Άτιτλο

κείμενο & εικόνα: Διάκενος Καλλιπολίτης 

Να κρατηθούμε αγκαλιασμένοι ως τ’ αχνότατο αύριο, δύο έντομα στην εποχή που μόνο γίγαντες αγκαλιάζονται. Τόσο ελάχιστος νιώθω κοντά της, κωμικός, ίδιος Γούντυ στο Μανχάταν. Είμαι σίγουρος για αυτό. Βολτάρω και κατά το χάραμα καταλήγω στο καρούμπαλο της πόλης, ένα λοφάκι με σκουπίδια, κάπου ανάμεσα σε γερανούς και αγάλματα. Μαζί της κρύβομαι από μωβ ήλιους κι αέρηδες του χρόνου, ένα κρυφτό που μεθάει, σε καταπίνει τώρα και σε φτύνει στο χθες, αφουγκράζεσαι μια μεγαλοπρέπεια κυρίως και βασικά ερωτική. Κάθεσαι και κοιτάς τη μωβ στάλα του ήλιου. Το ηλιοβασίλεμα κόβει σύρριζα, ξεχαρβαλωμένο βέβαια, του 80, σκονισμένο με γυαλιστερές ντίσκο σκιές. Σε λίγο το φεγγάρι θα ξεπροβάλλει γυμνό και σαν ένα λευκό γατάκι θα κουρνιάσει μέσα στις παλάμες σου. Μια ιστορία για παιδιά που θέλουν να μείνουν παιδιά μ’ ένα πείσμα που θυμίζει ανοιχτή πληγή ή φιλμ.