Το Σαράβαλο «ο φίλος μας»

Σα βουητό. Μια υπόγεια λάμψη. Προϊστορική. Προαιώνια. Καθόλου, όμως, υποχθόνια, όπως θα νόμιζαν οι περισσότεροι. Αυτοί οι εκφραστές και οπαδοί της ζωής και της ελπίδας για ένα μεταθανάτιο παράδεισο, όπου όλα θα είναι λαμπερά, γαλήνια και αγαπησιάρικα. Πόσο λάθος έχουν! Τόση μοναξιά σ’ αυτόν τον παράδεισο. Είναι σα να έχεις άπειρα πλούτη και να μην ξέρεις με ποιον να τα μοιραστείς. Πως να τα ξοδέψεις! Να τα κρατήσεις για το τέλος της ζωής σου ή να τα γλεντήσεις με γυναίκες και ποτά, ίσως και ναρκωτικά (αν και δεν είναι του γούστου μου). Το δίλημμα είναι τόσο μεγάλο που καταντά κουραστικό και στη σκέψη ακόμη. Που να το πάρεις και στα σοβαρά δηλαδή. Λένε ότι, αν γλεντήσεις στη ζωή, είναι πιθανό να αποκτήσεις πολλά και σοβαρά προβλήματα υγείας. Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι, αν δεν τη γλεντήσεις τη ρημάδα, «τί θα καταλάβεις, τί θα καζαντήσεις». Και τίθεται και το εξής φιλοσοφικό ερώτημα· Τελικά ποιος είναι ο Σατανάς; Αυτός που προτείνει να γλεντήσεις ή ο άλλος, ο φωτεινός, ο λαμπρός και ανίκητος Θεός όλης της Οικουμένης; Ποιός θέλει το καλό σου; Αυτά σκεφτόταν ο φίλος μας την ώρα που ξεκουραζόταν στον καναπέ, μετά από μια πολύ δύσκολη μέρα στη δουλειά. Τις είχε ανάγκη αυτές τις σκέψεις. Ένιωθε ότι ακόμη και σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσε, λειτουργούσε ακόμη ο εγκέφαλός του. Είχε την ικανότητα της σκέψης! Πόσο γρήγορα, όμως, τον πήρε ο ύπνος. Ούτε που το κατάλαβε. Μέσα σε πέντε λεπτά της ώρας. Κι’ ούτε που πρόλαβε να φάει!

(απόσπασμα από το δημιούργημα του Θ.Π. «Οι Φαντασιώσεις»)