χωρίς τίτλο

 το ξεχασμένο σημείωμα του μάρτη

Κι έτσι οι μέρες κυλούν χωρίς νόημα, ουσία καμία...

Τα νέα έρχονται, φεύγουν και γίνονται και αυτά παλιά. Το μεγάλο ταξίδι φαντάζει πιο κοντινό στο μυαλό. Η ιδέα της απώλειας δεν τρομάζει. Η απουσία έγινε προσμονή και η αγάπη βάσανο. Ας ελευθερωθώ απ’τις σκέψεις. Ό,τι είναι δικό μου θα μείνει μαζί μου, ό,τι ήταν ξένο ας φύγει για πάντα. Τα δικά μου θα κουβαλάω μέσα μου, αυτά θα με ελαφραίνουν. Και θα με βαραίνουν ενίοτε. Αυτά θα νοσταλγώ και μόνο. Αγωνία; Ναι, ποιός δε φοβάται το άγνωστο...Ελπίζω μόνο σε λιγότερο πόνο. Μα...Αουτς! –Ξύπνησα... και με πονάει!