στα μπάρς

 

γράφει ο  Κάρολος το μαύρο sκοολήκι
Γειά σου, το όνομά μου είναι Κάρολος και είμαι μαύρο sκοολήκι, πρώην σιαμαίο με άνθρωπο αλλα πια ανεξάρτητο γιατί αποφάσισα να δουλέψω σάν μπάρ-μαν σε κάποιο νησί με ωραίες τουρίστριες και έτσι σ' ένα πολύπλοκο, χρονοβόρο και κουραστικό χειρουργείο χωριστήκαμε.

Ποτέ δε μ' άρεσε το τασάκι πάνω στο μπάρ, και δε λέω το τασάκι το πραγματικό, μα εκείνο το πάρα πολύ για το χώρο και για τις ώρες. Αυτό το φουτουριστικό ό,τι νά 'ναι έπρεπε πάντα να είναι καθαρό, πράχμα που τό 'κανε  παιδεψάρικο και μωρό. Να λέμε τα σύκα σύκα, το τασάκι το πραχματικό δεν ήταν έτσι, εκείνο άλλο, έδινε άλλο τσί στο όλο και σε μένα  μέσα μου του καπνιστή έδινε κάτι που τά 'σπαγε. Άπαξ και κόπηκες όμως με γυαλί απο τασάκι... φύγανε τένοντες, φύγανε όλα, το νού σου, άσε που το αίμα θα σε φέρει πίσω πάνω στο φόρτο και έχασες, δεν ήταν η μέρα σου.

    Τώρα τασάκι εγώ τέλος, σηκώνοντας τα φρύδια επάνω, δηλαδή αφού έβγαλα τ' άντερά μου πρώτα απ' τα νεύρα, γροθιές σε πόρτες, κλωτσές σαν μουλάρι και χασίματα άκυρα χαοτικά, τέλος.

Και ορθώνει ο κορμός. Πού και πού όμως βλέπω στον ύπνο μου ότι καπνίζω ακόμα. Και ξυπνώ μες το δράμα το ίδιο σου λέω.

   'Αντε, χαλαρά αλλα σταθερά ανασηκώνετε απο πιάσιμο άξαφνο του αριστερού μου χεριού, πινέλο σα καλλιτέχνης στο κάπου εκεί να με βλέπεις.

Και μιά, δυό φτερωτές, καθαρό.

 

Χρόνια πολλά Κάρολος.