Καρύμβαλον το ανωφελές

της Πανδώρας

(Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί δημοσίευση της ομιλίας του ειδικού επιστήμονα καρυμβαλολόγου, Ιππομένη Φουμαράκη, έγκριτου πανεπιστημιακού, λαμπρού ερευνητή και ομότιμου διδάκτορα στην έδρα καρυμβαλολογίας της Μασαρουσφέτης. Έχουμε την τιμή να παραθέσουμε αυτούσια την εισήγησή του, όπως αυτή κατατέθηκε στα πρακτικά του διεθνούς συνεδρίου των ειδικών καρυμβαλολόγων που έλαβε χώρα στην πατρίδα μας στα τέλη του περασμένου μήνα).

    Αξιότιμοι κύριοι σύνεδροι

 Ευρισκόμενος απόψε μεταξύ συναδέλφων, δράττομαι της δοθείσης ευκαιρίας, προκειμένου να προβώ εις ανακοινώσεις επιστημονικού χαρακτήρος, αποτέλεσμα, ούτως ειπείν, επιμόχθων ερευνών και επιπόνων μελετών, επί σειρά ετών, δυναμένας, δίχως να θέλω να περιαυτολογήσω, να ανατρέψωσι τα μέχρι τούδε επιστημονικά δεδομένα εις τον χώρον του επιστημονικού μας πεδίου!

  Εν είδει εισαγωγής εις το φλέγον θέμα, επί του οποίου εκλήθημεν να καταθέσωμεν τας απόψεις μας, συναθροιζόμενοι εις χώρον και χρόνον…εεε…χμμμ…γκουχ, γκουχ…διόλου τυχαίον, θα επιχειρήσω εν πρώτοις μιαν  πρωτογενή κατηγοριοποίησιν του αντικειμένου.

  Είναι ευρέως αποδεκτόν εις σύσσωμον την πανεπιστημιακήν κοινότητα, ότι τα καρύμβαλα – κοινώς καρούμπαλα εις την δημώδη – διακρίνονται εις δυο είδη, ήτοι: α) καρύμβαλον το κοινόν και β) καρύμβαλον το ανωφελές.

  Όσον αφορά το πρώτον είδος, το αποκαλούμενον και εξωγενές, αποτελεί ευκρινές εξόγκωμα της κρανιοεγκεφαλικής χώρας, προερχόμενον από κάκωσιν οφειλομένην εις τυχαίαν σύγκρουσιν μετά τινος, σκληρού τη συστάσει, υλικού αντικειμένου. Είναι δε απολύτως διακριτόν και ψηλαφήσιμον, εξ ου και η ετυμολογική αυτού προέλευσις από το αρχαιοελληνικόν «κόρυμβος», σημαίνον κορυφήν, όπως απαντά και παρά τω Μπαμπινιώτη.

 Αι επιπτώσεις αφορούν μόνον τον φέροντα και ουδόλως τούτο δύναται να κριθεί επίφοβον  διά το κοινωνικόν σύνολον, με εξαίρεσιν ίσως την ώραν της συγκρούσεως του ατυχούς, οπότε ενδέχεται να ακουσθούν επιφωνήματα και κραυγαί λίαν αντικοινωνικού περιεχομένου, άκρως ακατάλληλαι δι’ ανήλικον κοινόν – εξ ου και… «τα πήρε στο κρανίο» – τα οποία όμως αντιπαρέρχομαι, καθ’ όσον δεν είναι σκόπιμον να αναφερθούν επί της παρούσης, λόγω της ηθικής σοβαρότητος και του κύρους μετά του οποίου περιβάλλεται το συνέδριόν μας. Δέον να διευκρινισθεί ότι τα τοιαύτα παροδικόν χαρακτήρα μόνον έχουσι.

   Ωσαύτως, ουδείς λόγος ανησυχίας συντρέχει. Οι ειδικοί καρυμβαλολόγοι συνιστούν ψυχραιμίαν και απλά επιθέματα πάγου. Μετά παρέλευσιν ολίγων ωρών, το δυσάρεστον εξόγκωμα θα υποχωρήσει, με μοναδικήν επίπτωσιν δια τον πάσχοντα, ασθενεστέραν ή ισχυροτέραν κεφαλαλγίαν, ήτοι πονοκέφαλον, ευθέως αναλόγου της σφοδρότητος της συγκρούσεως και της σκληρότητος του αντικειμένου, μετά του οποίου επήλθεν η σύγκρουσις.   

  Καταγράφονται δε και περιπτώσεις, όπου η σύγκρουσις δύναται να αποβή και ευεργετική. Καθ’ όσον ο πάσχων, μετά από έν ισχυρόν ταράκουλον, αν και εφ’ όσον τα εγκεφαλικά του κύτταρα έχουν περιέλθει εις αχρηστίαν εκ της αχρησίας, δύναται να επανακάμψη και να εμφανίση σημεία προϊούσης σκέψεως και φυσιολογικής νοημοσύνης, ήγουν να αρχίση να…στροφάρει!

  Απ’ εναντίας, το ενδογενές καρύμβαλον, το επονομαζόμενον και ανωφελές, φέρει διάφορα χαρακτηριστικά. Δεν είναι αμέσως διακριτόν και περίβλεπτον, δεν θεραπεύεται με απλά επιθέματα πάγου, αι επιπτώσεις του δεν αφορούν τον πάσχοντα, τα αίτια προελεύσεώς του δεν είναι γνωστά και δεν θεωρείται απολύτως ιάσιμον. Τουτέστιν αποτελεί χρονίαν πάθησιν και αι προτεινόμεναι μέχρι τούδε θεραπείαι δεν δύνανται να θεωρηθούν αρκούντως αποτελεσματικαί.

  Επιπροσθέτως, δεν προκαλεί πονοκέφαλον εις τον πάσχοντα, αλλ’ εις το εγγύς αυτού περιβάλλον.

  Τηρουμένων ωσαύτως των αναλογιών, αι παρενέργειαι δύνανται ν’ αποβούν καταστροφικαί, ακόμη και μοιραίαι, αναλόγως του ποσοστού των ατόμων που επηρεάζει ο φέρων, εξ αιτίας της κοινωνικής του θέσεως, των αρμοδιοτήτων, των αποφάσεών του, καθώς και του είδους της εργασίας και εξουσίας που ασκεί εν τέλει εις τον κοινωνικόν του περίγυρον.

  Εις το σημείον τούτο, ας μοι επιτραπεί η διευκρίνισις, ότι αντικείμενον μελέτης συνιστούν μόνον – μόνον λέγω – ευμεγέθη και ευτραφή, ήτοι χονδρουλά, ενδογενή καρύμβαλα, καθ’ ό,τι τα περιορισμένου μεγέθους  καρουμπαλάκια κατά το δη λεγόμενον, – και δέον να αποφευχθεί η σύγχυσις με τα… του «κάρου μπαλάκια» -  δεν συνιστούν προφανή κίνδυνον διά το κοινωνικόν σύνολον, καθ’ όσον πολλοί δύνανται να φέρουν τοιαύτα.

 Διό και ο τρέφων μέγα ενδογενές καρύμβαλον, συχνά αποκαλείται φερωνύμως από τον κοινωνικόν περίγυρον, ο «Καρούμπαλος».  

    Αγαπητοί συνάδελφοι

  Έχοντας πλήρη επίγνωσιν των διαστάσεων τας οποίας έχει λάβει το φαινόμενον επί των ημερών μας, συνιστώτος ολίγον κατ’ ολίγον, είδος πανδημίας, εκλήθην να καταθέσω τας απόψεις μου και να εισηγηθώ λύσεις διά την αντιμετώπισιν τούτου. Διεξοδικώς όμως και αδρομερώς θα περιγράψω οσονούπω την κρατούσαν κατάστασιν.

  Εν πρώτοις, οι μελετηταί έχουν καταλήξει εις το ασφαλές συμπέρασμα, ότι το παρόν είδος ευδοκιμεί κατά κλάδους και διαφοροποιείται αναλόγως της ειδικότητος του φέροντος. Ενδεικτικώς αναφέρονται τα καρύμβαλα των νομικών, των ιατρών, των πανεπιστημιακών και εκπαιδευτικών εν γένει, των καλλιτεχνών, των δημοσιογράφων, των στρατιωτικών, των δυνάμεων καταστολής, των φιλησύχων πολιτών, των μετανενοημένων ψηφοφόρων, των πολιτικών κ.ο.κ. Εξόχως δε επικίνδυνον θεωρείται αυτό των τελευταίων και δη των κυβερνώντων και κρατούντων.

  Είναι επιστημονικώς διαπιστωμένον, ότι άτομον διακατεχόμενον από ενδογενήν καρυμβαλίασιν, χάνει τας συντεταγμένας του, χάνει τον προσανατολισμόν του, ήτοι …χάνει το μπούσουλα, χάνει τη μπάλα, χάνει τ’ αυγά και τα πασχάλια…

  Δια να γίνω περαιτέρω κατανοητός  θ’ αναφερθώ εις συγκεκριμένας  περιπτώσεις.

  Επί παραδείγματι εις την χώραν μας, το καρύμβαλον των ευπίστων ψηφοφόρων έφερεν εις το πολιτικόν προσκήνιον άτομα με καρούμπαλα καραμπινάτα, που με τη συμπαιγνία των άλλων Καρούμπαλων, των δημοσιογράφων, οι οποίοι απευθύνουν στην εξουσία κολακείες και λένε στον κόσμο βλακείες και κάθε είδους …λακίες, επιχειρούν να κάνουν το μαύρο, άσπρο και μας έχουν φλομώσει στα ψέματα, στις μπούρδες και στα φούμαρα. Πάνε με δυο λόγια να μας ξεπουπουλιάσουν, να μας ξεπουλήσουν όπως, όπως και σε τιμή κάτω του κόστους.

  Και νομίζουν οι εξέχοντες Καρούμπαλοι ότι απευθύνονται σε ανεγκέφαλους, σε ηλίθιους , σε βλάκες, σε …λάκες, βαφτίζοντας τη δικτατορία, δημοκρατία και τα μνημόνιά τους τα…αξιομνημόνευτα, που υπογράφουν κάθε τόσο, «μέσα ανάκαμψης της οικονομίας»!

  Που καταδικάζουν οι ουτιδανοί έναν ολόκληρο λαό…που να χαθούν να χάνονται και να πάνε από κει που ’ρθαν…και να βάλουν τα μνημόνιά τους εκεί που ξέρουν…που …μώ την κρίση τους και το καρούμπαλό τους και το κέρατό τους το τράγιο!... Και …μώ το μπελά μου…που μας έχουν γράψει όλους στα καρου…μπαλάκια τους , που να μη σώσουν και να μη φτάσουν και που να τους πάρει και να τους σηκώσει όλους σούμπιτους!…Τα σούργελα της οικουμένης…οι καραγκιόζηδες της συμφοράς…οι μασκαράδες…οι κερατάδες…που έχουν πάθει αγκύλωση και ακαμψία απ’ τις πολλές υποκλίσεις στους άλλους… τους μεγάλους Καρούμπαλους της Ευρώπης…

  Γι’ αυτό, μία είναι η λύση που προτείνω…στην πυρά…στην πυρά…στα έξι μέτρα…στην κρεμάλα…με συνοπτικές διαδικασίες…για να ξεβρομίσει ο τόπος!...Που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που τους θυμήθηκα και τους έφερα για παράδειγμα…και μ’ έκαναν να χάσω την ψυχραιμία μου εντελώς και να παρεκτραπώ…και να κάνω την ομιλία μου σούπα και τις επιστημονικές μου ανακοινώσεις…σαλάτα!

  (Στο σημείο αυτό ο πρακτικογράφος σημειώνει ότι ο καθηγητής δεν κατέστη δυνατόν να ολοκληρώσει την εισήγησή του, διότι κυριολεκτικώς αφηνίασε. Αφού σκούπισε τον ιδρώτα του μ’ ένα μεγάλο μαντίλι, έβγαλε το σακάκι του, πέταξε τη γραβάτα του και ποδοπάτησε το καπέλο του, εν συνεχεία έσκισε το κείμενο της ομιλίας του σε μικρά, μικρά κομματάκια κι άρχισε να τα μασάει και να τα φτύνει προς όλες τις κατευθύνσεις).