Στη μέση του παγερού αέρα (φινάλε φεβρουαρίου)

της Dark Chocolate

Ντυμένη με το χοντρό λευκό παλτό (με πολική αρκούδα πρέπει να ’μοιαζα), ζωσμένη με την τσάντα χιαστή και κουβαλώντας το βαρύ χαρτοφύλακα (ή περίπου χαρτοφύλακα) διέσχιζα υπομονετικά, αν και λίγο αγχωμένα, το συσσωρευμένο πλήθος στην αποβάθρα.

Κάποιοι χαρούμενοι, άλλοι βλοσυροί, έμοιαζαν στην πλειονότητά τους, σαν χαμένοι. Σαν ναυαγοί που εξαφανίστηκε το πλοίο τους κι αναζητούν για πάντα την Ιθάκη. Μοιάζουν να την αναζητούν εδώ και χρόνια, ίσως ανέκαθεν, ποιος ξέρει; Ούτε κι οι ίδιοι πιθανόν.

Εδώ και καιρό, πολλοί άρχισαν να μου λένε τα δικά τους. Συνωμοσίες και μυστικά σχέδια που δόλιους στόχους έχουν. «Παραμύύύθιααααα» φώναζε ο άλλος. Και μάταια κοντραρίζονταν. «Τελικά δεν έπεισε κανείς κανέναν» έλεγα αν τύχαινε κάποιος να ρωτήσει. Κι ήταν αυτή η αλήθεια, τόσο αλλόκοτη συνάμα. Τι κι αν έτρεχαν όλοι σαν τρελοί, σκόρπιοι, παραδομένοι σε μια τρέλα δίχως αρχή και τέλος, μα με μια τεράστια διάρκεια. Ναι, απλώς υπήρχε...

«Παραμύύύθιααααα» φώναξε πάλι ο άλλος, κρεμασμένος σ’ ένα φαρδύ μπαλκόνι στη μέση του παγερού αέρα και τα σύννεφα βαριά κάπου στον ορίζοντα. Είχε πάρει από ώρα να νυχτώνει...

Κάποιος άλλος μιλούσε λέγοντας τα ίδια, τα κακά μαντάτα. Λέξεις και ονόματα επανέρχονταν στο λογύδριό του με μια συχνότητα που μόνο εκνευρισμό μπορούσε να προκαλέσει. Σαν ένα μαύρο πέπλο να ’πεσε πάνω απ’ όλους τους, σαν η σκόνη να σκέπασε κάθε θυμηδία.

«Πάψε, μη μιλάς! Σταμάτα!» τού φώναξε κάποιος, εκφράζοντας ίσως, τα μύχια αισθήματα όλων.

Κι όσο μας αφηγούταν αυτή την παλιά ιστορία, σκέφτηκα πως τελικά – όχι, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση- θα έπρεπε να έχω πέσει σε κάποιο κενό του χωροχρόνου, μόνο έτσι εξηγείται... Γιατί ήμουν κι εγώ εκεί, το θυμάμαι καθαρά. 

«Παραμύύύθιααααα» ξανάπε ο άλλος, κρεμασμένος σ’ ένα φαρδύ μπαλκόνι, στη μέση του παγερού αέρα...