Ο Θάνατος Μου

της σωσώς ζερό

(..Βαριόμουν απίστευτα τις ερωτήσεις τους, την ταπεινωτική τους αδιακρισία, τις στατιστικές σημειώσεις τους…)


-‘Όχι, δεν είχα καμία προδιάθεση. Είχα προορισμό ηλίθιοι!
Της αφιερώθηκα πριν από κάθε απογοήτευση, πριν από κάθε εμπειρία. Και μάθετε πως δε με έσπρωξε η δυστυχία αλλά η ευτυχία. ( με κοίταζαν καλά καλά, κοιτάχτηκαν και μεταξύ τους)
κι όμως: αυτή η ευτυχία η άμορφη
η απίθανη
αυτή η εξαντλητική προσπάθεια επανάληψης της,
αυτή ευθύνεται και όχι η δυστυχία.
Νοσταλγώ συχνά την καθαρή και αδυσώπητη δυστυχία: την ζεστή της ασφάλεια, το αυστηρό της τυπικό. Αλήθεια.


-Σας είπα μαζεύτηκαν νύχτες πολλές από αυτές που το μέλλον καταργείται και ήθελα να κρατήσω τυχαία απ’ όλες μου τις επιθυμίες, αυτήν που δεν θα υπάρχω μέσα της πια.


-Εξάλλου βαρέθηκα να μπαινοβγαίνω στον ίδιο εαυτό, μια «να ξεφύγω» και μια τον «ξαναβρίσκω». Δεν κατάφερα να αποφασίσω τελικά..


-Όσο περισσότερο προχωρώ, τόσο περισσότερο βλέπω να μειώνονται οι πιθανότητες μου να σέρνομαι από τη μια μέρα ίσαμε την άλλη με τόσο μικρή απόδοση, καταλάβετε το παρακαλώ! Έζησα πάντα στο αλλόκοτο και στο απίθανο, ποτέ στο δικό σας πιθανό,
Η μνήμη μου σωριάζει αμέτρητους βυθισμένους ορίζοντες που αντέχω μόνο εγώ.


-Όχι, ούτε μια στιγμή δεν ήταν πειρασμός. Ήταν πάντοτε θέληση.
Κάθε φορά λαμπρή η ίδια επιθυμία σαν καινούρια, μια πράξη δίχως προηγούμενο. Μια αιφνίδια εκπλήρωση, μια κεραυνοβόλος απελευθέρωση. Η Νιρβάνα μέσω της βίας εναντίον μου. Αφήστε με…


-Η ιδέα του τέλους απλώνεται μπροστά μου σαν μια τεράστια γιορτινή σάλα κάθε που νυχτώνει. Έξω από το χρόνο και τον τόπο σας με περιμένει εύκολη η αιωνιότητα, ένα χάσμα που φέρνει ίλιγγο η ελπίδα να πεθάνω πέρα απ’ το θάνατο, κρυφά σας.. Με το τέλος ολόκληρου του κορμιού μου από το ένα χέρι μου, θα νικήσω τον ίδιο το θάνατο αφού μπορώ να δράσω καλύτερα από Εκείνον και να με αποκαταστήσω στα μάτια μου. Καταστρέφοντας τον ίδιο μου τον εαυτό, καταστρέφω με μιας κάθε λόγο που είχα να τον περιφρονώ. Ξανακερδίζω την εμπιστοσύνη μου, γίνομαι για πάντα «Ένα».


-Εξοργίζομαι με τις ίδιες μου τις αισθήσεις καιρό τώρα, πιστέψτε το. Κάθε αίσθηση στην αρχή και στο τέλος είναι Πόνος. Στη μέση, είναι Σύμπαν.


-Έγινα πολλές φορές η οργή της νύχτας, η ανάγκη της τελειωτικής εξήγησης με την πάρτη μου, με τα στοιχειά μου όλα. Να βρεθώ έξω απ’ τη ζωή, να γαληνέψω. Έχω ζήσει τη χαρά που υποκατέστησε την οργή ότι έφτασα στο τέρμα, ότι συρρίκνωσα ολόκληρο το αχανές και αμφίβολο μέλλον μου σε μερικά λεπτά, το πολύ-πολύ καμιά ωρίτσα. Δαφνοστεφανωμένος και πεντακάθαρος, θα τρυγήσω τον τελευταίο θαυμασμό σας, το κουράγιο που δεν θα αποκτήσετε ποτέ.
Για τέλος θα σας πω πως όσο περισσότερο βρίσκομαι στο περιθώριο των στιγμών, τόσο η προοπτική να εκλείψω για πάντα με ξαναενσωματώνει στην ύπαρξη, με βάζει στο ίδιο επίπεδο με τους ζωντανούς, με γεμίζει ζωή. Καθώς ποτέ δεν συνέπεσα με τις εποχές, διάλεξα το Μάιο για το μήνα αποχώρησης. Σ’ ένα τοπίο που το εκμηδενίζει το φως, καταφέρνω να είμαι ήρεμος όσο ποτέ δε θα καταφέρετε να εννοήσετε. Ο ήλιος ήταν πάντα ο προμηθευτής μου σε κατάμαυρες σκέψεις και δεν τολμώ να φανταστώ μαζί σας τον Ιούλιο.
Δεν ανήκω πια στη συμμορία των θνητών, είμαι εγώ,, ο Θάνατος μου.