένας μύθος για να δώσεις την αλήθεια κάποιες φορές. Ένα παραμύθι μ’ άλλα λόγια. Γιατί καθώς λέει κι ο Ποιητής:

         

          «Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές

            είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη

            δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή

            γιατί είναι αμίλητη και προχωράει.

            Στάζει τη μέρα στάζει στον ύπνο

            μνησιπήμων πόνος».

   Αυτός ο «μνησιπήμων πόνος» είναι που με οδήγησε να πάρω επιτέλους την απόφαση και να προβώ σε συνταρακτικές για την ανθρωπότητα αποκαλύψεις!

    Όσο κι αν φαντάζει εγωιστικό, θέλω επιτέλους ν’ αποκαταστήσω τ’ όνομά μου και τη φήμη μου στην κοινωνία αναφέροντας τα πραγματικά γεγονότα, όπως ακριβώς συνέβησαν.

    Γνωρίζοντας τις ευθύνες που με βαραίνουν καθώς και τις πιθανές συνέπειες που είναι δυνατόν να προκύψουν από μια τέτοια αποκάλυψη, θέλω να ελπίζω ότι η ωριμότητα του αναγνωστικού μου κοινού και του ανθρώπου εν γένει, είναι κατά πολύ μεγαλύτερη από εκείνη που του απέδιδαν οι θεοί.

    Κι ούτε φοβάμαι πια την οργή τους και την τιμωρία τους, γιατί αυτά είναι πράγματα που συνέβαιναν… μια φορά κι έναν καιρό.

                                                                                          Μετά τιμής

                                                                                                 Πανδώρα.