Η νέκρα

  του Mario Kolopleni

Στη πόλη μου τη Napoli, τα κρούσματα αυτοχειρίας, κοινώς αυτοκτονίας είναι ελάχιστα. Τόσο κατά το παρελθόν όσο και τώρα οι φορές που έχει συμβεί ένα τέτοιο τραγικό συμβάν είναι μετρημένες στα δάχτυλα του δεξιού, πάντα δεξιού, ποδιού μου. Αυτό συμβαίνει για τον απλούστατο λόγο πως οι κάτοικοι αυτής της πανέμορφης, ειδυλλιακής και παραθαλάσσιας πολιτείας της Romania, της τόσο ζωντανής και μοντέρνας, γεμάτης νεανικές ιδέες και οράματα, είμαστε ήδη νεκροί. Οπότε γιατί να βασανιζόμαστε με αυτοκτονίες και μαλακίες τώρα;

Δυστυχώς δεν γεννηθήκαμε  νεκροί. Αυτό άλλωστε θα είχε ένα κάποιο ενδιαφέρον. Θα γινόμασταν τουλάχιστον μια ταινία της προκοπής. Μια «zombie town» για παράδειγμα. Ή ακόμη θα είμασταν ένα παγκόσμιο τουριστικό και μεταφυσικό αξιοθέατο. Εκατομμύρια κόσμου θα επισκέπτονταν την πόλη και θα πλήρωναν αδρά για να συνομιλήσουν με κάποιον ιθαγενή. Κάποιοι από μας θα έκαναν καριέρα πειραματόζωου σε αμερικάνικα εργαστήρια. Άλλοι θα καίγονταν στη φωτιά από φανατισμένους θρησκόληπτους. Θα μας φώναζαν βαμπίρια ή δράκουλες ή σατανάδες. Θα μας έκλειναν την πόλη με γυάλα για να μην μπορούμε να διαφύγουμε. Θα θεωρούμασταν μίασμα, ιός ή αρχάγγελοι της αποκαλύψεως. Θα είχε μιλήσει για μας ο Ιωάννης( μεγάλη η χάρη του)  ή ο Νοστράδαμος με τον Λιακόπουλο παρέα. Οι αρχαιόκαβλοι θα πίστευαν πως είμαστε η πύλη του Κάτω Κόσμου και η πόλη θα γέμιζε με γελοίες περικεφαλαίες και μανδύες. Μα το κυριότερο απ’ όλα θα ήταν πως δεν θα πεθαίναμε ποτέ.

Αλλά δυστυχώς τα πράγματα γινήκανε διαφορετικά. Βλέπετε όλοι μας, καταντήσαμε νεκροί στη πορεία της ζωής μας και όχι στην αρχή της. Και οι περισσότεροι από μας δεν το γνωρίζουν κιόλας. Γι αυτό άμα τους συναντήσετε ποτέ μην τους το πείτε. Αποφύγετέ το. Το πολύ πολύ να σας περάσουν για τρελούς. Δεν κερδίζετε δηλαδή και τίποτα.

Η νέκρα πάντως για να ξέρετε είναι κολλητική ασθένεια. Ένας να τη πάθει αρρωσταίνει ο κόσμος όλος. Είναι ύπουλη και δεν διατίθεται καμιά ιατρική συνταγή για τη θεραπεία της. Ξεκινάει συνηθισμένα με μια απλή βαρεμάρα. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί σε διάφορες ηλικίες όπως τα σχολικά χρόνια, η περίοδος μετά τον στρατό, η πρώτη εργασία ή και ακόμη μέσα στο γάμο και την οικογένεια. Σπάνιες περιπτώσεις αλλά εξίσου επικίνδυνες είναι όταν η βαρεμάρα διεισδύσει στη σεξουαλική ζωή του ασθενούς. Έπειτα ακολουθεί το δεύτερο στάδιο, που φαινομενικά μοιάζει ακίνδυνο, και είναι η βλακώδης ενασχόληση με τα ίδια ανούσια πράγματα. Το άτομο κυριευμένο από τη βαρεμάρα και τη πλήξη απασχολεί τον εγκέφαλο του με ηλίθιες και επαναλαμβανόμενες συνήθειες που στόχο έχουν το λεγόμενο άδειασμα του μυαλού που οδηγεί στην αδρανοποίηση καίριων νοητικών δυνατοτήτων, όπως η κριτική σκέψη, η περισυλλογή, η διαύγεια και άλλα σχετικά. Με αυτό τον τρόπο η νόσος κυριεύει, θα λέγαμε, κυριαρχεί στο άτομο και με τη βοήθεια της επανάληψης και της καθημερινότητας,  ο ασθενής χτίζει έναν καινούριο κόσμο, πολύ πιο εύκολο και κατανοητό από τον προηγούμενο καθότι μικρότερος και διαρκώς επαναλαμβανόμενος. Και ως γνωστόν η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης. Θα συμπλήρωνα και της Ρομανικής  εκπαίδευσης.

Ως εδώ, η νέκρα μοιάζει με δεκάδες ψυχολογικές και ψυχανώμαλες ασθένειες και ως ένα βαθμό, με την κατάλληλη θεραπεία και θέληση του ασθενούς,  θεραπεύτεται. Μόλις όμως η νόσος περάσει στο επόμενο στάδιο τότε τα πράγματα δυσκολεύουν και ο ασθενής κινείται κυριολεκτικά με το ένα πόδι στο τάφο.

Είναι το στάδιο της λεγόμενης ευδαιμονίας. Το άτομο αρχίζει να νιώθει  μέσα στον εύκολο και βατό κόσμο που έχει δημιουργήσει στιγμές χαράς και ευχαρίστησης, πότε μικρές και πότε μεγάλες, ικανές όλες να αντικαταστήσουν το αρχικό υπόβαθρο της βαρεμάρας και με αυτό τον τρόπο ο ασθενής ξεκινά να οικοδομεί ένα καινούριο θυμικό σύστημα, γεμάτο ποικίλα συναισθήματα, κρατώντας όμως σταθερά τις μίζερες και ανεγκέφαλες καθημερινές του συνήθειες. Χαζό παιδί χαρά γεμάτο και άλλα σχετικά.

Ακολουθεί το στάδιο της αμνησίας όπου το άτομο έχει ξεχάσει ολοκληρωτικά με ποιο τρόπο βρέθηκε να ασχολείται με ένα κάρο μαλακίες που του γεμίζουν απλά  τον κενό χρόνο και αρχίζει να αναπροσαρμόζει τις μνήμες του με βάση τα καινούρια δεδομένα της ζωής του. Ο ασθενής επισήμως εισέρχεται στο κόσμο των παραισθήσεων και των παραλογισμών. Σε αυτή τη φάση ο ασθενής είναι ικανός να αναδιατάξει τις μνήμες όλης της πρότερης ζωής του εφευρίσκοντας «λογικές» που συνδέουν το πριν και το τώρα όσο αφορά τα χαρακτηριστικά, την προσωπικότητα ή και ακόμη τις ίδιες του τις συνήθειες, εξάγοντας ανύπαρκτα συμπεράσματα που στόχο έχουν την ολοκληρωτική άρνηση μιας οποιασδήποτε διαφορετικής κατάστασης από αυτή που ήδη βρίσκεται.

Ο ασθενής πάσχει επισήμως από νέκρα. Στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν πρόκειται να το μάθει ποτέ. Αλλά και να το μάθει, μην νομίζετε, δεν μπορεί να κάνει πια και πολλά πράγματα. Έχει πάθει νέκρα λέμε.

Γι αυτό φίλοι μου αν θελήσετε και εσείς κάποτε να αυτοκτονήσετε και φοβάστε τον πόνο και τη ταλαιπωρία, τολμήστε και  ελάτε να μείνετε στη Napoli. Ούτε που θα το καταλάβετε.