Η αυτοκτονία, είναι επιλογή

του El hombre solo 

Μου πήρε αρκετά χρόνια, να δεχτώ την άποψη του Μπωντλαίρ, η οποία διαχωρίζει τον «αυτοκτονικό» από τον αυτόχειρα. Επίσης, πως εκτός από μια πράξη ας δεχτούμε, «εν βρασμό ψυχής», είναι κι ένα συναίσθημα ή μια παραδοχή αποτυχίας που βιώνουν εκτός από τον άνθρωπο κι άλλα ζώα…, θηλαστικά και μη.

Αφήνοντας πίσω τις απόπειρες και λαμβάνοντας υπ’όψιν τις προπαρασκευαστικές σκέψεις ή ζυμώσεις της αυτοκτονίας, συναντώ και γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που νιώθω να βρίσκονται ένα βήμα πριν απ’ αυτήν. Χωρίς να θέλω να εκθέσω κανέναν πλην του εαυτού μου, θα αναφέρω μόνο το παράδειγμα του Μπουκόφσκι, ο οποίος όπως εξομολογήθηκε στο τελευταίο του έργο…, «Δεν υπάρχει γέφυρα που να περάσω και να μην σκεφτώ να πέσω από κάτω».(*1) Επίσης, όλοι γνωρίζουμε για τον θάνατο του Χέμινγουεϊ και του Καρυωτάκη.

Αν δεχτούμε πως ο «αυτοκτονικός» κι ο αυτόχειρας είναι δύο διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις και πως η μια δεν θα αντικαταστήσει την άλλη, τότε γιατί δεν δεχόμαστε επίσης πως η ιδέα του «μπαμ και κάτω» δεν συνυπάρχει σε κάθε ανθρώπινο εγκέφαλο; Ο αυτοκτονικός είναι ο σκληροπυρηνικά αυτοκαταστροφικός. Είναι αναγκασμένος να εξαρτάται από ερεθίσματα ή ουσίες. Θέτει τον εαυτό του σε προκλήσεις και σε κίνδυνο. Όμως όσο ατρόμητος και δυνατός δείχνει μπροστά σε μια απεξάρτηση ή σε ένα χωρισμό άλλο τόσο φοβάται στο χείλος του γκρεμού με τα χέρια ανοιχτά. Δεν θα αυτοκτονήσει. Θα τρέφει την μελαγχολία του με νέες περιπέτειες και θα πείθει τον εαυτό του πως…, «μπορώ να τα τινάξω αλλά δεν το κάνω, γιατί θέλω να ζήσω πολλούς θανάτους πριν πεθάνω για τα καλά».

Στην αντίπερα όχθη της γαλήνης της ζωής, υπάρχει ο αυτόχειρας. Το είδος αυτής της συγκεκριμένης ανθρώπινης συμπεριφοράς διαιρείται  σε δύο ίσα μέρη. Στο πρώτο χωρούν όλοι όσοι έχουν φίλο την απαισιοδοξία κι απλά δένουν ένα κόμπο στο λαιμό και σπρώχνουν την καρέκλα για να κρεμαστούν, ενώ στο δεύτερο καταχωρούνται όλοι όσοι το αποφάσισαν και το έκαναν πράξη μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Ο αυτοκτονικός ή ας τον λέμε πιο όμορφα…, ο αυτοκαταστροφικός, ποτέ δεν θα δεχτεί πως κάνει κακό στην ψυχική και παράλληλα στην σωματική του υγεία. Όπως κανείς τρελός δεν  δίνει το χέρι και σου λέει…, « Γιάννης χάρηκα…, είμαι τρελός».

Συμπτώματα και θεωρίες υπάρχουν πολλές. Ακόμα και σημάδια από αποτυχημένες αυτοκτονίες.(*2) Θεραπείες από ψυχιάτρους κι ακόμα όσο απάνθρωπο κι αν ακούγετε…, προφάσεις ή φυγή. Πόσοι δεν έχουν αυτοκτονήσει για να γλυτώσουν από χρέη ή από κοινωνική κατακραυγή;

Σίγουρος, είμαι μόνο στην σκέψη πως η αυτοκτονία είναι ελεύθερη βούληση. Όπως κι αν έχει. Όπως λες, πηγαίνω να φτιάξω ένα καφέ, έτσι κρέμεσαι από το μπαλκόνι κι αφήνεσαι.

 Σε πολλά βιβλία και ποιήματα και κινηματογραφικές ταινίες αναβοσβήνει η ατάκα…, « η ζωή είναι το δύσκολο κομμάτι, η αυτοκτονία το εύκολο».  Όσοι το αναπαραγάγουν μάλλον δεν έχουν ακουστά το Αιγαίο Πέλαγος ή δεν έχουν νιώσει την απώλεια στο πετσί τους. Χρησιμοποιούν την τιμητική λέξη χαρακίρι, με τόση άνεση. 

Κι εγώ μένω να παραπονιέμαι στον Αίαντα…, «Γιατί ψηλέ μου γίγαντα έπεσες στην πλεκτάνη τους»;

(*1) Τσαρλς Μπουκόφσκι, Ο Καπετάνιος έχει κόψει αλυσίδα και το πλοίο είναι στα χέρια των ναυτών.

I can never drive my car over a bridge without thinking of suicide. I can never look at a lake or an ocean without thinking of suicide

(*2) Όταν ενώνω τα χέρια μου, από αγκώνα σε αγκώνα κι από καρπό σε καρπό, οι δύο ουλές γίνονται μία. Το κόψιμο ήταν σχεδόν τέλειο. Αργότερα παραμύθιαζα όποιον με ρωτούσε, πως ήταν έγκαυμα.