οδοντωτός
το ξεχασμένο σημείωμα
-Τι να γράψω λοιπόν για το τρένο όταν δεν έχω ποτέ ταξιδέψει με αυτό; Αναρωτήθηκα και αποφάσισα πως μάλλον ήρθε η ώρα. Ζώντας 10 ολόκληρα χρόνια στην Αχαϊκή πρωτεύουσα, έχω επισκεφτεί τα Καλάβρυτα ουκ ολίγες φορές. Πάντα όμως πήγαινα με το αυτοκίνητο και ποτέ με τον οδοντωτό. Να η ευκαιρία που έψαχνα λοιπόν. Μεσοβδόμαδα έκλεισα θέσεις τηλεφωνικώς για το Σάββατο. Τα δρομολόγια είναι συχνά, αλλά η ζήτηση μεγάλη, γι’ αυτό ήταν καλό που προνόησα. Το κόστος των εισιτηρίων: 19 ευρώ με επιστροφή. Πρόσφατα ανακαινισμένος, ο οδοντωτός σιδηρόδρομος ενώνει το Διακοπτό με τα Καλάβρυτα μέσα από το φαράγγι του Βουραϊκού. Φτάνοντας με το αυτοκίνητο στο Διακοπτό, η μέρα είχε αρχίσει ήδη να χαλάει και οι πρώτες ψιχάλες έπεφταν. Μετά από λίγη ώρα αναμονής, το τρένο έφτασε στο σταθμό. Περισσότερο έμοιαζε με βαγόνι του μετρό, παρά με το “μουτζούρη” που είχα εγώ στο μυαλό μου. Μικρό σχετικά, 4 μόλις βαγόνια, και στενό, μιας και οι γραμμές στις οποίες ταξιδεύει είναι οι στενότερες στον κόσμο. Ξεκίνησε χωρίς καθυστερήσεις και μέσα σε λίγα λεπτά χάθηκε στα βουνά που σχηματίζουν το φαράγγι. Το τοπίο γύρω μοναδικό. Άγρια φύση που μοιάζει να μην την έχει πατήσει ποτέ ανθρώπινο πόδι, τριγύρω ορεινοί επιβλητικοί όγκοι που σκεπάζουν τη διαδρομή και παράλληλα με τη σιδηροδρομική γραμμή κυλάει ο Βουραϊκός ποταμός που άλλοτε μοιάζει με ρυάκι και άλλοτε ξεχύνεται ορμητικά ανάμεσα από βράχια, σχηματίζοντας μικρούς και μεγαλύτερους καταρράκτες. Τελικά η σιγανή βροχή που έπεφτε συμπλήρωνε απόλυτα το τοπίο. Περάσαμε κάτω από βράχους που έμοιαζαν να κρέμονται μόλις 1 εκατοστό πάνω από την οροφή των βαγονιών, από σκοτεινά πέτρινα τούνελ, από γεφυράκια που κάτω τους περνούσε με μανία ο ποταμός. Εικόνες που νόμιζα πως θα έβλεπα μόνο στην άγρια δύση. Αραιά και που, παράλληλα στις γραμμές του τρένου βλέπαμε ομάδες πεζοπόρων. Στα μισά της διαδρομής βρεθήκαμε σε κόμβο. Ο μηχανοδηγός κατέβηκε για να αλλάξει τη ροή της γραμμής μας για να χωρέσει το τρένο που κατέβαινε εκείνη τη στιγμή από τα Καλάβρυτα, το οποίο πέρασε κυριολεκτικά από δίπλα μας. Μετά από 1 ακριβώς ώρα φτάσαμε στο σταθμό των Καλαβρύτων. Η διαδρομή αποζημίωσε απόλυτα οποιονδήποτε ενδοιασμό είχα περί ταλαιπωρίας, δημιουργώντας μου μια νοσταλγική διάθεση που συμπλήρωσε η άγρια ομορφιά των απάτητων τοπίων που αντίκρυσα Αξίζει όσο λίγες αποδράσεις. Όσο για τους φυσιολάτρες, την Κυριακή 8 του Μάη διοργανώνεται από το Σύλλογο Ορειβασίας και Χιονοδρομίας Καλαβρύτων το Πανελλήνιο Πέρασμα που γίνεται κάθε χρόνο με την συμμετοχή εκατοντάδων ορειβατών-πεζοπόρων & μη.
-Τι να γράψω λοιπόν για το τρένο όταν δεν έχω ποτέ ταξιδέψει με αυτό; Αναρωτήθηκα και αποφάσισα πως μάλλον ήρθε η ώρα. Ζώντας 10 ολόκληρα χρόνια στην Αχαϊκή πρωτεύουσα, έχω επισκεφτεί τα Καλάβρυτα ουκ ολίγες φορές. Πάντα όμως πήγαινα με το αυτοκίνητο και ποτέ με τον οδοντωτό. Να η ευκαιρία που έψαχνα λοιπόν. Μεσοβδόμαδα έκλεισα θέσεις τηλεφωνικώς για το Σάββατο. Τα δρομολόγια είναι συχνά, αλλά η ζήτηση μεγάλη, γι’ αυτό ήταν καλό που προνόησα. Το κόστος των εισιτηρίων: 19 ευρώ με επιστροφή. Πρόσφατα ανακαινισμένος, ο οδοντωτός σιδηρόδρομος ενώνει το Διακοπτό με τα Καλάβρυτα μέσα από το φαράγγι του Βουραϊκού. Φτάνοντας με το αυτοκίνητο στο Διακοπτό, η μέρα είχε αρχίσει ήδη να χαλάει και οι πρώτες ψιχάλες έπεφταν. Μετά από λίγη ώρα αναμονής, το τρένο έφτασε στο σταθμό. Περισσότερο έμοιαζε με βαγόνι του μετρό, παρά με το “μουτζούρη” που είχα εγώ στο μυαλό μου. Μικρό σχετικά, 4 μόλις βαγόνια, και στενό, μιας και οι γραμμές στις οποίες ταξιδεύει είναι οι στενότερες στον κόσμο. Ξεκίνησε χωρίς καθυστερήσεις και μέσα σε λίγα λεπτά χάθηκε στα βουνά που σχηματίζουν το φαράγγι. Το τοπίο γύρω μοναδικό. Άγρια φύση που μοιάζει να μην την έχει πατήσει ποτέ ανθρώπινο πόδι, τριγύρω ορεινοί επιβλητικοί όγκοι που σκεπάζουν τη διαδρομή και παράλληλα με τη σιδηροδρομική γραμμή κυλάει ο Βουραϊκός ποταμός που άλλοτε μοιάζει με ρυάκι και άλλοτε ξεχύνεται ορμητικά ανάμεσα από βράχια, σχηματίζοντας μικρούς και μεγαλύτερους καταρράκτες. Τελικά η σιγανή βροχή που έπεφτε συμπλήρωνε απόλυτα το τοπίο. Περάσαμε κάτω από βράχους που έμοιαζαν να κρέμονται μόλις 1 εκατοστό πάνω από την οροφή των βαγονιών, από σκοτεινά πέτρινα τούνελ, από γεφυράκια που κάτω τους περνούσε με μανία ο ποταμός. Εικόνες που νόμιζα πως θα έβλεπα μόνο στην άγρια δύση. Αραιά και που, παράλληλα στις γραμμές του τρένου βλέπαμε ομάδες πεζοπόρων. Στα μισά της διαδρομής βρεθήκαμε σε κόμβο. Ο μηχανοδηγός κατέβηκε για να αλλάξει τη ροή της γραμμής μας για να χωρέσει το τρένο που κατέβαινε εκείνη τη στιγμή από τα Καλάβρυτα, το οποίο πέρασε κυριολεκτικά από δίπλα μας. Μετά από 1 ακριβώς ώρα φτάσαμε στο σταθμό των Καλαβρύτων. Η διαδρομή αποζημίωσε απόλυτα οποιονδήποτε ενδοιασμό είχα περί ταλαιπωρίας, δημιουργώντας μου μια νοσταλγική διάθεση που συμπλήρωσε η άγρια ομορφιά των απάτητων τοπίων που αντίκρυσα Αξίζει όσο λίγες αποδράσεις. Όσο για τους φυσιολάτρες, την Κυριακή 8 του Μάη διοργανώνεται από το Σύλλογο Ορειβασίας και Χιονοδρομίας Καλαβρύτων το Πανελλήνιο Πέρασμα που γίνεται κάθε χρόνο με την συμμετοχή εκατοντάδων ορειβατών-πεζοπόρων & μη.
Δεν υπάρχουν σχόλια: