Μηδέν εις το τετράγωνο

της Dark Chocolate

Αυτό το παγερό χειμωνιάτικο πρωινό ο Κ. βρίσκεται στο μικρό καφέ πάνω από τη θάλασσα. Ο ουρανός συννεφιασμένος, τα κύματα σκάνε με δύναμη στη βραχώδη ακτή. Κάθεται στη συνηθισμένη θέση. Άκρη άκρη στον τοίχο, μπροστά στην τζαμαρία.

Η Δ. κοιτάζει μέσα από το τζάμι. Η συνοικία (ή μάλλον η γειτονιά, τι κι αν περνάει ο ηλεκτρικός) μοιάζει τόσο όμορφη και άσχημη μαζί. Τσιμέντο, δέντρα, άνθρωποι που περπατούν, βροχή.

     Έστρεψε το βλέμμα μπροστά, μες στο βαγόνι. Άλλη μια συνηθισμένη μέρα είχε μόλις ξεκινήσει. Συνειδητοποίησε πως είχε ήδη αργήσει. Καθόλου πρωτότυπο για εκείνη, όλοι όσοι την ήξεραν, λίγο ή περισσότερο, το είχαν διαπιστώσει σχετικά γρήγορα. Στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτω από τον έλεγχό της, δεν μπορούσε να το ελέγξει. Άρχισε λοιπόν να σκαρφίζεται δικαιολογίες. Αρχικά για τη δουλειά. Μετά πέρασε σε άλλες. Για τους γονείς της, γιατί δεν πήγε για φαγητό προχτές, για τους φίλους της, για εκείνον τον καχύποπτο γνωστό που αμφισβητούσε τα άρθρα της στην εφημερίδα, για τη μαμά της που της έλεγε συνέχεια πως πάχυνε, για τον μπαμπά της που κορόιδευε το νέο της φίλο... η λίστα δεν είχε τελειωμό. "Τι νόημα έχουν όλ’ αυτα;" αναρωτήθηκε. Κι έφερε στο νου όλα όσα έκανε χτες, αυτά που θα κάνει σήμερα, αυτά που θα κάνει αύριο...  Και κατέληξε πως ίσως δεν έχουν νόημα, αλλά ούτε και αποτέλεσμα. Ή μάλλον έχουν, πώς δεν έχουν, πώς θα μπορούσε κανείς να πιστέψει πως δεν έχουν;! Το αποτέλεσμα είναι μηδέν. Εις το τετράγωνο. Ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα.

Ο Κ. έπινε τον καφέ του στη γνωστή θέση, σχεδόν όλοι τον ήξεραν εκεί, όχι προσωπικά, απλώς τον είχαν δει να κάθεται πάντα εκεί και κάτι δήθεν να σημειώνει, καθώς περιεργαζόταν την πυκνή γενειάδα του. Δήθεν φαινόταν, αλλά ίσως και να σημείωνε στ΄αλήθεια.

     Το ήξερε πως κάποιοι τον κοιτούσαν με απορία. Δεν τον ενδιέφερε όμως. Μάλιστα μετά από κάποιες μέρες ούτε που το πρόσεχε. Ήταν πολύ απορροφημένος στις σκέψεις του. Κατά περίεργο τρόπο, όλες του οι σκέψεις κατέληγαν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα, χωρίς όμως ποτέ να περιέχουν οποιουδήποτε είδους υπολογισμούς. Μηδέν. Εις το τετράγωνο. Ξανά και ξανά. Συνέχεια. Εμμονικά.

Οι εμμονές αλλάζουν μορφή, αλλάζουν ουσία, όμως ποτέ, μα ποτέ, δεν αλλάζουν ένταση. Εντονότατες λοιπόν και μεγάλες σε διάρκεια, κατατρώνε το νου μέχρι τέλους, μέχρι να εξουδετερωθεί κι ο τελευταίος μηχανισμός αυτοάμυνας.