Ονειρομαν(τε)ία

της Λογοτεχνικής Πιπίτσας

Αγαπητέ μου ψυχίατρε

ή αγαπητέ ψυχίατρέ μου,

Θα ήθελα να σας ψυχαναλύσω. Για την ακρίβεια όχι εσάς αλλά τα όνειρα που βλέπω. Λοιπόν δεν θα το πιστέψετε, αλλά αυτά τα όνειρα νομίζω ότι για πρώτη φορά θα τα ζήσω. Είμαι πολύ χαρούμενη, για να μη σας πω συγκινημένη, που επιτέλους όνειρά μου θα βγουν αληθινά γιατί δεν θυμάμαι να μου έχει ξανασυμβεί. Δηλαδή να μου έχουν ξανασυμβεί! Δεν είναι υπέροχο, σχεδόν ουράνιο;

1)      Τα μάτια της ανοίγουν σαν πόρτες αλλά δεν επιτρέπεται η είσοδος σε κανέναν. Κοιτάει πίσω από μένα, περνώντας τα μέσα μου. Αυτά με τρυπάνε, φτάνουν στην πλάτη μου, γυρνάνε προς τα έξω και κοιτάνε. Όσο τα μάτια της ταξιδεύουν στα σωθικά μου, χορεύει απαλά, όχι όπως παλιά, αλλά με πόδια αδύναμα που σχεδόν δεν την κρατούν. Και μιλάει για κόσμους που δεν έχει ξαναδεί, και κάνει αυτιστικούς υπολογισμούς με αριθμούς που δεν υπάρχουν, για αντικείμενα φανταστικά με πολλά χερούλια, με αυτιά σκυλίσια και φτερά εντομίσια. Κοιτάζω την κοιλιά μου και στη θέση της έχει αφήσει μια τρύπα. Την τρύπα που έφτιαξαν τα μάτια της.

2)     Εκείνη έχει φύγει πια κι έχει ενωθεί με τους αριθμούς και τα αντικείμενα, τα μάτια της μπορεί να είναι πολύ κοντά ή και πολύ μακριά, αλλά δεν έχω αίσθηση γιατί η τρύπα που ήταν η κοιλιά μου έχει αρχίσει να γεμίζει. Συχνά αναρωτιέμαι αν κατοικεί σε κάποιο σύννεφο κι αν τα χέρια της ζωγραφίζουν στον αέρα όπως ζωγράφιζαν όταν ήταν εδώ. Όταν η κοιλιά μου γεμίσει εντελώς δεν θα αναρωτιέμαι πια αλλά ούτε και θα θυμάμαι.   

3)     Κατοικώ στον κάδο νούμερο 3033. Δεξιά μου υπάρχει μία τρύπα μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι του σώματός μου αλλά του μετάλλου. Από εκεί παρατηρώ τι γίνεται στο δρόμο μου. Δεν βλέπω και πολλά πράγματα μόνο άλλα μάτια που κοιτούν από παρόμοιες τρύπες. Η υγρασία, τα κάτουρα και τα σκατά με ανάγκασαν να βουλώσω τα ρουθούνια μου και έτσι είμαι μία αίσθηση μείον. Βγαίνω μόνο τα βράδια, για να μαζέψω ότι βρω στο δρόμο να το φέρω πίσω στον κάδο και να το φάω. Μετά κοιμάμαι δίπλα στην τρύπα μέχρι το επόμενο πρωί που θα ξανακοιτάξω από αυτήν για να πάρουν λίγο φως τα μάτια μου.

4)     Προσπαθώ με το μυαλό μου να μυρίσω κόκκους από καφέ που έψηνα κάποτε, ψωμί που έκαιγε, κομμάτια από μπισκότο. Δεν μου λείπει η γεύση τους, τα σκουπίδια που τρώω δεν είναι άσχημα. Αλλά η μυρωδιά, αυτή είναι που δεν με αφήνει να σκεφτώ καθαρά, μπερδεύει το μυαλό μου και το μπλέκει στο παρελθόν, φέρνει την αύρα της φωτιάς που τότε έκαψε τα πάντα εκτός από τα μέταλλα.

5)     Καμιά φορά αυτό το σπίτι από μέταλλο δεν είναι αρκετό. Ξέρω ότι δεν μπορώ να βγω παρά μόνο τη νύχτα και δεν μπορώ να κοιτάξω παρά μόνο από την τρύπα. Μακάρι αυτή η τρύπα να ήταν στρογγυλότερη, μεγαλύτερη, να έμπαινε λίγο ακόμα φως. Ακούω. Ακούω τα σκυλιά που άφησε πίσω η φωτιά να βγάζουν κραυγές. Η φωτιά που τα έθρεψε και τα έκανε τόσο πελώρια που μόνο η σάρκα τα χορταίνει.

6)     Τα βράδια έχει παντού ομίχλη και τα σκυλιά κοιμούνται. Κρατάω τα ρουθούνια μου κλειστά ακόμα και όταν βγαίνω από τον κάδο γιατί παντού γύρω έχει σάρκα και απομεινάρια φλόγας. Όλα είναι σαν από κάρβουνο. Δέρμα, ύφασμα, γρασίδι, διαλύονται όταν τα ακουμπώ και αφήνουν μόνο στάχτη να πέσει. Όταν έχω τύχη, βρίσκω κάποια φλούδα φρούτου που κάηκε κι έχει παραμείνει σχεδόν στο χρώμα της. Δεν την καταπίνω ούτε τη μασάω. Στύβω το εσωτερικό της στο δέρμα μου και μετά μασάω το λεπτό φυλλαράκι που απομένει.

7)     Χθες το βράδυ ξαναείδα το όνειρο. Η τρύπα στην κοιλιά μου άνοιγε πάλι. Αυτό σημαίνει ότι μετά από πολύ καιρό θα ξαναγυρίσουν τα μάτια της. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να την συναντήσω. Σήμερα το βράδυ θα ψάξω να βρω κάτι που να κόβει καλά, θα ψάξω πολύ καλά, κι όταν το βρω θα αρχίσω να σκάβω την κοιλιά μου μέχρι εκείνη να έρθει να με πάρει.