περίπου κύκλος

  

του Διάκενου Καλλιπολίτη

Κοιτάω τα παλιά δέντρα, μπροστά από το δημοτικό κέντρο ιστορίας. Το αναπαλαιωμένο κτίριο που το στεγάζει, ωραίο κι αρχοντικό, μας τονίζει ότι η πορεία του ανθρώπου είναι μονάχα ίσια, μια ευθεία παράλληλη με τα φθαρμένα δέντρα. Λίγο πιο πάνω στον δρόμο, ο «Κύκλος». Περνάω συχνά τις απογευματινές ώρες απ’ αυτό το τσιπουράδικο, είναι δεν είναι πέντε, κι απολαμβάνω. Μια χαρά μαγαζί, νοικοκυρεμένο, ήσυχο, στα χείλη της πόρτας ένα χαμόγελο. Όπως κι η μνήμη, σου γνέφει «έλα». Εντάξει, κρατάω το κρυστάλλινο χέρι και μπαίνω. Θυμάμαι μια βραδιά καλοκαιριού, τα όργανα στο φουλ και το τραπέζι γεμάτο μπουκαλάκια, σαν διαμάντια τα γαμημένα, σαν μικρά κρυστάλλινα παλάτια. Η μέθη φίλε αναγνώστη, σε φτιάχνει καλύτερο. Οι παλιοί λένε πως το τσίπουρο με γλυκάνισο ερεθίζει τη σεξουαλικότητα. Έτσι, να γαργαλάμε τον ουρακοτάγκο μας, να βγαίνει απ’ το κλουβί και να ‘χει το κλειδί σύμβολο φαλλικό. Ωστόσο, στα φοιτητικά μου χρόνια, κρατούσα τον ουρακοτάγκο μου στο κλουβί του. Τη νεότητα την περάσαμε σαν αρρώστια λέει ο Νίτσε και λίγο μένει να τον πιστέψω. Η φοιτητική μου πόλη σαβανωμένη πάντα από γκρίζα σύννεφα μοιάζει με έναν μακάριο νεκρό που εδώ και χρόνια έχει γίνει φάντασμα. Αυτή η πόλη είναι το φάντασμα της ψυχής μας, σφίγγω το κρυστάλλινο χέρι και μπαίνω. Ουζερί «Περίπου», κάπου στις δύο τα ξημερώματα. Κλείναμε τα φώτα, αράζαμε στις κουρτίνες με τα γαλαζοκίτρινα λουλούδια και καπνίζαμε τα γαλάζια τους πέταλα. Κάποια απογεύματα χάνομαι στον λαβύρινθο της μνήμης και μ’ αρέσει εκεί. Μακάρι, διαγράφοντας έναν πλήρη κύκλο, να ξαναζούσα το χθες, να βάδιζα σ’ εκείνα τα κρυστάλλινα παλάτια. Μα το μόνο που καταφέρνω είναι ένας στραβός κύκλος, μια εικόνα σαν μούρη ουρακοτάγκου. Πάω για κύκλο, μα τα καταφέρνω στο περίπου. Περίπου κύκλος… δηλαδή κοχλίας ή, καλύτερα, λαβύρινθος.