Σιωπή

 της Sakura

Κάθε πρωί φοράει το καπέλο του. Κλείνει την πόρτα, κλειδώνει και προχωράει με βήματα σταθερά στο διάδρομο μέχρι το ασανσέρ. Δεν παίρνει ποτέ τις σκάλες. Μέχρι να κατέβει, έχει στρίψει ένα τσιγάρο, μέχρι να βγει έξω, το έχει ανάψει. Στο αυτοκίνητο ακούει τον Βαγγέλη να σχολιάζει και γελάει. Θα μπορούσε να ήταν κολλητός του. Μέχρι να φτάσει στο σχολείο, έχει ξυπνήσει για τα καλά. Μέσα στην τάξη πηγαίνει πέρα δώθε, στο διάλειμμα κάνει τσιγάρο και κοιτάζει έξω από το παράθυρο του διαδρόμου. Σκέφτεται τον στίχο που έγραψε χθες βράδυ, κουνάει το χέρι του στις παύσεις, κάτι δεν ακούγεται σωστά. Στο επόμενο διάλειμμα, η δεύτερη λέξη του στίχου πρέπει να αλλάξει. Στο κενό, η βάση δεδομένων με τα στοιχεία των μαθητών που θα δώσουν εξετάσεις πρέπει να σταλεί αμέσως στο Υπουργείο. Λίγο πριν χτυπήσει το τελευταίο κουδούνι, εξηγεί στη μαθήτρια τις απορίες της και φεύγει. Μέχρι να φτάσει σπίτι, έχει πεινάσει. Το φαγητό ετοιμάζεται γρήγορα. Παράλληλα, οι ειδήσεις της ημέρας κι έπειτα η σειρά του σε επανάληψη. Είναι ώρα για τον μεσημεριανό ύπνο. Βάζει ξυπνητήρι. Θα ξυπνήσει με πονοκέφαλο. Παίρνει ένα ντεπόν. Πίνει αργά αργά τον καφέ του και παίζει ναρκαλιευτή στον υπολογιστή. Χτυπάει το τηλέφωνο, η Μαρία. Κι ο Κώστας αμέσως μετά. Κλείνει το τηλέφωνο, πηγαίνει στην κουζίνα, βάζει ένα ποτήρι κόκα κόλα. Γυρίζει στο γραφείο του και ξεκινάει να ψάχνει λέξεις για τους στίχους του. Ήρθε η ώρα να βγάλει το καπέλο του.