μυρωδιά

 έργο του Daliκερι

σε μυρίζω.


βαριά τα βλέφαρα ακόμα.
όλη τη νύχτα αγκαλιά με τα μάτια
τώρα δε θέλουν να αποχωριστούν.


στο λαβύρινθο του ύπνου
-εκεί που εύκολα δολοφονεί κανείς τον εαυτό του-
υποχωρώ για λίγο
κρατώντας ως μίτο αιώνιας επιστροφής
τη μυρωδιά σου.




σε μυρίζω.


κοιμάμαι και βλέπω όνειρο
ότι ο κόσμος δεν είναι αιώνιος
κι ότι κάποτε όλα τελειώνουν.


όλοι οι δρόμοι που κάποτε άνοιξαν
κάποτε κλείνουν.
όλα τα μονοπάτια του δάσους
καταλήγουν σε ένα πεύκο.
όλα τα ποτάμια του βουνού
θα γίνουν θάλασσα.


αλλά κάποτε
οι βλεφαρίδες ξεμπλέκοντας τα μαλλιά τους
διαλύουν το νυχτερινό τους αρραβώνα
και στέκονται
-ως σωματοφύλακες της οπτικής-
φρουροί στον επιτάφιο των ονείρων.






σε μυρίζω.


άρωμα
-από τον επιτάφιο των ονείρων-
σαν ηλεκτροφόρο σπέρμα
μεταγγίζει στη μήτρα της μνήμης
τη θανατική ποινή του ύπνου.


πρέπει να ζήσω θάνατο πριν ζήσω.