η μυρωδιά σου

της Σωσώς Ζερό

...όταν δεν έχει σύννεφα, μου λείπεις ως το διάστημα

Ως το βαθύ στερέωμα

Ως το μεγάλο ουρανό,

αυτόν των μεγάλων, στρογγυλών ευχών

που ανεβαίνουν σαν αερόστατα

γεμάτα κομμένες ανάσες

Ως στο Δέλτα του άγριου Κενταύρου

Ως το Δέλτα του ποταμού των πόθων μας

του ποταμού του χρόνου που μας κράτησε μακρυά

κι αβάσταχτα κοντά.

Ως στο Δέλτα της Δύναμης να είμαι ακόμη εκεί,

στο Α της Αγάπης που εκτοξεύτηκα,

τα ήσυχα βράδια, πάμε βόλτα στο Σείριο..

το διαστημικό μας κρεβάτι στρώνεται μεγαλόπρεπα και τα αστρικά μας σώματα αιωρούνται σε ατέρμονους χορούς

τα έχω όλα

τα γράμματα τα Κεφαλαία σου αλλά και τα άλλα, τα μικρότερα..

-αυτά που είναι μόνο Α_παρατεταμένο κι αξέχαστο..

με τα υγρά-σαλιωμένα σου Σύμφωνα λιωμένα πάνω μου

μετά μου’ ριξες μια σφαίρα σαν τελεία,

και σώπασες..

τα έχω όλα,

όλα από σένα..

το πρωί τα μαλλιά μου στο γαμημένο Γάμμα της Γης

 

μυρίζουν το άρωμα σου...