σύντομη ιστορία του Φεγγαριού μέχρι σήμερα

του Δόκτωρ Wormhole

Παιδί της Γαίας και του Αγνώστου Θεού με το πέτρινο σπέρμα, το Φεγγάρι  γεννήθηκε την εποχή της Φωτιάς. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε διασκορπισμένο και ανέμελο στον αέρα υπό τους ήχους μουσικοχορευτικού βαρυτικού βάλς. Η εφηβεία του, γεμάτη ανασφάλειες και συγκρούσεις, το ανάγκαζε να κλείνεται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό του, μέχρι που μια μέρα, μέσα σε μια κίτρινη τρύπα τ’ ουρανού, το φεγγάρι μάζεψε όλα του τα κομμάτια  και μεταμορφώθηκε σε θεότητα.

Πήρε γυναικεία μορφή, αιθέρια, και κυκλοφορούσε τις νύχτες ανάμεσα στους θνητούς. Οι θνητοί ένιωθαν δέος και φόβο κάθε φορά που την αντίκριζαν κι αυτή, πότε χρυσή και πότε κόκκινη, πότε μισή και πότε ολόκληρη, καθόριζε τις βουλές και τις αποφάσεις τους.  

Μετά την πτώση των πρώτων θεών, η Σελήνη μη μπορώντας εκ φύσεως να παραμείνει στην αφάνεια ντύθηκε φαντασία και ταξίδευε τις νύχτες τα χρόνια των ανθρώπων. Η κυρία με το μισοσκόταδο πέπλο άλλαξε χιλιάδες μορφές στη πορεία των αιώνων όσες και οι σκέψεις αυτών που τη γνώρισαν.

 Κάποιοι την είδαν σαν ξεχασμένο βράχο από το παράδεισο. Σαν μέρος ειδυλλιακό, γεμάτο ευκαιρίες και εσωτερική ολοκλήρωση. Ένα παρατημένο κομμάτι της Εδέμ, το τελευταίο δώρο του Θεού. Άλλοι είδαν στα μάτια της τη κόλαση. Τόπο ξερό, απόβλητο. Κατοικημένο από μνησίκακα πλάσματα. Πνεύματα και χτικιά. Οι πιο ενθουσιώδεις και μάλλον αχόρταγοι έβλεπαν ένα στρογγυλό και γιγάντιο τόπι φτιαγμένο εξ’ ολοκλήρου από κίτρινο τυρί ενώ κάποιοι τυχεροί ταξιδευτές το επισκέφθηκαν κιόλας.

Οι πρώτες επισκέψεις πραγματοποιήθηκαν στα σύνορα των ονείρων και των επιστημών και θύμιζαν εν πολλοίς τεχνολογικές ονειρώξεις. Το κόστος τους για εκείνη την εποχή ήταν ελάχιστο. Τότε, το υλικό και η τεχνολογία των διαστημικών λεωφορείων, η σκέψη,  κυκλοφορούσε άφθονη και  κυρίως ελεύθερη, δηλαδή μη εμπορεύσιμη.

Η πρώτη επίσκεψη ισοδυναμούσε με μελλοντική κατάκτηση. Η Σελήνη δέχονταν για αιώνες το πλατωνικό φλερτ του ανθρώπινου είδους και κολακεύονταν σε τέτοιο βαθμό  που άρχιζε να μοιάζει  όλο και περισσότερο μ’ ένα καλά κρυμμένο θησαυρό που πρόκειται σύντομα ν’ αποκαλυφθεί.

Στις 20 Ιουλίου του 1969 δυο ασπρόμαυροι κοσμοναύτες της τελευταίας σαρκικής αυτοκρατορίας κατάφεραν να περπατήσουν τις ερωτογενείς ζώνες της Πανσελήνου σε κοινή θέα. Η γοητεία του μυστηρίου της είχε πια χαθεί. Από τότε η Σελήνη περιφερόταν για χρόνια σαν πόρνη, κρυμμένη στις φωτεινές γωνιές των δρόμων και των λιμανιών,  προκαλώντας απανωτούς αυνανισμούς και ηδονές. Η ίδια όμως, όντας μια κοινή, άδειαζε μέσα της ολοένα και περισσότερο μέχρι που κατάντησε άδειος τόπος. Ή για να το πούμε καλύτερα οικόπεδο προς πώληση.

Σήμερα πάντως δεν βρίσκεις εύκολα οικόπεδο στη Σελήνη. Θες το φτηνό εργατικό δυναμικό που ζήτησαν οι βιομηχανίες, θες η λαχτάρα των ανθρώπων για μια καλύτερη ζωή, πάντως η Σελήνη στις μέρες μας θεωρείται ο πιο πυκνοκατοικημένος δορυφόρος του γαλαξία. Οι τιμές των αντικειμενικών αξιών έχουν φτάσει στα ύψη και υπολογίζεται πως σε καμιά πενηνταριά χρόνια από τώρα θα αντιστοιχούν 10 άνθρωποι σε κάθε τετραγωνικό μέτρο του εδάφους της και πως τα φώτα της κεντρικής πολιτείας θα λάμπουν μέχρι την άκρη του διαστήματος. Έτσι για να μας θυμίζουν λίγο κάτι από την ένδοξη ιστορία  της.

Δεκέμβρης του 4985