δυό τσιγάρα υποσυνείδητο

του Mario Kolopleni

Φανταστείτε πως περπατάτε πάνω στις ράγες κάποιου τρένου. Είναι το μόνο σταθερό σημείο που βρήκατε μπροστά σας και το αρπάξατε. Στο βάθος της γραμμής μόλις που διακρίνεται η ξαπλωμένη αμαξοστοιχία. Σ’ ένα γιγάντιο μέτρο δίπλα σας, ο φίλος περπατά παράλληλος κι αφηρημένος. Είναι καλοκαίρι. Και λίγα λεπτά νωρίτερα είχατε τραβήξει το πρώτο υποσυνείδητο τσιγάρο της ζωής σας. Μην ταράζεστε, είστε γυμνός. Η απόσταση μεταξύ του σημείου που βρίσκεσθε και τις αμαξοστοιχίας είναι χονδρικά είκοσι χρόνια. Ο ορίζοντας γύρω σας, που δεν βλέπετε λόγω του πανικού σας, μυρίζει μήτρα κι ο χρόνος, όπως τον υπολογίζατε μέχρι τώρα, γίνεται άφαντος. Πάνω ακριβώς απ’ τον σταθμό του τρένου αιωρείται ένα βουβό πανί σινεμά που προβάλει τη ζωή σας. Το βλέπετε χωρίς να το κοιτάτε. Ο ήχος του παίζει σε απευθείας μετάδοση μέσα στο κεφάλι σας.

Νομίζω, όμως,  πως έφτασε η ώρα να ηρεμήσετε. Διώξτε το αγριεμένο σκυλί που σας πήρε στο κατόπι, χαιρετήστε ψύχραιμα το πατέρα σας σαν να μην συμβαίνει τίποτα και κοιτάξτε δεξιά σας. Απολαύστε. Ο ήλιος μόλις έχει δύσει εδώ και ώρα και ευτυχώς για το γούστο σας δεν πρόκειται να σηκωθεί ξανά. Ο φίλος σας στέκεται στη μέση της θάλασσας και σας χαμογελά.

Ξαφνικά κάνετε του κεφαλιού σας και κοιτάτε και πάλι ευθεία, στο βάθος της γραμμής. Παρατηρείτε πως ενώ  συνεχώς  περπατάτε, δεν πλησιάζετε. Αγχωθήκατε πάλι.

-Δεν θα φτάσουμε ποτέ!!!

-Θα φτάσουμε. Δυο τσιγάρα δρόμος είναι. Δυο τσιγάρα υποσυνείδητο.

Κι έπειτα από δεκατρία χρόνια επιστρέψατε.