το ξεχασμένο σημείωμα

 

 ένας μικρός θάνατος

 

Τσιγάρο και τασάκι. Αυτά έπαιρνες μπροστά σου ενώ καθόσουν στον καναπέ, ακουμπώντας τα πόδια πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. Κοιτούσες την απέναντι γωνία του δωματίου αμίλητος όσο το τσιγάρο μεταφερόταν μηχανικά από το τασάκι στα χείλη σου. Ποτέ δεν καταλάβαινα τι σκεφτόσουν, αν σκεφτόσουν. Χάζευες απλά ή προβληματιζόσουν για τη συζήτηση που είχε προηγηθεί; Κέρδιζες χρόνο για να απαντήσεις ή αδιαφορούσες; Ποτέ δε θα μάθω. Με κοιτούσες για λίγο μέσα στα μάτια και έπειτα πάλι χανόσουν στον κόσμο σου. Κάποιες φορές έμοιαζε σα να προτιμούσες την παρέα αυτών των δυο περισσότερο από τη δική μου. Ήταν πιο απολαυστικά; Αρνούμαι να το δεχτώ. Όμως σε συντρόφευαν και τις στιγμές που δεν ήμουν εκεί. Και αυτές ήταν αρκετές. Στιγμές που αγχωνόσουν, που στοχαζόσουν, που σκότωνες την ώρα σου. Πόσες συζήτησεις για την κακή αυτή συνήθεια! Πόσα επιχειρήματα και διαφωνίες για να τα κόψεις. Τσιγάρο και τασάκι. Σε ακολουθούσαν σε κάθε δωμάτιο του σπιτιού. Και όσο προσπαθούσα περίτεχνα να τα απομακρύνω ή να τα κρύψω, τόσο μετά από λίγο βρίσκονταν ως δια μαγείας πάλι μπροστά σου. Ήταν και ένας τρόπος όμως να με κρατάς μακρυά σου. Έστω και για λίγα λεπτά. Όσο διαρκούσε μισό τσιγάρο. Πάντα το ήθελες, το επεδίωκες. Σε βοηθούσε να μένεις αποστασιοποιημένος, από το πρόβλημα, τον τσακωμό, από μένα. Τελικά έφυγες και απ' τους δυο μας μακρυά. Και έμεινε ένα τασάκι βρώμικο, γεμάτο γόπες και η καρδιά μου να πονά.