Ads Top

τη χρονιά του 1883

 του Τραχανά
 

Εκείνη τη χρονιά του 1883 εξερράγη το Κρακατόα της Ινδονησίας δημιουργώντας ένα νέφος που επηρέασε όλο τον πλανήτη για χρόνια μετά την έκρηξη βάφοντας τους ουρανούς κόκκινους. Το αποτύπωμα της φανερώνεται σε πίνακες της εποχής όπως η «Κραυγή» του Μουνχ, θυμίζοντας ότι επρόκειτο για τον ισχυρότερο ήχο της ιστορίας που κούφανε οποιονδήποτε σε ακτίνα 16 χιλιομέτρων, ενώ ο απόηχός του έφτασε ως 4.500 χιλιόμετρα από την πηγή του. Κοιτάζοντας όμως τα άηχα χείλη του πίνακα του Μουνχ νιώθεις αυτή την ένταση να σε κατακλύζει χωρίς όμως να ταλαιπωρεί τα δύσμοιρα αυτιά σου.
Έτσι κάπως αισθάνεσαι πολλές φορές, όπως όταν είσαι μόνος σου στη μέση του πουθενά που κάποιος, πολύ μέσα στα πράγματα, θα το παρομοίαζε με το “The Wall” του “Game of Thrones”, ένας άτυχος άλλης εποχής με τα γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης κι ένας άρρεν Έλλην με μια υποχρεωτικά χαμένη περίοδο της ζωής του. Εκεί πέρα στη μέση του πουθενά, που έχουν βρεθεί αρκετοί άνθρωποι και την έχουν φανταστεί πολλοί περισσότεροι, έρχεται η «Κραυγή» για να περιγράψει αυτά που δεν περιγράφονται. Μόνος, ενδεδυμένος με ό,τι έχει απομείνει από το πανωφόρι της ευπρέπειας φαντασιώνεσαι με το ουρλιαχτό που θα΄θελες να βγάλεις αλλά το κρατάς μέσα σου. Το πρόσωπο μπορεί να σκληρύνει, οι τρόποι συμπεριφοράς να εκτραχυνθούν όμως αποτελούν ένα μικρό κλάσμα της υποβόσκουσας έκρηξης του Κρακατόα που κρύβεται από κάτω. Μια άηχη κραυγή σε διαπερνά προσπαθώντας να σπάσει τα δεσμά της καταπίεσης και προπάντων της βαρεμάρας. Ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη κι ένα τσιγάρο σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ο ουρανός δεν είναι κόκκινος, αλλά τον διαπερνούν σύννεφα. Παντού γύρω σύννεφα και χωράφια, ένα μέρος που το ξέχασε ο Θεός, αλλά δυστυχώς όχι οι άνθρωποι.
Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράματα, αλλά όταν βρίσκεσαι από τον καναπέ του σπιτιού σου έξω στη φύση αντιμετωπίζοντας πλαστά προβλήματα, που τέθηκαν από άλλους, νομίζεις ότι έχεις βρεθεί στην κόλαση. Δεν έχεις καμία επιλογή παρά μόνο πότε θα στρίψεις το επόμενο τσιγάρο και πότε θα νυχτώσει για να περάσει άλλη μια μέρα στο πουθενά. Όμως η πραγματική κραυγή έρχεται όταν φεύγεις από εκεί και βρίσκεσαι στο σημείο που πρέπει να κάνεις επιλογές. Επιλογές που θεωρείς ότι δεν έχεις, αλλά τις έχεις στα αλήθεια. Τότε είναι που έρχεται η πραγματική κόλαση γιατί απλά είσαι μπερδεμένος. Δεν είναι ότι κάνεις κακιές επιλογές είναι ότι δεν κάνεις επιλογές παραμένοντας στάσιμος, ενώ ουρανός είναι ακόμα κόκκινος αναμένοντας τη νύχτα που θα σηματοδοτούσε το πέρασμα στη νέα μέρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.