ονειρεμένος τόπος

του Mario Kolopleni

" Όπως το κάθετί, τη Νάπολι τη γνωρίζεις περπατώντας

Ειδικά το πρωί, που ο ήλιος είναι αργοπορημένος

και το φώς δεν κλειδώνει τα μάτια

νιώθεις πως περπατάς στην άκρη του κόσμου, μπορεί και στο τέλος του."

Η Νάπολι είναι η πόλη μου. Εδώ γεννιέμαι και μεγαλώνω χρόνια τώρα. Εργάζομαι ως δημοσιογράφος και που και που λογοτεχνίζω. Ότι κι αν κάνω όμως , η Νάπολι είναι το κέντρο του ενδιαφέροντός μου. Μικρή πόλη, επαρχιακή, χωρίς ενδιαφέροντα πρωτοσέλιδα, αποτελεί σημείο φυγής για κάθε δαιμόνιο δημοσιογράφο. Για μένα όχι. Για μένα το μόνο πρωτοσέλιδο είναι η ίδια η πόλη.
     Χτισμένη πάνω σε δύο βράχους, περιτριγυρισμένη απο θάλασσα, μοιάζει μερικές φορές με το τελευταίο ακρωτήριο της γής, με την άκρη της. Τα χρόνια που η Mama Grecia απελευθερώθηκε απο τους παλιότερους δεσμώτες της και παραδόθηκε στους επόμενους, τούτη η μικρή σπιθαμή γης έγινε πρωτεύουσα. Απο τότε κουβαλάει στην ράχη της όλα εκείνα  τα σημάδια που χαρακτηρίζουν την χώρα και τον πληθυσμό της. Μια πέτρινη μικρογραφία όλης μας της ιστορίας.
     Δεν αγαπώ την Νάπολι μόνο για την ιστορία της ή για ό,τι αυτή συμβολίζει. Την αγαπώ και για την φυσική της ομορφιά. Η Νάπολι είναι μια δροσερή, νεοκλασική γεωγραφία πάνω στα βράχια και γύρω απ' τη θάλασσα. Ακρωτήρι είπαμε. Μια γαλήνια και σιωπηλή άκρη. Άλλωστε ο κόλπος είναι κλειστός και τα μεγάλα κύματα δεν φτάνουνε ποτέ στις όχθες μας.
     Άκρα του τάφου σιωπή θα πείτε...
Μα βέβαια, αφού είναι πρωί ακόμα. Πολύ πρωί. Στους δρόμους δεν κυκλοφορεί άνθρωπος. Ο ήλιος κρύβεται ντροπαλός πίσω απ' τα βουνά και μές στους δρόμους χαιρετιούνται βιαστικά τα τελευταία όνειρα. Η πόλη ξυπνάει. Εγώ πέφτω για ύπνο και είναι καιρός  να σας γνωρίσω τους ανθρώπους της.
   Οι Ναπολιτάνοι είναι άνθρωποι θα έλεγες έξω καρδιά. Χαρούμενοι και γελαστοί ως συνήθως, ξεκινάνε την ημέρα τους απλώνοντας καλημέρες. Ο ήλιος αρχίζει να εμφανίζεται πίσω απ' τα βουνά και η γιορτή ξεκινάει. Κίνηση στους δρόμους, άνθρωποι, αυτοκίνητα και φορτηγά, φιλικά πειράγματα, φωνές και ζητωκραυγές πανηγυρίζουν την ημέρα που έρχεται. Μια μέρα γλεντιού και χαράς, όπως όλες. Τα νεύρα, οι στεναχώριες και τα προβλήματα παραμερίζονται γιατί δεν έχουν νόημα στην τελική. Το μικρό κρατίδιο της Μama Grecia διατηρεί μια αυτονομία αντίθετη των καιρών. Εδώ η φευγαλέα ζωή μας είναι κοινωνική συνείδηση και η αγάπη για την ζωή λατρεία. Με δικούς τους φυσικούς και άγραφους κανόνες οι Ναπολιτάνοι πορεύονται ειρηνικά και αλληλέγγυα κόντρα στους καιρούς και τα έθιμα. Εδώ ξαναζωντανεύει η κοινότητα ως πολιτική ύπαρξη. Τα κτίρια, η πέτρα, η γεωγραφία της απομόνωσης χαράσσουν σε όλες τις ανθρώπινες συμπεριφορές την δημιουργία, την ιδιαιτερότητα και τον σεβασμό.
     Η μέρα άρχισε να φεύγει. Τα σύννεφα σκεπάζουν το λίγο φώς. Ο ουρανός γέμισε χλωμά μπαλόνια.  Πιτσιρικάδες με σφεντόνες, απο χίλιες γειτονιές, ανεβαίνουν πάνω στο  κάστρο και τα σημαδεύουν. Η πόλη φαίνεται πανέμορφη απο δώ. Σκοτεινή και μυστήρια. Ένα μικρό παιδί που επιμόνως με κοιτά σαν να με επιπλήττει, μου γελάει ηδονικά. Ακούω ένα μπαμ και ξυπνάω.
     Όπως το κάθετί, τη Νάπολι τη γνωρίζεις περπατώντας. Θα ήταν καλή ιδέα για διαφήμιση του Johnnie Walker.