Ο ΚΥΚΛΟΣ
Μέσα στην παλιά πόλη, κάτω απο το βλέμμα της βαριάς Σκιάς, υπάρχει ένας δρόμος που λέγεται Μεγάλος. Είναι η οδός βασιλέως Κωνσταντίνου. Μήν φανταστείτε τίποτα τρομερό. Πρόκειται για έναν πεζόδρομο γεμάτο νεοκλασικά σπίτια και εμπορικά καταστήματα. Παλιότερα ήταν ο κεντρικός δρόμος της πόλης, γιατί παλιότερα η παλιά πόλη δέν ήταν μόνο ένα τουριστικό μνημείο.
Μεγάλος επομένως ο δρόμος υπάρχει μονάχα στόν κόσμο του μύθου και στά μάτια ενός μικρού παιδιού. Ο μύθος και το παιδί σχημάτιζαν πάντα μιά αλληλένδετη σχέση. Μία τέτοια σχέση δημιούργησε και τόν Κύκλο της ιστορίας μας. Πάντα κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της βαριάς Σκιάς.
Γύρω στις αρχές του 1900, στα μισά περίπου του Μεγάλου δρόμου άκμαζε το ζαχαροπλαστείο-βιβλιοπωλείο του Λάμπρου. Ο συνδυασμός είναι ενδεικτικός μιάς άλλης Ελλάδας και κυρίως μιάς άλλης πόλης, περισσότερο απο όλες τίς απόψεις δραματικής. Με το πέρας των γενεών το βιβλιοπωλείο εξαφανίστηκε και το ζαχαροπλαστείο άλλαξε ιδιοκτήτη. Είναι πλέον το ξακουστό ζαχαροπλαστείο του Πουλή.
Στίς αρχές της δεκαετίας του 80 ένας παππούς κρατώντας σακούλες με ψώνια στα χέρια κοντοστέκεται έξω απο το κατάστημα μας. Σκέφτεται να κεράσει τόν εγγονό που έχει μαζί του κάποιο γλύκισμα. Πρόκειται για μιά σκέψη ερχόμενη από τίς αρχές του αιώνα. Τό μαγαζί είχε αποκτήσει με τήν πάροδο του χρόνου έναν μυστήριο μαγνήτη. Ο παππούς οδηγεί τον εγγονό μέσα στο μαγαζί και ο ο γεροζαχαροπλάστης, καθισμένος πίσω απο τόν πάγκο του, προσφέρει στο παιδί ένα γλυκό που δέν θυμήθηκε ποτέ.
Τα χρόνια πέρασαν και η πόλη άρχιζε να χάνει τήν ζωντάνια τής καθημερινότητας. Είχε αρχίσει να μεταμορφώνεται σ' ένα μνημείο ή έναν ζωγραφικό πίνακα. Ο τουρισμός είχε διώξει τίς σακούλες με τα ψώνια απο τόν δρόμο μας και όπως ήταν φυσικό το ζαχαροπλαστείο πέθανε. Τό μπακάλικο πέθανε. Τό φυστικάδικο πέθανε. Πέθανε και το βιβλιοπωλείο. Ξαφνικά γεννήθηκαν καπελάδικα, ρουχάδικα, χρυσοχοεία, φωτογραφεία και καφετέριες. Όλα έδειχναν να τελειώνουν. Κανείς όμως δεν μπορούσε να προβλέψει τίς δυνάμεις της βαριάς Σκιάς καθώς και τίς βουλές της.
Στήν θέση που άκμασε το ζαχαροπλαστείο άνοιξε μια παραδοσιακή καφετέρια. Τό όνομα της ήταν Λυρικόν. Τό Λυρικόν καφενείον. Αυτό το μαγαζί έμελλε να αποκαλύψει στο παιδί της ιστορίας μας και σε όλα τα παιδιά τής ίδιας ιστορίας τόν μαγικό μαγνήτη που έλκυε γενιές και γενιές. Υπήρξε μιά μυστική Πύλη από το ίδιο τους το παρελθόν.
Καί εκεί που ο Κύκλος έδειχνε να μήν τελειώνει το Λυρικόν για λόγους που μας είναι αδιάφοροι έκλεισε. Η παλιά πόλη είχε χάσει τελείως τήν σοβαρότητα της και η τουριστική ανάπτυξη εξασθένιζε ολοένα εκείνο τον μαγικό μαγνήτη γύρω του. Η Πύλη θα έκλεινε οριστικά.
Καλοκαίρι 2010. Ύστερα απο ανόητες απόπειρες τουριστικής εκμετάλλευσης τών ευεργετικών δυνατοτήτων του μαγνήτη καί ενώ αυτός, επίμονος, διαρκώς εξασθενούσε, το μαγαζί έπεσε στα χέρια τών παιδιών τής ιστορίας μας. άς μας έχει καλά η Σκιά, ο Κύκλος ξανάνοιξε!
Δεν υπάρχουν σχόλια: