από τις σημειώσεις του ποιητή Διάκενου Καλλιπολίτη

Όταν λέω "αλληλεγγύη" στο νου μου έρχονται οι ελεγειακές χορωδίες των King Crimson, συγκεκριμένα το επίμονο κιθαριστικό γρατζούνισμα του κ.  Robert Fripp. Στην αρχή σου μοιάζει παράταιρο, στο τέλος αρμονικό. Μετά μου 'ρχεται το Wholy Holy του Marvin και μια άλλη χορωδία κυματίζει μέσα μου: θρήνος για ένα κόσμο που σίγουρα θα πεθάνει, είναι η μοίρα του να πεθάνει γιατί είναι ένας κόσμος πεπτωκώς, σαν ένα σάπιο μήλο. Η θρησκεία σηκώνει εδώ και αιώνες το ίδιο παγερό τείχος, αλλά δεν σταματά να προσκαλεί σε μια αλληλεγγύη πένθιμη κι ελπιδοφόρα, ταπεινή και έναστρη. Στ' αστέρια σκέφτομαι πως συνάντησα αλληλεγγύη, ένα μεγάλο χάρτη αλληλεγγύης, το χαμόγελο του θεού. Μα ο ίδιος ο θεός δεν φυλάκισε του μάγους σε μια γνώση μαγική, σε μια ζωή ανυπόφορη; Μερικά πράγματα τα συνειδητοποιείς όταν ο νόστος για πάντα ολοκληρωθεί.

Έτσι στρέφομαι στο χαμόγελό της. Εκεί ανακαλύπτω ξανά την αλληλεγγύη σε ένα μικροσκοπικό πέλαγος λουλουδιών. Βρίσκω το χαμένο κρίκο ανάμεσα στον άνθρωπο και το σύμπαν, τουλάχιστο ό,τι αντιλαμβάνομαι ως σύμπαν. Με τη γεύση του γνώριμου μα πρωτοείδωτου στα χείλη ενώνω το εγώ με το τίποτα. Γίνομαι μια βάρκα που αράζει στο λιμάνι, γίνομαι παιδί, κυλάω με τη ρόδα του ήλιου και λέω, ναι, ο έρωτας είναι μια πόρτα. Αρκεί ο καθένας να σηκώσει το σαρκίο του στα χέρια και να το στριμώξει ολόκληρο στην κλειδαρότρυπα, γέφυρα για να πατήσει ο άλλος. Τότε η αλληλεγγύη ξαπλώνει δίπλα μου ως γυμνόστηθη νεαρή δεσποινίδα. Και το χέρι μου την ψαύει, όπως λέει ο ποιητής της Οδού Φιλελλήνων, την ψαύει όπως ένα παιδί που διψάει για ένα σώμα να το απορροφήσει. Και τέλος αναλογίζομαι πως αλληλεγγύη σημαίνει μεταίχμιο και διασταύρωση των κυμάτων που ρέουν μέσα μας: αλληλεγγύη με τον ίδιο μου τον εαυτό.