Η Κοπριά (ω τι ωραία μυρουδιά!!!)

του Θ.Π.

Το θέαμα είναι βουκολικό. Παντού γύρω γύρω φύση, δέντρα, λουλούδια, κοπριές κατσικιών, που προσθέτουν στο τοπίο μια ομορφιά ιδιαίτερη, χωριάτικη. Θα έλεγε κανείς ότι σε μια περιγραφή μιας ρομαντικής ιστορίας σε ένα μαγευτικό τοπίο, σε ένα βουνό, χρησιμοποιώντας την τεχνοτροπία του ρομαντισμού και έχοντας ως στόχο τον εξωραϊσμό και την εξιδανίκευση, οι κοπριές κατσικιών δεν έχουν καμιά θέση. Ιδίως, όταν κάτι τέτοιες κοπριές, ο άνθρωπος της πόλης τις πατά λόγω απροσεξίας και, δυστυχώς, για αυτόν δυσαρεστείται. Πώς είναι δυνατό να πατήσει κανείς ένα όμορφο λουλούδι, έναν ανθό που ομορφαίνει όχι μόνο το τοπίο αλλά και την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου μέσα σε ένα πλαίσιο ιδεατό; Θα ήταν τουλάχιστο αντιρομαντικό, μην πω κάφρικο. Όμως, οι κοπριές; Οι κοπριές μυρίζουν χωριό, βουνό. Όλα μυρίζουν στην εξοχή. Όλα τα αντιλαμβάνεται κανείς. Φαντάσου να κυλιέσαι στα λιβάδια με την κοπέλα και να είσαι γεμάτος κοπριές σε όλο σου το σώμα. Και μετά να μυρίζεις λες και είσαι λίπασμα. Κι όμως, αυτό ονομάζεται «βουκολισμός». Αυτό είναι που έψαλλαν ποιητές της αρχαιότητας, της Αναγέννησης, οι ήρωες – ποιητές, που έγραψαν διθυράμβους του έρωτα και της ζωής στη φύση. Δε συμβαίνουν αυτά στις πόλεις. Δεν τα χω δει εγώ, δηλαδή, πουθενά. Υπάρχει μιαν αγνότητα· οσία «ρομαντικότητα» έχει η λέξη «κοπριά» μέσα σε ένα ρομαντικό ποίημα. Κι όμως, έχει· αρκεί να μην ενοχοποιούμε τη μυρωδιά της!

Έλα να κάνουμ’ έρωτα στις ράχες στα λιβάδια,

να ζήσουμε τον έρωτα, το πάθος σα βλογία!

Μαζί με ζώα και φυτά, λουλούδια και πουλάκια

και κοπριές να κόλλαγαν πανώ μας σα μαστίχες!

Ευτυχισμένοι θα μασταν, οι εκλεκτοί της μοίρας,

Οι μυρουδιές της κοπριάς παντρεύουν το ζευγάρι!