ένα τασάκι blue με ανθρακικό
Το θυμάμαι ακόμα μετά από τόσα χρόνια, Είχε χρώμα γαλάζιο, ανοιχτό τιρκουάζ.
Ήταν φτιαγμένο από γυαλί,, αυτό το είδος με τις χιλιάδες μικρές φούσκες κλειδωμένες μέσα
με σχήμα σαν χταπόδι, σοβαρά.
Ανάμεσα στα ανοιχτά πλοκάμια του μπορούσες να σφηνώσεις τα τσιγάρα σου,
Όλα μαζί 7, καθόλου λίγα..
Χωρούσε σχεδόν στη χούφτα σου,, τόσο μικρό που ήταν. Χάρηκα που στο τέλος το έσπασα εγώ,
το αγαπούσα πιο πολύ και το ξεχώριζα από τα άλλα μου τασάκια
θαυμαστό,
υπερβολικό άνευ λόγου - και γι' αυτό αξιέπαινο-
ένα παράλογο μπλέ μαλάκιο δίπλα στον αναπτήρα μου,
μια εύθραυστη προτροπή ξεχαρμανιάσματος
μια γυαλένια, εύκολη καρδιά
Χάρηκα που την έσπασα, αλήθεια..
Δεν έκλαψα ποτέ για μας, δε θα του άρεσε αυτό.
Τόσο πολύ αγαπιόμασταν, που δε θα συγχωρούσα σε κανέναν να του πέσει από τα χέρια έτσι απλά. Τόσο έτοιμη να μισήσω θανάσιμα αυτόν που θα μας χώριζε, που σχεδόν χάρηκα να φταίω αποκλειστικά και αμετάκλητα. Τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν το τέλος όλο και συχνότερα...
Πήγε και έγινε χίλια κομμάτια μπροστά μου μόνο για να το πιστέψω.
Για να μη διανοηθώ να το μαζέψω από το πάτωμα και το κολλήσω ξανά,
για να με κοροϊδέψει που πήγα και αγάπησα κάτι τόσο μπλε και εφήμερο
Καπνίζω ακόμα και συχνά θυμάμαι, είναι πιο ασφαλές από το να χαίρομαι.
Καπνίζω ακόμα καμιά φορά για πάρτη του, τα αγαπημένα Lucky Strike -και λίγο πιό Lucky καμιά φορά
μεγάλα, τυχερά, θεόστραβα φουρνέλα.
Τα ήπιαμε παρέα τα ωραία χρόνια, τα πίναμε με φίλους ή τα δυό μας
Ούτε θυμάμαι πόσα πια..
Μα τώρα έχει σπάσει μέσα και έξω μου
ένα χταπόδι μπλε με ανθρακικό.
Μέσ' στο γυαλί είχε εγκλωβίσει μια ανάσα
Όμορφο κάθε ημέρα απ' την αρχή για μένα μόνο, δίπλα μου και μπροστά μου
Μα τώρα μόνο, καθαρό και διάφανο για τελευταία του φορά
να λάμπει στα σκουπίδια έκθαμβο
μέσα στη διαμελισμένη απορία του
ένα σκουπίδι με σπασμένα και τα οχτώ του πόδια,
ένα σκουπίδι με το πρώτο κιόλας πέσιμο
χωρίς μια δεύτερη ευκαιρία για κανέναν μας,
για πάντα θύμα, πλάι στη στάχτη μας.
Αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια: