Γκρί

Αυτό πιστεύω εγώ τουλάχιστον… γιατί πώς να στο πω βρε παιδί μου, όταν τα πράγματα είναι ΑΣΠΡΑ ή ΜΑΥΡΑ τότε είναι και ξεκάθαρο το τι πρέπει να κάνεις: με τα ΑΣΠΡΑ συμβαδίζεις, με τα ΜΑΥΡΑ γίνεσαι εχθρός – απλά πράματα. Θε’ να πω δηλαδίς ότι εντάξει όταν σκάει μια δικτατορία μες τη μούρη σου πουχου ΜΑΥΡΗ - κατράμι κοράκου χρώμα με τα στρατά της, τις Μακρονήσους της, τη λογοκρισία της ε, τότε πρέπει να ‘σαι και πολύ ξανθός να το δεις αυτό ως καλό οιωνό. Αντιστοίχου και η αντίδρασή σου. Και δώστου και ξεκινάει μια ωραιότατη εξέγερση φουλ συνειδητοποιημένη, με διάθεση για ακόμα περισσότερο διάβασμα – συζήτηση – προβληματισμό – δράση. Όμορφα; Όμορφαααα. Τα (γ)ίδια και όταν τα πράγματα είναι ΑΣΠΡΑ. Και εξηγούμαι: Μες στην κατάμαυρη κατάσταση γύρω σου ξεχωρίζεις ευκολότερα ό,τι φανταχτερό, γλυκοδροσερό και ΑΣΠΡΟαισιόδοξο ζουζουνίζει στο βάθος… Δεν ξέρω το βλέπεις – ΄κείνη η αχτίδα ελπίδας που λέγαμε πιο πριν; Ναι, καλέ η εξέγερση που κάνει πόλεμο με το ΜΑΥΡΟ. Α μπράβο, και τάσσεσαι – δεν τάσσεσαι; - με το ΑΣΠΡΟ και - όπως έχει συμβεί συχνά στην ιστορία του μάταιου τούτου κόσμου - αυτή η συνειδητοποιημένη ΑΣΠΡΗ δύναμη σβήνει για λίγο το ΜΑΥΡΟ… και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερΕΣ και αναρρίθμητες μεταπολιτεύσεις από τότε – πολυεπίπεδες, όχι αιμοσταγείς, αλλά θεσμοσταγείς και μάλιστα όσο δεν πάει… Έλ’ μ΄νται όμως που πήγε και ακόμα πάει παραπέρα το θέμα… και τα χρώματα γενήκανε μίγμα στα χέρια πιο έξυπνων προυχόντων που το κατάλαβαν το κόλπο και ρίξανε όχι ΑΣΠΡΟ, όχι ΜΑΥΡΟ, αλλά ΓΚΡΙ στα ματάκια μας. Αυτά τώρα που σου λέω, δεν γίνανε τώρα – όοοοοιιι. Αμέσως μετά τη μεταπολίτευση για τα εδώ – η εφεύρεση δε της μίξης των χρωμάτων δικαιωματικά ανήκει στη μέγα μορφή του Χίτλερ – ω μπατ οφ κόρς! Και φτάνεις τώρα εσύ πουχου να αποχαιρετάς τους αδερφικούς σου φίλους που φεύγουν μετανάστες μιας νέας ευκαιρίας, αλλά μέσα στη θλίψη σου σκάει το ΓΚΡΙ και σου δίνει το σκάιπ! Τσαααακ και λες πα στο διάλα θα μιλάω με τη Μαρίτσα όπου και να πάει να βρει τη νέα της ζωή… Ή σου κόβουνε μισθούς – επιδόματα – τη δεκάδα φαρμάκων του παππού που τον κρατάνε σε

αυτή τη ζωή για να ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια – τις εξόδους τις μεγαλεπίβολες – τι το θες τώρα το ανέβα στη Θεσαλλονίκη καημένε να δεις τον κολλητό σου κι εσύ τώρα – Τι; Έχεις να τον δεις 2 χρόνια, με κείνα και με τ’ άλλα πέρσι σου μείωσαν το μισθό και μάλιστα λίγο πριν σε απολύσουν μετά; Έλα μωρε πώς κάνεις έτσι… Και σου σκάει το ΓΚΡΙ στη μούρη με ωραιότατη λύση: φέισμπουκ μάνα μου! Και ξεγελάς κι αυτόν το ΜΑΥΡΟ πόνοοοο. Ή βγαίνεις αγανακτισμένος στις πλατείες και χτυπάς κατσαρόλια, παίζεις μπάλα έξω από τη Βουλή, κάνεις θόρυβο να πικάρεις την πολιτική και τον εαυτό σου – γιατί όχι; κι αυτός τα φταίει - και σου λέει ο πολιτικός ότι μάνα μου διόλου με ενδιαφέρουν τέτοιες πολιτικές ορμώμενες από τη μόδα της τεχνολογίας – εδώ υπονοεί το φέισμπουκ και το σκάιπ που λέγαμε ότι πολύ όμορφα σου πρόσεφερε ο ίδιος για την απαραίτητη χρωματομίξη. Και κάθεσαι και αναρωτιέσαι για κάτσε, αν ένας πολιτικός δεν ενδιαφέρεται για ό,τι λέει ο πολίτης, τότε προφανώς εξυπηρετεί άλλου είδους πολιτικές, φασιστικές να τις πούμε; Και κει απάνω σου σκάει πάλι το ΓΚΡΙ και σε σώζει από τη γονιμοεπικίνδυνη σκέψη: χτυπάει ο τηλέφωνος και σε καλούν σε συναυλία. Και λες εντάξει μωρέ όχι και φασιστική η πολιτική, αφού ακόμα έχω τη δουλίτσα μου – αν όχι έχω τον ΟΑΕΔ μου, μεγάλη η χάρη του -, έχω τις συναυλίες μου, έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου, καλέ εδώ έχω σκάιπ και μιλάω με τη Μαρίτσα τώρα τι λέμε… Και ρολάρει το πράμα, άλλωτε πιο σκούρο ΓΚΡΙ, άλλωτε πιο ανοιχτό, ποτέ όμως ΜΑΥΡΟ, ποτέ ΑΣΠΡΟ… Και από κει φίλε μου που όταν τα στρατά καταλάμβαναν την εξουσία το λέγαμε φασισμό, τώρα η εξουσία επιστρατεύει τα στρατά ως αστυνομικές δυνάμεις, βγαίνει στα «παράθυρα» να επικοινωνήσει νέα μέτρα και αφήνει

απ’ όξω το διάλογο, μετατρέπει τη δουλειά σε απασχόληση και απολύει τη ζωτικότητα μιας ολόκληρης νέας γενιάς στο πικ της να πάει να μείνει στην αποβλάκωση του πατρικού, στην εξορία του ξένου τόπου… Και τελικά αν και δεν στα δείχνει όλα ΜΑΥΡΑ τα γύρω σου, να είσαι σίγουρος φίλε μου ότι στο μυαλό σου έχει ήδη πέσει το σκοτάδι…

                                               έργο των