Ο Δυαδισμός Της Απιστίας

Γη. Ήλιος. Αέρας. Θάλασσα. Φως. Όλα όμορφα στοιχεία της φύσης. Όλα καλώς καμωμένα από έναν Θεό. Από το μηδέν. Από το απόλυτο μηδέν. Πολλές φορές χωρίς να το θέλω νιώθω την ανάγκη να πιστέψω. Ψάχνω απεγνωσμένα να βρω ένα στήριγμα. Δεν είναι η εποχή τόσο δύσκολη που με ωθεί σε κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με τον δάσκαλο μου στο θέατρο, πάντα υπάρχει ένα πίσω κείμενο σε κάθε λόγο μας. Υπάρχει ένα θέλω ή μια ανάγκη που κάθε φορά εξυπηρετούμε όλοι μας. Ο λόγος πολλές φορές κρύβει και μερικές φορές δε συμφωνεί με αυτό το θέλω. Και εγώ διαλαλώ με περηφάνια και αλαζονεία την αθεΐα μου, την μη πίστη μου. Δεν εξηγώ όμως με πονηριά που πιστεύω. Όχι στον κόσμο με τον  οποίο συνομιλώ. Σ' αυτούς ξέρω τι θα πω! Ο εαυτούλης μου όμως γιατί να βασανίζεται τόσο πολύ; Γιατί δεν του δίνω καμιά απάντηση; γιατί τον λησμονώ τόσο φανερά; Δεν του δίνω καμιά εξήγηση, τον αφήνω στα κρύα του λουτρού και όταν με ρωτάει αν τελικά πιστεύω στο μηδέν, απλά τον κοιτάω σα χάνος. Ακόμη και τώρα που το σκέφτομαι τρέμω. Τρέμω να παραδεχτώ ότι δεν είναι δυνατό να μην πιστεύω σε κάτι ανώτερο ή διαφορετικό από μένα. Τρέμω να σκεφτώ ότι κάποια μέρα απλά θα πεθάνω σαν όλους τους άλλους. Μα εγώ είμαι διαφορετικός. Δεν είμαι σαν όλους. Έτσι μου μάθανε. Έτσι με μεγάλωσε η μάνα μου. Και δεν την κατηγορώ. Είναι ωραίο να σου λένε ψέματα για την μοναδικότητά σου. Και τώρα που προσπαθώ να προχωρήσω, να αλλάξω κατεύθυνση, όχι απλά δυσκολεύομαι, αλλά βασανίζομαι. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δε θα ξαναζήσω ή ότι δε θα ζω για πάντα, έχοντας σώμα και πνεύμα! Έχοντας ωραία φωνή! Πού είναι κι αυτός ο μαλάκας!!! Γιατί δε σηκώνει το τηλέφωνο; Πάλι θα ξενογαμάει... κι είχα όρεξη για ένα ουίσκι με δύο παγάκια! Καλά, άστο. Θα την πέσω... αύριο πρέπει να πάρω το Θ1, να πάω για μάθημα και τι άλλο; Τίποτε. Μηδέν!

Αυτά σκεφτόταν λίγο πριν πέσει ο κύριος! Για να καταλάβετε και σεις που διαβάζεται το παρόν λογοτεχνικό κείμενο και δεν είστε από τη Θεσσαλονίκη, το Θ1 είναι το σήμα ελεύθερου πάρκινγκ στο κέντρο. Σπουδαίες δουλειές είχε πάλι το πρωί! Για κακή του τύχη είχε χαλάσει το ράδιο, η λάμπα κάηκε, οπότε... σκατά ύπνο θά ‘κανε. Είμαι σίγουρος!

Αποσπάσματα από το λογοτεχνικό δημιούργημα του Θ.Π. «Οι Φαντασιώσεις»