Το φεγγάρι εντός μου

της Σωσώ Ζερό

Όταν ήμουνα μικρός, ήμουν σίγουρος  πως πίσω από τη μαύρη νύχτα

κρυβόταν μια κανονική μέρα.

Μια μέρα-μεσημέρι επέπλεε πίσω από την ολόμαυρη νύχτα 

και το φεγγάρι ήταν φυσικά η απόδειξη, αφού αυτό ήταν η τρύπα που φαίνονταν
 η από πίσω μέρα.

  Η τρύπα προέκυψε από κανονιά ή σφαίρα χοντρή από λάστιχο
 και δείχνει αυτό 
που σας λέω τόση ώρα 
πως από πίσω είναι ολόλαμπρη αν και μακρινή, η μέρα.

Περπατώ στα σκοτεινά δρομάκια βιαστικά γυρνώντας σπίτι.

στην άκρη της ματιάς μου ένα φως ανοιχτό χοροπηδά ακριβώς
 στο ρυθμό των βημάτων μου.
 Πηγαίνω σπίτι αφού έχει νυχτώσει, επίτηδες. 

 διασχίζω σοκάκια με χώμα και χορτάρια, 

τα πιο ψηλά μπαίνουν μπροστά στο νοητό προβολέα 
και χοροπηδούν κι αυτά. 

Στην άκρη του ματιού μου.

 Τα πιο ψηλά είναι πιο ασημένια από τα άλλα, 

τα ακόμα πιο ψηλά φαίνονται λεπτομερώς 
μες  το ολόφωτο σκοτάδι..

Κουβαλάω τόσα χρόνια χωρίς λόγο στο κεφάλι μου,

ένα σκασμό παραμύθια με φεγγάρια και ήλιους.  
Πιο πολύ μου αρέσουν αυτά με τα φεγγάρια γιατί προϋποτίθεται 
και το σκοτάδι ολόγυρα.

 Ίσως τόσα χρόνια που τα κουβαλάω, 

 να ψάχνω αφορμή για να κρατώ μέσα μου τόση μα τόση νύχτα.  
Δεν με τυφλώνει μα είναι εκεί:  το ασημένιο φως της.

 Μια στρογγυλή σελήνη ανοιχτή τέρμα στη μέση του κεφαλιού μου να αντανακλά 
το ίδιο το σκοτάδι ολόγυρα.

Το φεγγάρι του κεφαλιού μου έχει το ίδιο ακριβώς φως 

με το φεγγάρι του ουρανού σας 

αλλά είναι λίγο πιο μικρό 

και φαίνεται κι από πίσω αφού γυρίζει μαζί μου γύρω από τον εαυτό μου.

 Το φεγγάρι του κεφαλιού μου είναι συνεχώς ολόκληρο 
και δεν το δαγκώνει η αρκούδα όπως το άλλο, 

ούτε μπαίνει μπροστά κοτζάμ γη μια από τη μία και 
μιά από την άλλη για να το σκιάζει. 

Μόνο εκεί μπορεί και τα κάνει η γη, αλλού δεν τα καταφέρνει έτσι μικρή που είναι. 
 Όλα τα υπόλοιπα τεράστια και μεγαλοπρεπή ουράνια σώματα
 στο ηλιακό μας σύστημα,
 σχεδόν δεν ασχολούνται μαζί της λόγω απόστασης και όγκου, 
το φεγγάρι έχει μόνο του χεριού της.

Στον παράφορο εναγκαλισμό τους μέσα στο θόλο του ουρανού 
έτσι γοργά που τρέχουν,

το φεγγάρι τρέχει σχεδόν να την προφτάσει
 κι αυτή μπερδεύει τα νερένια μαλλιά της στην έλξη του. 
 Το παράξενο ζευγάρι στροβιλίζεται αέναα 
γύρω από τον πυρακτωμένο ήλιο σαν έντομο στη λάμπα, 
κανένα ζευγάρι τόση αγκαλιά..

Μέσα στο νερό, 

όταν βουτώ  τη νύχτα σε βραδιασμένες παραλίες, 
το φεγγάρι το ίδιο ρίχνει μεσʼ τη θάλασσα χιλιάδες  μικρά αστέρια

που αστράφτουν ζωηρότερα στην επιφάνεια
 και λιγότερο στο βυθό.  

Η κομματιασμένη αντανάκλαση διαχέεται 
σαν ιριδίζων χείμαρρος, 

 Τα δώρα του φεγγαριού τα χει κερδίσει τα πιο πολλά,
 η θάλασσα.

Από το μέσα σκότος των φωτεινών ημερών ως την έξω 
μαυρίλα της νύχτας, το φεγγάρι χάνεται ανά διαστήματα. 

Το φεγγάρι απουσιάζει από καιρό σε καιρό από τη γη 
κι από μέσα μου και το σεντόνι της νύχτας αδιάρραγο, 
μου πέφτει βαρύ κι ανελέητο..

 Το σκοτάδι το ξέρω, νικά το φως.

Το κλείνει σα μάτι και το ξανανοίγει..

Το φεγγάρι, ναι τα ʽχει όλα

και όσα δεν έχει, τα επινοεί.