zero

της Σωσώ Ζερό

Είναι φορές που νομίζω πως θα ανοίξω την πόρτα να μπω στην κρεβατοκάμαρα και θα βρω ένα λιοντάρι καθισμένο στο κρεβάτι με βλέμμα που δείχνει πως είναι ώρα εκεί και με περίμενε να εγκαινιάσουμε παρέα την έναρξη της κυνηγετικής περιόδου μου.

Ή ένα φίδι κουλουριασμένο πάνω στο μαξιλάρι μου με το δηλητήριο του έτοιμο κι εύκολο…

Ή μια αρκούδα.

Στον πλανήτη Ζερό, το πέρασμα από τη ζωή στο θάνατο γίνεται απλά και εύκολα, σαν χοροπηδητό παιδιού σε παιδική χαρά.   Αν κριθεί σκόπιμο, μπορεί να συμβεί και το αντίθετο και μάλιστα με την ίδια ευκολία!    Όπως και να ‘ναι η ζωή των κατοίκων του, κανείς δε στεναχωριέται με την απώλεια αγαπημένων προσώπων και κανείς δε μετρά τα αγαθά και το χρήμα των άλλων.   Το μεθύσι της ζωής γίνεται συχνά ένα με το κανονικό μεθύσι και οι κάτοικοι του δύσκολα ξέρουν να πουν με σαφήνεια για το τί είναι πιο εθιστικό από τα δύο ή τί τους κάνει να μη χορταίνουν το καθένα ξεχωριστά.

  

Άλλες φορές σκέφτομαι να χαλάει ο καιρός και μετά από λίγη ώρα ο κόσμος.   Ο ουρανός να μη σταματά στο γκρι: να παίρνει όλο και πιο σκούρες αποχρώσεις μέχρι που να γίνεται εντελώς μαύρος, πίσσα και να ξερνάει κόκκινες φωτιές και ηλεκτρική βροχή.

 Θέλω η γη που ξέρω να χωριστεί στα δύο και να αρχίσει ένας σεισμός που να τη διαλύσει από μέσα, κόβοντας την ακριβώς στον ισημερινό σαν αλλόκοτο ξαπλωμένο αυγό και να πέσουμε στον κοσμικό γκρεμό οι μισοί απ’ τη μια μεριά και οι άλλοι μισοί από την άλλη.

Στον πλανήτη Ζερό -που είναι συνέχεια γερός και αιωνίως καινούριος- οι αρετές είναι ισάριθμες με τα ελαττώματα και οι εκκεντρικότητες το ίδιο με την προσήλωση στους κανόνες. Όσοι περιέγραψαν το Ζερό και βούτηξαν ιδία βούληση στη λακκούβα της σύγκρισης, δεν διεπίστωσαν ποτέ το ίδιο ελάττωμα 2 φορές. Το εκκεντρικό γίνεται γρήγορα συνηθισμένο και τα πιο φυσικά πράγματα γίνονται εύκολα παραξενιές.  Ο Ζερό δε γερνά, οι ιδέες του ναι. Οι λέξεις που τον περιγράφουν δεν είναι παρά κάτι σκόρπιες εντυπώσεις που εξηγούν μια θολή φωτογραφία σε κάποιον εκ γενετής τυφλό.

Πόσες καρδιές σπάνε κάθε μέρα; Κλείνω τα μάτια και θολώνω το βλέμμα   μέχρι ν’ακούσω το ρίγος στα αυτιά μου.   Βλέπω χιλιάδες κομμάτια κόκκινα από καρδιές που σπάσανε, κομμάτια πεταμένα αιμόφυρτα κι άδικες σάρκες να πληρώσουν τον έρωτα τους με το ωραίο αίμα τους,,

 θυσιασμένοι και πεντακάθαροι.   Θέλω να σπάσουν κομμάτια οι καρδιές όλων των ερωτευμένων της γης ταυτόχρονα, να εκραγούν μια Κυριακή απόγευμα και να πεταχτεί η αγάπη στα δωμάτια, με την ταχύτητα του αίματος..

Στον πλανήτη Ζερό τίποτα δεν έχει το όνομα του, όλα είναι διάσπαρτα και τακτοποιημένα ταυτόχρονα, όσα και να πεις γι’ αυτόν δε θα πεις ποτέ όλη την αλήθεια ή μπορεί να πεις και ψέμα άθελα σου.   Όταν είσαι εκεί, οι αξίες  έχουν μικρότερη σημασία, ενώ πιο σημαντικά είναι τα σκόρπια συμπεράσματα.   

Αν περπατήσεις στο δρόμο με τα δόντια σφιγμένα και με τα χέρια μπουνιές μες το παλτό, ο τόπος γεμίζει βρωμερούς υπόνομους και άσχημα μπουλούκια που σε καταδιώκουν… αν διασχίσεις τον ίδιο δρόμο φορώντας ένα κόκκινο εξώπλατο φόρεμα, ελαφροπατώντας με τα χέρια ανοιχτά, δε θα δεις ούτε έναν.

   Περισσότερο από  τον Ζερό, είναι η ανάγκη του.

Θέλω να πάρουν φωτιά τα αίματα. Κανονική.  

  Να τρέξουν μέσα μας καυτά και ολόφωτα να βγουν στους δρόμους και να κάψουν ό, τι βρεθεί στο διάβα τους.

 Το νερό δεν ξεπλένει. Το νερό κρυώνει. Θέλω φωτιά

Φωτιά μόνο…

 Στον πλανήτη Ζερό πήγε και πέθανε το όνειρο.

  Ο πλανήτης επινοήθηκε για να κρύψει το δυσώδες πτώμα.   Ακολούθησαν οι ευχές και μετά οι αναμνήσεις.. οι ελπίδες ούτε που ήρθανε. 

 Στο μπερδεμένο κουβάρι της αιωνιότητας το μηδέν που προκύπτει απ΄τη διαίρεση σου με τον εαυτό σου, είναι το μόνο που μπορεί να σε ενώσει με το άπειρο.

 Και μόνο μέσω του πόνου.

Ζω;