Αν μπουτάρει ο εγκέφαλος θα χαθεί το σέιβ

του Mario Kolopleni

Στη παιδική μου ηλικία είχα την ατυχία να μην παρακολουθήσω ποτέ βραδινή προβολή σινεμά γεγονός που μου κόστισε περίπου το μισό εαυτό μου. Γεννήθηκα την εποχή που η τηλεόραση, ως μέσο πλουτισμού, επίπλου και κοινωνικής ανόδου, είχε κυριαρχήσει στο μικροαστικό κόσμο της επαρχίας και το μοναδικό σινεμά της μικρής μου πόλης έπνεε τα λοίσθια. Για να τα βγάλει πέρα, έβαζε τις Παρασκευές το βράδυ μοναδικές προβολές ελληνικών πορνό μπας και τσιμπήσει κάνα εξοδούχο φαντάρο ή κάνα ντόπιο ανώμαλο(!) και τα πρωινά του Σαββάτου καλούσε τους μαθητές όλων των σχολείων να παρακολουθήσουν χιλιοπαιγμένες και ταλαίπωρες κόπιες κινουμένων σχεδίων, με υποθέσεις πάντοτε μισές, άλλοτε χωρίς ήχο και άλλοτε χωρίς υπότιτλο.
  Αυτό το βάναυσο για τη παιδική μου φαντασία περιβάλλον καθώς και το σύνδρομο στέρησης που ανέπτυξε το σώμα μου εξαιτίας της απώλειας ουσιαστικών φαντασιακών εικόνων με οδήγησαν δυστυχή και μόνο στο μαγικό κόσμο των ονείρων. Έγινα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ένας υπναράς, ένας κοιμίσης, ένας τεμπέλης περιπλανώμενος της ονειρικής πραγματικότητας προκειμένου να την μετατρέψω σε προσωπική μου ταινιοθήκη.
   Κάθε βράδυ έπεφτα για ύπνο χαρούμενος, περιμένοντας με ανυπομονησία την καινούρια προβολή της νύχτας, τις αναπάντεχες αναποδιές, τα παράλογα σύνδρομα, τις παράξενες συναντήσεις, τις ανάλαφρες μετακινήσεις, τα κατασκοπευτικά έργα, τις μαζικές καταστροφές, τα θρίλερ και τις ερωτικές περιπέτειες. Ένας ολόκληρος οσκαρικός κόσμος έτρεχε ταυτόχρονα με τη καθημερινή μου ζωή και διεκδικούσε συνεχώς όλο και περισσότερο μερίδιο της προσοχής μου. 
    Και δυστυχώς το κέρδιζε. Παρασυρμένος από τη αστείρευτη γοητεία των ονείρων έβρισκα παντού αφορμές και τόπους για να κοιμηθώ και περιχαρής να περιπλανηθώ στα αχανή τους δωμάτια. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το άγχος μου όταν κατουριόμουν, να προλάβω να επιστρέψω στο κρεβάτι μου προτού ο εγκέφαλος μπουτάρει και χαθεί το σέιβ της κάθε ιστορίας. Θυμάμαι επίσης να πιέζω συχνά το σώμα μου να μείνει κοιμισμένο και ζεστό για να προλάβω το φινάλε. Είχα γίνει τόσο επιδέξιος υπναράς που κατάφερνα να τοποθετώ μέσα στην ασταθή φάση του γλαρώματος την πρώτη σκηνή του ονειρικού φιλμ που επιθυμούσα να ξαναδώ και αυτό να ξετυλίγεται απαλά στο νού μου.
    Έτσι τα χρόνια πέρναγαν ειδυλλιακά κι εγώ συνέχιζα να κοιμάμαι και να ονειρεύομαι σε κάθε ευκαιρία της ζωής μου. Ένιωθα πως στη καθημερινότητά μου ζούσα σε random κατάσταση, στον αυτόματο που λένε. Είχα random αισθήματα, random συμπεριφορές και κινήσεις μα κυρίως random σκέψεις. Αν μπορούσα τώρα να περιγράψω με λίγα λόγια πώς ήμουνα, θα έλεγα πως η φράση «το παιδάκι κατευθείαν από το κουτάκι» είναι εξαιρετικά αντιπροσωπευτική.
  Από την άλλη όμως μεριά, στην αντίπερα όχθη, στα μυστικά δώματα της ονειροχώρας, πρωταγωνιστούσα. Και δικαίως βέβαια. Αφού ήμουν ο γρηγορότερος, ο εξυπνότερος και ο πιο τυχερός. Κάθε ιστορία, κάθε παράξενη περιπέτεια είχε εμένα για επίκεντρο. Όταν ο ήλιος κατέρρεε και ο πλανήτης ζούσε τις τελευταίες του στιγμές, οι εξωγήινοι εμένα βρήκαν για να σώσουν. Επίσης εμένα κυνήγαγε διαρκώς στην κατηφόρα το πυροσβεστικό όχημα και το σπίτι μου, έπεφτε επανειλημμένα θύμα πλημμύρας και επίθεσης πρασίνων καρχαριών.

…
   Λένε πως η παιδική ηλικία είναι το πρώτο κουστούμι που φόρεσες και δεν θα πετάξεις ποτέ από πάνω σου. Όσο και να προσπαθήσεις να το κρύψεις, αυτό θα βρει τρόπο να εμφανιστεί. Έστω και καμουφλαρισμένο. Μέσα σε πολύχρωμα  πουκάμισα και ιδρωμένα φανελάκια. 
   Λένε επίσης πως με τον καιρό συμβιβάζεσαι. Πως τα βρίσκεις με τον εαυτό σου. Τον κατανοείς και του γνέφεις συγκαταβατικά σε κάθε δυσκολία. Απολαμβάνεις τις τυχόν δεξιότητές σου και αποδέχεσαι αδιαμαρτύρητα τις όποιες αδυναμίες σου.
    Διάβασα τις προάλλες στο κυριακάτικο τύπο ένα εξαιρετικό άρθρο ενός αμερικάνου ψυχολόγου που εξηγούσε την προέλευση των ονείρων και το υλικό από το οποίο κατασκευάζονται. Είναι σχεδόν σίγουροι οι επιστήμονες δήλωσε ότι τα όνειρα αποτελούν το σύνολο των πληροφοριών που συλλέγει ασυνείδητα ο εγκέφαλος κατά τη διάρκεια της ημέρας και επιλέγει να αποβάλει κατά τη διάρκεια της νύχτας. Τα όνειρα επομένως αποτελούν τις προβολές των πληροφοριών αυτών λίγο πριν εξαφανιστούν εντελώς από την ανθρώπινη σκέψη. 
     Με απλά λόγια το όνειρο είναι μια βιολογική διαδικασία πνευματικής αφόδευσης του οργανισμού. Σαν το χέσιμο. Και το υλικό που είναι φτιαγμένο είναι κάτι αντίστοιχο του σκατού. Μόνο που αυτό είναι πνευματικό σκατό. Για να το πούμε επιστημονικότερα κάθε όνειρο είναι ένα σύνολο άυλων κουράδων. Ή μήπως  κάτουρων;

     Και σας ρωτώ.. γαμιέται τώρα η επιστήμη ή δεν γαμιέται;