Μεταλλικές επιγραφές

 της Dark Chocolate

 
Δε με νοιάζει που πάλι δεν ήρθες. Δε με νοιάζει πάλι που έφυγες. Πλέον το ξέρω κι αυτό είναι αρκετό, κι ας σκεπάζει τα πάντα, σαν χείμαρρος, σαν παλίρροια, τα διαλύει, τα πνίγει, τα θάβει βαθιά μες στη γη. Δε θέλω, δε γίνεται. Φύγε. Η σκιά σου, τ’ απομεινάρια σου, όλα όσα σε τυλίγουν σαν νήμα, όλα όσα μπλέκονται πάνω σου, όλα όσα σε καταπίνουν.

Περιμένω εδώ όπως όλοι. Σ’ αυτό το παλιό κτίριο, κόσμος πηγαινοέρχεται, εγώ απλά περιμένω. Ιατρεία και γραφεία, έξω ένας τεράστιος κήπος, πού πήγαν οι άλλοι; Φύγαμε μαζί απ’ το σπίτι. Τώρα μόνη. Οι καφέ τοίχοι ξεφλούδισαν και στάζουν το χρόνο στο πάτωμα. Παλιές μεταλλικές επιγραφές γράφουν ονόματα. Ψάχνω και το δικό σου... Μια παιδική ζωγραφιά δίπλα. Σηκώνομαι και την κοιτάζω διερευνητικά. Ψάχνω για κάποιο στοιχείο. Πουθενά... Παραδίπλα σε μια παράξενη αίθουσα, ξαφνικά συρρέει κόσμος. Πού βρέθηκαν αυτοί; Σκέφτομαι πως βγήκαν απ΄ το γραφείο σου, τους φαντάζομαι να το κάνουν και ζηλεύω. Τους παρατηρώ καθώς διασχίζουν την αίθουσα και χάνονται. Δε με προσέχει κανείς.

Τρέχω στους διαδρόμους και σε ψάχνω, τρυπώνω σε μικρά γραφεία, σε μεγάλα διαμερίσματα, ανεβαίνω σκάλες, σπρώχνω για να χωρέσω στο ασανσέρ, χτυπάω κούφιες πόρτες, φωνάζω τ’ όνομά σου, αντιλαλούν οι διάδρομοι, μα... τίποτα. Λαχανιασμένη κι απογοητευμένη πλησιάζω την έξοδο. Μια κραυγή μου σπάζει σε κομμάτια τη μεσημεριανή ησυχία κι ακούγεται δυνατή να έρχεται από κάθε κατεύθυνση. Συνειδητοποιώ ξαφνικά πως έφυγαν όλοι. Τρέχω έξω.

    Πού είσαι; Πού είστε; Εγώ φταίω, γιατί το έκανα; Τώρα μόνη θα περιφέρομαι  γύρω, θα θυμάμαι, μόνο να θυμάμαι θα μπορώ, αφού πλέον τελείωσαν όλα και σαν κατάδικος θα τριγυρίζω άσκοπα· ουρλιάζοντας. Άσκοπα, άσκοπα...